Llinguadocianu - Wikipedia
| Lengadocian | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Faláu en | |||||||
| Faláu en | Francia | ||||||
| Númberu de falantes | |||||||
| |||||||
| Datos | |||||||
| Familia |
occitano meridional (es)  | ||||||
| Estáu de vulnerabilidá | 4 peligru severu | ||||||
| Sistema d'escritura | alfabetu llatín | ||||||
| Códigos | |||||||
| ISO 639-3 | lnc | ||||||
 | |||||||
 |
El llinguadocianu ye una variedá dialeutal del occitanu.
El llinguadocianu fálase en Francia, nos departamentos d'Aveyron, Lot, Tarn, Aude, Hérault, y parcialmente, nos de Lot y Garona, Tarn-et-Garonne, Lozère, Alta Garona, Ariège, Gard, Dordogne, Cantal, Pirineos Orientales y Gironde.
Dende'l puntu de vista fonético-históricu podemos señalar los siguientes rasgos, que carautericen al llinguadocianu nel diasistema occitanu.
- non palatalización de los llatinos ka, ga.
g a ll u > gal, c a b r a > cabra
- conservación de la -s final de los plurales, rasgu que comparte col gascón y el catalán y lu estrema del provenzal.
f l o r e s > flors, p o r t a s > pòrtas
- non palatalización, al sur del dominiu, del grupu llatín kt.
f a c t u > fait, l a c t e > lait
- non vocalización de -l final (proveniente de -l o -ll), rasgu que lu opón al provenzal y al gascón.
s a l e > sal, b e ll u > bèl
- cayía de la -n proveniente de n intervocálica llatina. Esti rasgu compártelu col catalán.
v i n u > vi, b e n e > bé
- caltenimientu de les consonantes oclusives finales, carauterística ésta que lu avera al catalán.
l u p u > lop
Según un informe espublizáu pola Oficina del Altu Comisionáu de les Naciones Xuníes pa los Drechos Humanos, el númberu de falantes d'esta variedá taría en tornu a los dos millones.
BEC, Pierre. La langue occitane. Coleición Que sais-je?, Paris, PUF, 1963
- Languedocien: Artículu de la Wikipedia francesa