Лужыцкія мовы — Вікіпэдыя

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі

лужыцкая падгрупа
сэрбалужыцкая, сорбская
Народнасьць	лужычане
Арэал	Лужыца (усход Нямеччыны)
Лінгвістычная клясыфікацыя	індаэўрапейская сям'я славянская галіна заходнеславянская група
Склад	верхнелужыцкая, ніжнелужыцкая мовы
Колькасьць носьбітаў	каля 60 тыс
ISO 639-5:	wen
Храналягічнае скарачэньне лужыцкага моўнага арэалу

Лу́жыцкія мовы (па-верхнелужыцку: serbska rěč, па-дольнасорбску: serbska rěc) — мовы сорбаў, аднае з нацыянальных меншасьцяў у Нямеччыне.

Адносяцца да славянскай групы моваў індаэўрапейскае моўнае сям'і. Агульны лік носьбітаў — каля 60 000 чалавек, зь іх каля 40 000 жыве ў Саксоніі і каля 20 000 у Брандэнбургу (Лужыца). У рэгіёне распаўсюджаньня лужыцкіх моваў табліцы з назовамі гарадоў і вуліцаў часта дзьвюхмоўныя.

Адрозьніваюць дзьве пісьмовыя мовы, якія ў сваю чаргу складаюцца зь некалькіх дыялектаў:

• Верхнелужыцкая мова (у Горнай Лужыцы, цэнтар — Баўцэн)
• Ніжнелужыцкая мова (у Дольнай Лужыцы, цэнтар — Котбус).

Лік ужывальнікаў лужыцкіх моваў у штодзённым жыцьці значна ніжэйшы за вышэйпрыведзеныя лічбы. У адрозьненьне ад досыць стабільнае верхнелужыцкае мовы ніжнелужыцкая мова знаходзіцца на мяжы выміраньня.

На лужыцкай мове таксама размаўляюць у месьце Сэрбін у штаце Тэксас (ЗША). Мясцовы варыянт мовы знаходзіцца пад значным уплывам нямецкае й ангельскае моваў. Да нядаўняга часу на ім выдаваліся газэты. Старанямецкі назоў «вэнды» тут лічыцца зьняважлівым.

Лужыцкія мовы — сховішча мультымэдыйных матэрыялаў