Ταυ - Βικιπαίδεια

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Καλλιτεχνική γραφή Μέγα Ετυμολογικόν, 1499
Ελληνικό αλφάβητο
Αα	Άλφα	Νν	Νι
Ββ	Βήτα	Ξξ	Ξι
Γγ	Γάμμα	Οο	Όμικρον
Δδ	Δέλτα	Ππ	Πι
Εε	Έψιλον	Ρρ	Ρω
Ζζ	Ζήτα	Σσς	Σίγμα
Ηη	Ήτα	Ττ	Ταυ
Θθ	Θήτα	Υυ	Ύψιλον
Ιι	Ιώτα	Φφ	Φι
Κκ	Κάππα	Χχ	Χι
Λλ	Λάμδα	Ψψ	Ψι
Μμ	Μι	Ωω	Ωμέγα
Ιστορία
Αρχαϊκές τοπικές παραλλαγές
Σημεία στίξης Συμπλέγματα
Αριθμοί ϛ (6) ϟ (90) ϡ (900)
Σε άλλες γλώσσες
Βακτριανά Μυσικά Λυκιακά Καρικά Γοτθικά Ελληνοϊβηρικά Κοπτικά Παλαιονουβικά Καραμανλήδικα
Σχετικά λήμματα
Πολυτονική γραφή Μικρογράμματη γραφή Ελληνικός κώδικας Μπράιγ Κώδικας Μορς Επιστημονικά σύμβολα
Κατηγορία Κοινά π • σ • ε

Το γράμμα ταυ (κεφαλαίο Τ, πεζό τ) είναι το δέκατο ένατο γράμμα του ελληνικού αλφαβήτου. Στη μονόγραφη και δίγραφη μορφή του <ττ> συμβολίζει το άηχο οδοντικό κλειστό σύμφωνο /t/ και το αντίστοιχο αλλόφωνο.^[1]

Στο ελληνικό σύστημα αρίθμησης έχει αριθμητική αξία τ´=300. Το τ είναι άφωνο οδοντικό σύμφωνο. Προήλθε από το φοινικικό γράμμα taw, που στα φοινικικά σήμαινε «σημάδι»· στο φοινικικό αλφάβητο αποτελούσε το τελευταίο γράμμα δεδομένου ότι τα <υ,φ,χ,ψ,ω> αποτελούν ελληνικές εφευρέσεις.^[2] Αποτέλεσε τη βάση για το γράμμα T t του λατινικού αλφαβήτου.

Στον διάλογο του Λουκιανού Δίκη συμφώνων το προσωποποιημένο σίγμα εμφανίζεται να κατηγορεί το ταυ για το ότι πολλές λέξεις της Αττικής διαλέκτου, που γράφονταν αρχικά με διπλό <σ>, βαθμιαία μετέβαλαν προφορά και γραφή και το διπλό <σ> αντικαταστάθηκε από διπλό <τ>.^[3]

Το πεζό τ συμβολίζει:

• το στοιχειώδες σωμάτιο ταυ στην σωματιδιακή φυσική
• την ροπή, στην φυσική