plagen - Wiktionary, the free dictionary

From Wiktionary, the free dictionary

plagen c

1. definite singular of plage
2. definite singular of plag

From Middle Dutch plâgen, from Old Dutch plāgon.

plagen

1. to tease
2. to trouble
3. to torment

Conjugation of plagen (weak)
infinitive	plagen
past singular	plaagde
past participle	geplaagd
infinitive	plagen
gerund	plagen n
	present tense	past tense
1st person singular	plaag	plaagde
2nd person sing. (jij)	plaagt, plaag2	plaagde
2nd person sing. (u)	plaagt	plaagde
2nd person sing. (gij)	plaagt	plaagde
3rd person singular	plaagt	plaagde
plural	plagen	plaagden
subjunctive sing.1	plage	plaagde
subjunctive plur.1	plagen	plaagden
imperative sing.	plaag
imperative plur.1	plaagt
participles	plagend	geplaagd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

• plagerij

• Afrikaans: pla
• Berbice Creole Dutch: plagi
• Negerhollands: plaag

See the etymology of the corresponding lemma form.

plagen

1. plural of plaag

From Middle High German plāgen (“punish”), from Late Latin plagare (“hit, wound”); see also Plage. Cognate with English plague, Dutch plagen, Spanish plagar.

• IPA^(key): [ˈplaːɡn̩]
• Hyphenation: pla‧gen

plagen (weak, third-person singular present plagt, past tense plagte, past participle geplagt, auxiliary haben)

1. to plague

• “plagen” in Digitales Wörterbuch der deutschen Sprache
• “plagen” in Uni Leipzig: Wortschatz-Lexikon
• “plagen” in Duden online
• “plagen” in OpenThesaurus.de

From Old Dutch plāgon.

plâgen

1. to punish
2. to torment, to torture

This verb needs an inflection-table template.

• Dutch: plagen
• Limburgish: plaoge

• “plaghen”, in Vroegmiddelnederlands Woordenboek, 2000
• Verwijs, E., Verdam, J. (1885–1929) “plagen (I)”, in Middelnederlandsch Woordenboek, The Hague: Martinus Nijhoff, →ISBN, page I

• plaga

plagen m or f

1. definite masculine singular of plage