en.wiktionary.org

reisa - Wiktionary, the free dictionary

From Wiktionary, the free dictionary

From late Old Norse reisa, from Middle Low German reise.

reisa f (genitive singular reisu, plural reisur)

  1. journey
  2. time, times

A merger of ríse, from Old Norse rísa (“rise”) and Old Norse reisa (“raise”). In the sense "go, travel" from Middle Low German reisen.

reisa (third person singular past indicative reisti, third person plural past indicative reist, supine reist)

  1. to raise, to lever, to lift
  2. to build
  3. to begin
  4. (colloquial) to travel

(This etymology is missing or incomplete. Please add to it, or discuss it at the Etymology scriptorium.)

reisa (weak verb, third-person singular past indicative reisti, supine reist)

  1. (transitive) to build [with accusative]

    það á að reisa nýjan skóla

    a new school is to be built
  2. (transitive) to lift [with accusative]

    ég gat ekki reist höfuðið frá koddanum

    I couldn't lift my head from the pillow

reisa — active voice (germynd)

infinitive
(nafnháttur) 		að reisa
supine
(sagnbót) 		reist
present participle
(lýsingarháttur nútíðar) 		reisandi
indicative
(framsöguháttur) 		subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð) 		ég reisi við reisum present
(nútíð) 		ég reisi við reisum
þú reisir þið reisið þú reisir þið reisið
hann, hún, það reisir þeir, þær, þau reisa hann, hún, það reisi þeir, þær, þau reisi
past
(þátíð) 		ég reisti við reistum past
(þátíð) 		ég reisti við reistum
þú reistir þið reistuð þú reistir þið reistuð
hann, hún, það reisti þeir, þær, þau reistu hann, hún, það reisti þeir, þær, þau reistu
imperative
(boðháttur) 		reis (þú) reisið (þið)
Forms with appended personal pronoun
reistu reisiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
infinitive
(nafnháttur) 		að reisast
supine
(sagnbót) 		reist
present participle
(lýsingarháttur nútíðar) 		reisandist **
** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
indicative
(framsöguháttur) 		subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð) 		ég reisist við reisumst present
(nútíð) 		ég reisist við reisumst
þú reisist þið reisist þú reisist þið reisist
hann, hún, það reisist þeir, þær, þau reisast hann, hún, það reisist þeir, þær, þau reisist
past
(þátíð) 		ég reistist við reistumst past
(þátíð) 		ég reistist við reistumst
þú reistist þið reistust þú reistist þið reistust
hann, hún, það reistist þeir, þær, þau reistust hann, hún, það reistist þeir, þær, þau reistust
imperative
(boðháttur) 		reist (þú) reisist (þið)
Forms with appended personal pronoun
reistu reisisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

reisa m or f

  1. definite feminine singular of reise

reisa f

  1. definite singular of reise

From Middle Low German reisen.

reisa (present tense reiser, past tense reiste, past participle reist, passive infinitive reisast, present participle reisande, imperative reis)

  1. to travel
  2. to trip (on drugs)

From Old Norse reisa, causative of rísa.

reisa (inflections same as above)

  1. to raise, erect

Earliest attested in Proto-Norse ᚱᛡᛁᛋᛁᛞᛟ (rᴀisido /⁠raisidō⁠/) (1st singular past indicative), from Proto-Germanic *raisijaną, *raizijaną (“to raise”), causative of *rīsaną (rísa). See raise for more.

reisa

  1. to raise