آناتا - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
آناتا (انگلیسی: anattā)، نداشتن خود یا ناخودی، یکی از سه نشان هستی در آئین بودا است. بدون فهم آن شناخت واقعی یه آئین بودا ناممکن است.
نداشتنِ خود، «نه-خود»، بی منی، نداشتن فردیت، بنا بر نظریهٔ anattā، نه در نمودهای روانی نه در نموهای جسمانی، و نه بیرون از آن‌ها، هیچ جا نمی‌توان چیزی یافت که در معنای نهائی بتوان آن دارندهٔ باشندهٔ واقعی خود، روان، یا هر جوهر جاوید دیگر دانست که به خود هستی داشته باشد.
بودا را، (anatta-vadi) می‌خوانند، یعنی تعلیم دهندهٔ ناخودی.
رنج در هستی‌شناسی بودا
[ویرایش]
بودا سراسر اجزای هستی را دارای سه ویژگی می‌داند: آنیکه (بی‌ثباتی)، دوکه (رنج)، و آناتا (نه خود). این سه نشانهٔ هستی حاصل تأمل بودا بر جهان هستی و موجودات آن است.[۱]
آناتا (anattā) به پالی یعنی غیر خود «یا عدم جوهر ثابت» معادل آن به سانسکریت «آناتمان» (anatman) یا عدم آتمان است.[۲][۳]
- ↑ بررسی تحول آموزهٔ رنج از بودا تا ذن، ندا خوشقانی، مجتبی زروانی، مجله ادیان و عرفان، سال چهل و چهارم، شمارهٔ یکم، بهار و تابستان 1390
- ↑ بودا، گزارش کانون پالی، ع. پاشایی – تهران : انتشارات مروارید 1368
- ↑ ادیان و مکتبهای فلسفی هند جلد اول، تألیف داریوش شایگان – تهران: امیر کبیر 1386
|
بوداگرایی |
| ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| مفاهیم و اصطلاحات | تاریخ | شاخه‌ها و فرقه‌ها | مشاهیر | کشورها | ||||
| فهرست موضوعات | گاهشمار | نیایشگاه‌ها | متون | فرهنگ | ||||