اوون ویلسون - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
اوون ویلسن | |
|---|---|
 ویلسون در جشنواره کن اولین نمایش برای نیمه‌شب در پاریس (۲۰۱۱) | |
| نام هنگام تولد | اوون کانینگهام ویلسون[۱] |
| زادهٔ | ۱۸ نوامبر ۱۹۶۸ (۵۶ سال)[۲] |
| محل تحصیل | دانشگاه تگزاس در آستین (بدون مدرک) |
| پیشه‌ها |
|
| سال‌های فعالیت | ۱۹۹۶–اکنون |
| فرزندان | ۳ |
| والدین | لورا ویلسون (مادر) |
| خویشاوندان |
|
اوون کانینگهام ویلسن (انگلیسی: Owen Cunningham Wilson؛ زاده ۱۸ نوامبر ۱۹۶۸)[۳] یک بازیگر آمریکایی است. او ارتباط طولانی‌ای با فیلم‌ساز وس اندرسون داشته‌است و با او در فیلم‌های منور (۱۹۹۶)، راشمور (۱۹۹۸) و خانواده اشرافی تننبام (۲۰۰۱) نویسندگی و بازیگری را به اشتراک گذاشته‌است که آخرین مورد نامزدی جایزه اسکار و جایزه بفتا برای بهترین فیلمنامه را برای او به ارمغان آورده‌است. او همچنین در فیلم‌های دیگر از اندرسون از جمله زندگی در آب با استیو زیسو (۲۰۰۴)، دارجلینگ محدود (۲۰۰۷)، هتل بزرگ بوداپست (۲۰۱۴)، و گزارش فرانسوی (۲۰۲۱) ظاهر شده‌است. ویلسون همچنین در کمدی رمانتیک نیمه‌شب در پاریس (۲۰۱۱) از وودی آلن در نقش گیل پندر، فیلمنامه‌نویس ناراضی بازی کرد، نقشی که نامزدی جایزه گلدن گلوب را برای او به ارمغان آورد. در سال ۲۰۱۴ او در فیلم خباثتِ ذاتی از پل توماس اندرسن و اونجوری بامزه است اثر پیتر باگدانوویچ ظاهر شد.
ویلسون همچنین به‌خاطر حرفه‌اش به‌عنوان کمدین روی صحنه و عضو گروه دسته برادران از جمله بازی در کمدی‌هایی مانند زولندر (۲۰۰۱)، استارسکی و هاچ (۲۰۰۴)، مهمانان ناخوانده عروسی (۲۰۰۵)، شما، من و دوپری (۲۰۰۶)، از کجا می‌دانی (۲۰۱۰)، بیگ یر (۲۰۱۱) و کارآموزی (۲۰۱۳) شناخته می‌شود. او همچنین برای فیلم‌های خانوادگی مارلی و من (۲۰۰۸) و فرنچایز شب در موزه (۲۰۰۵–۲۰۱۴) شناخته شده‌است. او صداپیشگی لایتنینگ مک‌کوئین را در فرنچایز ماشین‌ها (۲۰۰۶–اکنون)، کوچ اسکیپ در فیلم آقای فاکس شگفت‌انگیز (۲۰۰۹)، شخصیت اصلی در مارمادوک (۲۰۱۰) و رجی در پرندگان آزاد (۲۰۱۳) بر عهده دارد. او در نقش موبیوس ام. موبیوس در مجموعه تلویزیونی لوکی (۲۰۲۱–اکنون) از دنیای سینمایی مارول که در دیزنی پلاس پخش می‌شود، بازی می‌کند.
جوایز ویلسون شامل نامزدی اسکار و بفتا برای بهترین فیلمنامه اصلی (برای خانواده اشرافی تننبام)، گلدن گلوب و دو نامزدی جایزه انجمن بازیگران فیلم (برای نمیشه‌شب در پاریس و هتل بزرگ بوداپست) و جایزه ایندیپندنت اسپیریت (برای خباثت ذاتی) است.
ویلسون در دالاس تگزاس به دنیا آمد. او فرزند لورا کانینگهام ویلسون (عکاس) و رابرت اندرو ویلسون تهیه‌کننده آگهی‌های بازرگانی و گردانندهٔ یک ایستگاه تلویزیون عمومی است. اوون یک برادر بزرگتر به نام اندرو و برادری کوچکتر به نام لوک دارد که هردو دست‌اندرکار سینما هستند.[۴] خانواده او ایرلندی‌تبار و کاتولیک هستند.[۵]
ویلسون در اوت ۲۰۰۷ با مصرف مقدار نامشخصی قرص و زدن رگ دست چپ خود، اقدام به خودکشی کرده بود اما خیلی زود توسط یکی از بستگانش در حالی که بیهوش و غرق در خون بود به بیمارستان منتقل شد و با تلاش پزشکان از مرگ نجات یافت.[۶] او پس از این حادثه از رسانه‌ها خواسته بود که او را به حال خودش رها کنند تا در آرامش هرچه زودتر بهبود یابد. ویلسون سرانجام پس از چند ماه برای اکران افتتاحیه فیلم دارجلینگ محدود از وس اندرسون در لس آنجلس در انظار عمومی ظاهر شد و به‌شدت مورد تشویق حاضران قرار گرفت.[۷]
- ↑ Pulliam, June Michele; Fonseca, Anthony J. (September 26, 2016). Ghosts in Popular Culture and Legend. ISBN 978-1-4408-3491-2.
- ↑ "Monitor". انترتینمنت ویکلی. No. 1181. November 18, 2011. p. 34.
- ↑ "Today in history: November 18". NBC News. November 18, 2006. Retrieved April 13, 2012.
- ↑ "زندگی‌نامهٔ اوون ویلسون" (به انگلیسی). filmreference.com. Retrieved 25 May 2009.
- ↑ "The Brothers Grin" (به انگلیسی). The Washington Post. Retrieved 25 May 2009.
- ↑ «اوون ویلسون: از رسانه‌ها خواهش می‌کنم، مرا راحت بگذارند». هموطن سلام. دریافت‌شده در ۲۵ مه ۲۰۰۹.
- ↑ «اوون ویلسون بالاخره از گوشه عزلت درآمد!». سینمای ما. بایگانی‌شده از اصلی در ۲۰ سپتامبر ۲۰۱۰. دریافت‌شده در ۲۵ مه ۲۰۰۹.