نعش‌کش - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
نَعش‌کِش یا خودروی حمل تابوت، به هر وسیلهٔ نقلیه (درشکه یا خودرو) گفته می‌شود که از آن برای حمل مردگان در تابوت (به عربی: نَعش) استفاده می‌شود.[۱]
-1.jpg)
در سال ۱۳۸۲، بهشت زهرا اقدام به خرید تعدادی مرسدس-بنز کلاس-ئی (که خودروهایی لوکس محسوب می‌شدند) به‌عنوان نعش‌کش کرد. از آنجا که پیش از این تنها در نیروی انتظامی از چنین خودروهایی استفاده می‌شد و تعیین آن به‌عنوان جایزهٔ قرعه‌کشی حساب‌های قرض‌الحسنه یک بانک بسیار خبرساز شده‌بود،[۲] این مسئله که «دیگر هیچ‌کسی آرزوی سوار شدن بنز را به گور نمی‌بَرَد» مورد شوخی قرار می‌گرفت.[۳]
-
![درشکه‌ای در «موزهٔ مراسم تشییع»[الف]](https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/d/df/Funeral_Carriage.JPG/120px-Funeral_Carriage.JPG)
-
-
-
-
-
درشکه
-
-
-
-
-
نعش‌کش بوداییان
-
![درشکه‌ای در «موزهٔ مراسم تشییع»[الف]](http://cozy.pub?url=https://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%BE%D8%B1%D9%88%D9%86%D8%AF%D9%87:Funeral_Carriage.JPG)
.jpg)
- ↑ Museum of Funeral Customs
- ↑ زمان‌فشمی، ارمغان (۳۰ دی ۱۳۹۱). «همه چیز دربارهٔ بزرگ‌ترین آرامستان ایران: از مرده‌شورخانه تا مجتمع عروجیان!». روزنامهٔ اطلاعات (۲۵۵۰۸).
- ↑ امین، سعیده (۲۶ اردیبهشت ۱۳۸۳). «برای اولین و آخرین قرعه‌کشی: الگانس ممنوع شد». همشهری (ش ۳۳۷۹).
- ↑ «خرید نعش‌کش‌های میلیاردی: روزی همه سوار الگانس می‌شویم». همشهری (ش ۳۲۳۲). ۱ آذر ۱۳۸۲.