erikoinen – Wikisanakirja
erikoinen (38) (komparatiivi erikoisempi, superlatiivi erikoisin) (taivutus[luo])
- (lähinnä yhdyssanoissa) erikoislaatuinen, poikkeuksellinen, erityinen
- Pekalla on erikoinen vanha museoauto.
- erikoistilanne, erikoistarjous
- (lähinnä yhdyssanoissa) erikoistunut; johonkin osa-alueeseen keskittyvä
- erikoisliike, erikoistutkija
- kummallinen, omalaatuinen, outo
- Pekka on erikoinen.
- IPA: /ˈe.riˌkoi.nen/
- tavutus: e‧ri‧koi‧nen
1. erikoislaatuinen, poikkeuksellinen, erityinen
- adverbit: erikoisesti
- substantiivit: erikoisuus
- verbit: erikoistaa, erikoistua
erikoisala, erikoisammattitutkinto, erikoisasema, erikoisauto, erikoiseläinlääkäri, erikoishammaslääkäri, erikoishoikka, erikoiskerma, erikoiskieli, erikoiskoe, erikoiskoulutus, erikoiskuljetus, erikoislaatuinen, erikoislahjakas, erikoislaina, erikoisliike, erikoislukio, erikoislähettiläs, erikoislääkäri, erikoismaininta, erikoismies, erikoisosaaminen, erikoispikajuna, erikoispikavuoro, erikoispostimerkki, erikoisrakenteinen, erikoisruokavalio, erikoissiirto, erikoissuunnittelija, erikoistapaus, erikoistarjous, erikoistehtävä, erikoistilanne, erikoistoimittaja, erikoistuntija, erikoistuomioistuin, erikoistutkija, erikoisupseeri, erikoisvaatimus, erikoisvalmisteinen, erikoisvaltuus