Concilio Vaticano Segundo - Wikipedia, a enciclopedia libre
Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
O Concilio Vaticano Segundo ou Segundo Concilio Ecuménico do Vaticano foi un Concilio ecuménico da Igrexa católica, comezado baixo o papado de Xoán XXIII (1962) e finalizado con Paulo VI en 1965.
A época previa á convocatoria do Concilio Vaticano II caracterizárase pola existencia de grandes cambios dentro do seo da Igrexa católica. Por un lado, xurdiran novas correntes teolóxicas; teólogos católicos como Karl Rahner, Joseph Ratzinger, Yves Congar ou Hans Urs von Balthasar abriran novos camiños ao pensamento cristián; por outro, os bispos tiñan que afrontar unha nova situación política, económica, social e técnica. Ademais, o inconcluso Concilio Vaticano Primeiro, case un século antes, deixara moitas cuestións dogmáticas sen fixar.
O Papa Xoán XXIII anunciou a súa vontade de convocar o concilio apenas tres meses após ter sucedido a Pío XII. O seu obxectivo facéndoo era, segundo el mesmo, "Abrir as fiestras da Igrexa para que poidamos mirar cara fóra e a xente poida mirar cara dentro". De feito, non só invitou a todos os bispos da Igrexa ao concilio, senón que tamén a representantes dos protestantes e ortodoxos.
O día 25 de xaneiro de 1959, festividade da Conversión de San Paulo, nunha discurso pronunciado na Basílica de San Paulo Extramuros ante o colexio cardenalicio[1], o Papa Xoán XXIII anuncia tres acontecementos de importancia para a Igrexa:
- Un Sínodo para a diocese de Roma.
- Un Concilio Ecuménico.
- E como consecuencia deste, a promulgación dun novo Código de Dereito Canónico.
Venerabili Fratelli e Diletti Figli Nostri! Pronunciamo innanzi a voi, certo tremando un poco di commozione, ma insieme con umile risolutezza di proposito, il nome e la proposta della duplice celebrazione: di un Sinodo Diocesano per l'Urbe, e di un Concilio Ecumenico per la Chiesa universale. (Venerables irmáns e amados fillos nosos! Pronunciamos diante de vós, certamente que tremendo un pouco da emoción, pero tamén con humilde resolución de propósito, o nome e a proposta da dupla celebración: un Sínodo diocesana para a Cidade (Roma) e un Concilio Ecuménico para a Igrexa universal)
O mesmo Xoán XXIII, co Motu Proprio Consilium[2], marca o 11 de outubro de 1962 como data de comezo do Concilio.
A data foi escollida lembrando o Concilio de Éfeso, este declarou á Virxe María como Nai de Deus cuxa festa se celebraba, no calendario litúrxico anterior ao concilio, o 11 de outubro.
O Papa abriu o concilio o día 11 de outubro de 1962 nunha sesión pública na que figuraban representantes eclesiásticos e políticos. Despois dunha misa, o Papa leu un discurso titulado Gaudet Mater Ecclesia (A Madre Igrexa alégrase), no que cargou contra aqueles que vaticinaban a fin da Igrexa e salientou a súa dimensión pastoral.
Os temas tratados nesta primeira época do Concilio incluían a liturxia, a misa, as igrexas orientais que recoñecían o Papa e a natureza da revelación.
Estas conversacións remataron o 8 de decembro dese mesmo ano, e non puideron volver a comezar ata un ano máis tarde debido á morte do Papa Xoán XXIII o 3 de xuño de 1963.
Tras ser elixido como Papa, Paulo VI continuou co labor conciliador do seu predecesor. O 29 de setembro facía público un documento no que estabelecía claramente os catro obxectivos do Concilio:
- Definir mellor a natureza da Igrexa e o papel do bispo.
- Renovar a Igrexa.
- Reunificar todas as confesións cristiás.
- Comezar a dialogar co mundo actual.
Neste segundo período, os bispos aprobaron a constitución Sacrosantum Concilium (relativa á liturxia) e o documento Inter Mirifica (referente á presenza da Igrexa nos medios de "comunicación social"). O 4 de decembro cerrouse a segunda sesión.
Empezada o 14 de setembro de 1964, baseouse en numerosos asuntos da Igrexa. Aprobáronse tres documentos: Unitatis Redintegratio (sobre o ecumenismo ou reunificación dos cristiáns), Orientalium Ecclesiarum (sobre as Igrexas orientais) e Lumen Gentium (sobre a mesma Igrexa católica).
Tras numerosas controversias,[Cómpre referencia] a sesión rematou o 21 de novembro dese mesmo ano.
A cuarta e última sesión do concilio e a terceira presidida por Paulo VI abriuse o 14 de setembro de 1965. Aprobáronse catro documentos:
- Dignitatis Humanae (que foi aprobado malia o rexeitamento de 224 dos bispos), co que a Igrexa recoñecía a liberdade de relixión.
- Gaudium et Spes, que supuxo unha renovación do papel da Igrexa na sociedade actual.
- Ad Gentes, referido aos misioneiros.
- Presbyterorum Ordinis, que regulamentou o sacerdocio.
Outros documentos, que foran tratados en sesións anteriores, foron definitivamente aprobados neste período. Neste grupo inclúese Christus Dominus (sobre os bispos), Perfectae Caritatis (sobre as ordes relixiosas), Optatam Totius (sobre a educación dos sacerdotes), Gravissimum Educationis (sobre a educación cristiá) e Apostolicam Actuositatem (sobre o papel dos laicos).
Coa aprobación de Nostra Aetate, a Igrexa deixou claro que os xudeus de hoxe en día teñen tanta culpa sobre a morte de Cristo coma os propios cristiáns.
Un dos momentos máis salientábeis do período conciliar foi o encontro de Paulo VI e o Patriarca Atenágoras, ortodoxo, símbolo do achegamento das dúas igrexas.
O 8 de decembro de 1965, o Concilio quedou formalmente fechado.
Se cadra, a constitución máis importante de todo o Concilio Vaticano II foi Lumen Gentium.
No seu primeiro capítulo, establécese claramente que "a única Igrexa de Cristo" é a Igrexa católica, fundada por Cristo na persoa de San Pedro. Malia todo, engade o documento, "moitos elementos de santificación e de verdade poden atoparse fóra dos seus límites".
No segundo capítulo, ensínase que o desexo de Deus é salvar á humanidade en conxunto. Por iso, tódolos pobos do mundo están invitados á Igrexa; e incluso aqueles que non pertencen a ela poden estar, dalgunha forma, "ligados a ela", co que se suxire que os protestantes, os ortodoxos e, incluso, os xudeus e musulmáns, poden atopa-la salvación dentro das súas propias crenzas.
O terceiro capítulo esténdese sobre a figura do Papa como líder da Igrexa e mailos seus cardeais e bispos. Nos seguintes capítulos, menciónanse numerosos aspectos da Igrexa, algúns deles moi controvertidos, como o referente á Virxe María.
O efecto máis inmediato do Concilio Vaticano II foi o estabelecemento dunha liturxia máis achegada ó pobo, que incluía a substitución do latín polas linguas propias de cada lugar, para facilita-la comprensión dos fieis e que en Galicia foi liderada por Quiroga Palacios.[Cómpre referencia]
Algo semellante ocorreu cos textos sagrados (a Igrexa comprometeuse a traducilos ás linguas de cada lugar).
- Constitucións:
- Sacrosanctum concilium: sobre a liturxia.
- Dei Verbum: sobre a Revelación de Deus.
- Lumen gentium: sobre a Igrexa.
- Gaudium et spes: sobre a Igrexa no mundo actual
- Decretos:
- Ad Gentes: sobre as misións.
- Apostolicam Actuositatem: sobre os leigos.
- Christus Dominus: sobre os bispos.
- Inter Mirifica: sobre os medios de comunicación social.
- Optatam Totius: sobre a formación dos sacerdotes.
- Orientalium Ecclesiarum: sobre as igrexas católicas orientais.
- Perfectae Caritatis: sobre os relixiosos.
- Presbyterorum Ordinis: sobre o sacerdocio.
- Unitatis Redintegratio: sobre o ecumenismo.
- Declaracións:
- Dignitatis Humanae: sobre a liberdade relixiosa.
- Gravissimum Educationis: sobre a educación cristiá.
- Nostra Aetate: sobre a relación coas relixións non cristiás.
Ademais dunha serie de mensaxes finais do Concilio.
Algúns[quen?] católicos especialmente conservadores manteñen que o Concilio Vaticano II afastou á Igrexa dos seus principios.[Cómpre referencia] Defenden que:
- A Igrexa debería considerarse o único e excluínte camiño á salvación de Cristo.
- Non debería permitirse a liberdade de culto.
- Debería mencionarse o Xuízo trala morte e a existencia do Ceo e do Inferno.
- A crenza da infalibilidade da Biblia debería ter sido afirmada.
- O latín debería seguir sendo a lingua litúrxica.
Así e todo, estes grupos son moi reducidos e a Igrexa católica en xeral aceptou o contido do Concilio.