António de Oliveira Salazar - Wikipedia, a enciclopedia libre

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

(Redirección desde «Oliveira Salazar»)

(1968)
Biografía
Nacemento	28 de abril de 1889 Vimieiro, Portugal
Morte	27 de xullo de 1970 (81 anos) Lisboa, Portugal
Causa da morte	embolia pulmonar
Lugar de sepultura	Santa Comba Dão
Presidente interino da República de Portugal
18 de abril de 1951 – 9 de agosto de 1951
100º Primeiro ministro de Portugal
5 de xullo de 1932 – 27 de setembro de 1968 ← Domingos da Costa Oliveira (pt) – Marcelo Caetano →
Datos persoais
Relixión	Igrexa católica
Educación	Universidade de Coímbra
Actividade
Ocupación	economista, pedagogo, político, profesor universitario
Empregador	Universidade de Coímbra
Partido político	Unión Nacional
Familia
Cónxuxe	sen valor
Premios
(1953)  Gran Cruz 1ª clase da Orde ao Mérito da República Federal Alemá (1952)  Doutor honoris causa pola Universidade Complutense de Madrid (1949)  Colar da Orde Civil de Afonso X o Sabio (1939)  Colar da Orde de Isabel a Católica  Gran Colar da Orde do Infante Don Henrique  Gran Cruz da Orde de Santiago da Espada  Gran Cruz da Orde da Torre e a Espada  Gran Cruz da Orde do Imperio Colonial
Sinatura
Descrito pola fonte	Obálky knih, Lista de Ditadores de SourceWatch Enciclopedia soviética armenia, volume 10, (p.115)

António de Oliveira Salazar, nado en Vimieiro, Santa Comba Dão, o 28 de abril de 1889 e finado en Lisboa o 27 de xullo de 1970, foi un ditador portugués, profesor universitario e estadista.

Exerceu como catedrático de Economía Política, Ciencia das Finanzas e Economía Social na Universidade de Coímbra e foi deputado e ministro. Dende 1932 ata 1968, exerceu como primeiro ministro entre 1932 e 1968 e, interinamente, a Presidencia da República en 1951, períodos durante os cales foi a cabeza e principal figura do chamado Estado Novo, unha ditadura, que abrangueu o intervalo temporal entre 1926 e 1974, malia que o réxime non se consolidou coma tal ata 1933.

Foi ministro das Finanzas entre 1928 e 1932. Entre 1932 e 1968 foi o estadista que dirixiu os destinos de Portugal, co cargo de Presidente do Consello de Ministros (primeiro ministro). Foi fundador e xefe da Unión Nacional (partido único durante o Estado Novo) a partir de 1931. Tamén foi o fundador e principal mentor do Estado Novo (1933-1974), substituíndo a ditadura militar (1926-1933). Tamén exerceu o cargo de Presidente interino da República, mais só no ano de 1951.

En abril de 1937, Alfonso Daniel Rodríguez Castelao e mais Ramón Suárez Picallo enviáronlle unha carta na que dicían:

Vostede será para os supervivintes de Galiza algo menos ca un asasino, será un cómplice de asasinos.^[1]

Durante a Guerra civil española, comezada en xullo de 1936, Salazar non dubidou en apoiar a Franco dende o primeiro momento. De aí o enorme prestixio gañado por Portugal entre os franquistas. Pouco antes do final da guerra, Salazar nomeou a Pedro Teotónio Pereira para a función de Axente Especial do Goberno Portugués xunto ao Goberno de Franco. Teotónio Pereira chegou a Salamanca en xaneiro de 1938, encontrando unha atmosfera de grande simpatía cos diplomáticos alemáns e italianos e de grande hostilidade cos diplomáticos dos restantes países. Teotónio Pereira pronto comezou a contrarrestar este ambiente e Portugal tivo un papel fundamental na disuasión do aliñamento de España coas Potencias do Eixo, na creación dun bloque ibérico neutro e na aproximación de España aos Aliados.

Nunha entrevista ao xornal francés Le Figaro, a 13 de xaneiro de 1958, Franco afirmaba que:

O home de Estado máis completo, máis respectable de entre tódolos que coñecín, eu direille: Salazar. Teño aquí un personaxe extraordinario, pola súa intelixencia, o sentido político, a humanidade. A súa maior eiva é, talvez, a modestia.

Francisco Franco (en castelán)

Salazar tiña tamén unha grande admiración por outro ditador fascista, Benito Mussolini, tendo incluso unha fotografía do ditador italiano na súa secretaría de traballo.^[2]