Terracota - Wikipedia, a enciclopedia libre
Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
A terracota (do italiano terra cotta "terra cocida") é a arxila modelada e endurecida ao forno, fundamento dos traballos de cerámica, utilizada tanto para recipientes como para a realización de esculturas e decoración arquitectónica. Ata en Etruria, durante os séculos III e II a.C., utilizouse para a elaboración de sarcófagos. En Merimde foi empregada desde o cuarto milenio a.C.
Desde os tempos máis remotos, a arxila foi para o home o material máis importante para elaborar obxectos. Abunda na natureza e é fácil de modelar simplemente coas mans, sen necesidade de utensilios. A arxila é unha mestura de minerais cunha pequena cantidade de substancias orgánicas.
Antes de que se inventase o torno, o home modelaba a arxila coas súas mans, preparando unha pasta que logo apertaba e lavaba para finalmente deixala decantar en pequenos recipientes. Unha vez feita esta operación, o amasillo presionábase ata darlle forma, ou ben enrolaba en espiral tiras de arxila. O torno veu a facilitar o traballo e axudou a perfeccionalo.
Se o obxecto require para a súa terminación engadir un asa ou un biquelo, estes elementos incorpóranse despois do traballo do torno. Unha vez terminada a peza, vén o proceso do secado durante o cal a terracota perde parte da auga. A continuación cócese nun forno especial que alcanza aos poucos unha temperatura de 1.300 a 1.400 graos. A masa vólvese máis dura e compacta. Unha vez terminada a cocción, déixase arrefriar amodo.
Para a realización deste traballo empréganse estes utensilios: torno, forno, varillas e matrices. Coas varillas fanse os acabados e os relevos cando a arxila está aínda branda.
- Foxe, Antonella. Técnicas y materiales de arte. Editorial Electa, Barcelona 2004. ISBN 84-8156-377-3