խոզ — Վիքիբառարան

1. (աշխգր․) տե՛ս խոզաբուծություն
2. 1․ խոզ։ 2․ Արարատյան, Ղարաբաղ, Սեբաստիա՝ փխբ Մարդկանցից հեռու փախչող, ոչ մարդամոտ ◆ Խոզ մարդ։ Սահակ Ամատունի 3․ փխբ․ հարուստ ու ժլատ
3. Ղարաբաղ, Ագուլիս՝ խակ, չհասած
4. Ղարաբաղ՝ խուզելը ◆ Էսա Վար կ’ուրունքանա վըխճարեն խոզ’ը նիյընի, պուրթը կըժինանա։ (Ձ)

Փոխառություն, բայց բուն աղբյուրը չի հավաստված. հմմտ.

1. ակկադերեն hurīru(m), ◆ խոզերը արագ աճող, շատ բազմացող կենդանիներ են։ (Դասագիրք)
2. միջին պարսկերեն, պարսկերեն xūk, ◆ Մռմռաց քթի տակ Դենշապուհը և ատամները կրճտեց, - սպասիր, խոզի զավակ խոզ։ Դերենիկ Դեմիրճյան ◆ Մի նրան տես, խոզ է, մարդը այնքան կեղտոտ կլիներ։
3. կովկասյան ◆ խոզ է նրան մոտենալ չի լինի։
   1. քարթվելական, մեգրելերեն, ճաներեն ĵeĵ (*joĵ ձևից՝ խոճ(կոր), ◆ Ահա փողոցները մսերով լիքը, կետերից կախված եզներ, ամբողջական հորթեր, խոզեր, վարազներ։ (Ավետիք Իսահակյան)
   2. աբխազերեն -xoba, ադըղ. kxoyə, ◆ Խոզի ճուտի պես բղավող երեխան սկսեց պտույտ գալ։ (Լեո)
   3. նախյան-դաղ. xokxa, բացբիերեն kxa:

1. խոշորամարմին, կարճոտն, երկար դնչին կռճկանման կլոր քթով՝ կճղակավոր կաթնասուն, որի ընտանին բուծվում է միս, ստև, ճարպ ստանալու համար
2. (խսկց․) (փխբ․) կեղտոտ՝ փնթի մարդ
3. (խսկց․) անբարեհամբույր՝ ոչ մարդամոտ՝ ոչ բարեկամասեր մարդ
4. (խսկց․) երախտամոռ՝ անշնորհակալ մարդ
5. (փխբ․) նույն կենդանու միսը
6. (խոհր․) ամենակեր կաթնասուն, կան գիրուցային, մսային, մսագիրուցային ուղղությունների

Փոխառություն՝ թերևս արաբերեն hauz «ցանկապատված տեղ»։

կամրջի երկաթե կապ