կնճիռ — Վիքիբառարան

Թերևս բնիկ հնդեվրոպական՝ *gendi-o-՝ *gen- «սեղմել, ճնշել, գնդված բան, գունդ» արմատից. հմմտ. հայերեն կնճ- «հաստ բան, գունդ, ելունդ», հին վերին գերմաներեն knetan «ճմռել», նոր վերին գերմաներեն knoten «կապ, հանգույց»։

Գոյական

1. դեմքի կամ մարմնի ծալք, խորշոմ
2. զգեստի վրայի ծալք, փոթ
3. ծալք՝ անհարթություն որևէ բանի մակերեսին (փխբ․)
4. դժվար լուծելի հարց, խճճված խնդիր (փխբ․)
5. դեմքի խոժոռություն, մռայլություն (փխբ․)
6. հանգույց, կապ (հնց․)

• Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
• Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
• Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
• Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
• Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։