կողմնակից — Վիքիբառարան

Հայերեն

• ՄՀԱ՝ [kɔʁmnɑˈkit͡sʰ]

Դասական ուղղագրութեամբ՝

վանկեր՝ կող•մնա•կից 

Գոյական

1. մեկի՝ մի բանի կողմը, մեկի հայացքներին համախոհ, կուսակից
2. համաձայն, համամիտ
3. կողքի՝ կողմերից կցված՝ միացած

1. կողմ, թեր, կոսակից, գաղափարակից, պաշտպան
2. համախոհ, համակամ, համամիտ

• Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
• Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
• Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
• Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
• Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։