sensus - Victionarium

← Latine: sentiō

sēns|us, -ūs masc.

1. Cōnscientia.
2. Ēventus sentiendi.

m.	sing.	plur.
nom.	sēnsus	sēnsūs	I
gen.	sēnsūs	sēnsuum	II
dat.	sēnsuī	sēnsibus	III
acc.	sēnsum	sēnsūs	IV
abl.	sēnsū	sēnsibus	VI
voc.	sēnsus	sēnsūs	V

Exempla

Gordianus

Ioannes Augustus Dathius (Dathe)

Heinrich Ewald

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

saec. III.

• Verbum volo, licet desit, tamen quia additum perfectum sensum facit, pro adiecto habendum est.

• google: Testamentsauslegung im römischen Recht, auctor: Hans Josef Wieling, Beck'sche Verlagsbuchhandlung München (Monacum) 1972

saec. XVIII.

• S. R. Doederlein aptum verborum sensum facit, cum vertit: "Quaero ex te, num in verbis sapientia virtusque bellica consistat?"

• google: Prophetae Majores: Ex Recensione Textvs Hebraei Et Versionvm Antiqvarvm Latine versi notisque philologicis et criticis illustrati a Joanne Augusto Dathio S. Theol. Doct. et Prof. Linguae Hebr. Ord in Acad. Lipsiensi. Halae sumptibus Orphanotrophei MDCCLXXIX

saec. XIX.

• Rosenmüllerus hunc sensum facit: "Potest homo in mente sua disponere, quomodo et quo ordine aliquid dicturus sit; sed a Jova est eloquendi facultas et exprimendi sensa animi. ..."

• google: die poetischen Bücher des alten Bundes, erklärt von Heinrich Ewald, Vierter Theil, Göttingen 1837

• sēnsūs — casus genitivus singularis vocis sēnsus
• sēnsūs — casus nominativus pluralis vocis sēnsus
• sēnsūs — casus accusativus pluralis vocis sēnsus
• sēnsūs — casus vocativus pluralis vocis sēnsus