tin - Wiktionary
tin ó /tɪ́n/ > /tɪ̀n/
- (sjemie) 't sjemisch element mit 't symboeal Sn en 't atoeamnómmer 50; e zilvergries euvergangsmetaal det hieël buugzaam en knaejbaar is en es róswaerendj matterjaal aan iezer gehech wuuert veur bleek te vörme
- (euverdrechtelik) (ajerwèts) 'n kan gemaak van tin
- Aafbraeking
- tin
- Aafleijinge
- Verwantje wäörd
| inkelvaad | mieëvaad | ||
|---|---|---|---|
| radikaal | liaison | radikaal | liaison |
| nom. | sjrif | tin | — |
| IPA | /tɪ́n/ | — | |
| dim. | sjrif | — | — |
| IPA | — | — | |
| dat. | sjrif | tin | — |
| IPA | /tɪ́n/ | — |
[1]