Amalasonta — Wikipèdia
Un article de Wikipèdia, l'enciclopèdia liura.
|
Amalasonta | |
|---|---|
 | |
| Representacion d'Amalasonta dins las Cronicas de Nuremberg | |
| Biografia | |
| Naissença | vèrs 495 |
| Decès | 2 d'octòbre de 535 |
| País: | Reialme ostrogòt |
| Epòca: | Nauta Edat Mejana |
| Règne: | 534 a 535 |
| Dinastia: | Amals |
| Davancièr: | Atalaric |
| Successor: | Teodat |
Amalasonta (Amalaswintha), foguèt regenta del reialme ostrogòt d'Itàlia de 526 a 534, del temps que son filh Atalaric foguèt minor. A sa mòrt, se proclamèt reina e regnèt dusqu'en 535.
Quand Atalaric succediguèt a son grand Teodoric, èra encara un mainat de dètz annadas. Sa maire, Amalasonta, filha del grand rei assegurèt la regéncia e l'exercici vertadièr del poder[1].
La regenta cerquèt a apasir las tensions entre gòts e romans qu'èran aparegudas a la fin del règne de son paire, e qu'avián menat a l'execucion de Boeci e Simmac. Tornèt los bens qu'avián estats confiscats a las familhas[2].
La politica de la regenta mena a un desengatjament fàcia als autres reialmes germanics. Los ostrogòts laissan los francs destruire lo reialme burgond en 532-534 e l'influéncia sus los visigòts s'arresta. Amalasonta daissèt Amalaric, felen de Teodoric lo Grand, regnar, e quita la Provença, zòna de contacte amb los visigòts. Una part dels soldats del reialme italian junhan alara lo reialme visigòt, qu'es dirigit, a partir de 531, per un ostrogòt, Teudis. Pasmens, quand la Panònia Sirmiensis es envasida, lo general Vitiges desfa los gepids e eruls[3].
Amalasonta cerca a tornar establir de bonas realcions amb l'Empèri d'Orient, çò que permet l'organizacion d'una oposicion a la regenta. Lo màger dangier es Teodat, nebot de Teodoric e apartat de la succession reiala[4].
Atalaric mòriguèt ancara jòune. Amalasonta se proclama reina e va regnar una annada. Primièra femna a èsser la sobeirana dels gòts, pren son cosin Teodat coma coregent. Aquel fa lèu-lèu arresta la reina, que foguèt assasinada en 535, vèrs lo 30 d'abril[5].
- ↑ Wolfram 1990, p. 350-351.
- ↑ Wolfram 1990, p. 351.
- ↑ Wolfram 1990, p. 351-352.
- ↑ Wolfram 1990, p. 352
- ↑ Wolfram 1990, p. 355-356.
- (fr) Herwig Wolfram, 1990, Histoire des Goths, Évolution de l'Humanité, París, Albin Michel.