Antonio Marcello Barberini – Wikipedia, wolna encyklopedia
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kardynał prezbiter | ||
![]() | ||
Kraj działania | ||
---|---|---|
Data i miejsce urodzenia |
18 listopada 1569 | |
Data i miejsce śmierci |
11 września 1646 | |
Miejsce pochówku | ?↗ | |
Penitencjariusz większy | ||
Okres sprawowania |
1633-1646 | |
Wyznanie | ||
Kościół | ||
Kreacja kardynalska |
7 października 1624 | |
Kościół tytularny | ||
|
Data konsekracji |
2 lutego 1625 |
---|---|
Konsekrator | |
Współkonsekratorzy | |
Antonio Marcello Barberini (ur. 18 listopada 1569, zm. 11 września 1646) – włoski kardynał. Brat Urbana VIII. Pochodził z Florencji.
W 1592 wstąpił do zakonu kapucynów. Kreowany kardynałem prezbiterem S. Onofrio 1624 przez swojego brata Urbana VIII. 1625-28 biskup Senigallia, rezydował nadal w Rzymie i nigdy nie odwiedził swej diecezji. 1626 przewodniczył kapitule generalnej swego zakonu. Sekretarz Inkwizycji Rzymskiej 1629-33, był jednym z sędziów Galileusza. Od 1633 bibliotekarz św. Kościoła Rzymskiego i wielki penitencjariusz. 1636-40 działał jako wikariusz Rzymu w zastępstwie za kardynała Marzio Ginetti, który w Kolonii próbował negocjować pokój w wojnie 30-letniej. W przeciwieństwie do innych nepotów Urbana VIII prowadził skromne życie zakonnika, nie nadużywając swej władzy. Zmarł w Rzymie w wieku 77 lat.