Arkadiusz (cesarz bizantyński) – Wikipedia, wolna encyklopedia
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
| ||
| Cesarz bizantyński | ||
| Okres |
od 16 stycznia 383 | |
|---|---|---|
| Poprzednik | ||
| Następca | ||
| Dane biograficzne | ||
| Dynastia | ||
| Data urodzenia | ||
| Data i miejsce śmierci | ||
| Ojciec | ||
| Matka | ||
| Rodzeństwo | ||
| Małżeństwo | ||
| Dzieci | ||
| Moneta | ||
| ||
|
Arkadiusz, Flavius Arcadius (ur. 377 lub 378, zm. 1 maja 408) – cesarz wschodniorzymski w latach 395–408, syn cesarza Teodozjusza I Wielkiego i Aelii Flacilli, brat cesarza zachodniorzymskiego Honoriusza oraz Galli Placidii. Mąż Aelii Eudoksji, z którą miał córkę Pulcherię. Jego synem był również Teodozjusz II.
19 stycznia 383 podniesiony przez ojca do rangi augusta, czyli współpanującego. Od 395 panował nad wschodnią częścią imperium rzymskiego, gdy jego brat rządził częścią zachodnią. Z polecenia Teodozjusza opiekunem młodego cesarza, był Stylicho[1]. Był nieudolnym władcą. Znajdował się pod wpływem żony oraz swoich ministrów – najpierw Flawiusza Rufina (do 395 roku), potem Eutropiusza (do 399) i Antemiusza (od 404). Podczas jego panowania miały miejsce wyniszczające cesarstwo rzymskie najazdy Hunów (395) i Wizygotów (395–397, 404–408). W 399 roku na skutek buntu Gildona(inne języki) cesarstwo wschodniorzymskie utraciło wpływy w prowincji Afryce. Wobec powtarzających się najazdów gockich, z inspiracji Eudoksji i patriarchy konstantynopolitańskiego Jana Chryzostoma w 400 dokonano rzezi Germanów, licznych w cesarskich oddziałach przybocznych. W 404 Eudoksja doprowadziła z kolei do wygnania patriarchy i rychło po tym zmarła. Arkadiusz był tylko biernym świadkiem tych wydarzeń, a po śmierci żony całkowicie usunął się w zacisze pałacowe[2].
-
Cesarze Arkadiusz, Honoriusz i Teodozjusz I ukazani w XII-wiecznej kronice Konstantyna Manassesa
-
Missorium Teodozjusza ukazujących na środku Teodozjusza I, Arkadiusza (po prawej) i Honoriusza (po lewej)
- Waldemar Ceran, Arkadiusz [w:] Encyklopedia kultury bizantyńskiej, pod redakcją naukową Oktawiusza Jurewicza, Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego 2002, s. 51.