Beskid Andrychowski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Beskid Andrychowski – wschodnia część Beskidu Małego, między Sołą a Skawą; termin nie występuje w państwowym rejestrze nazw geograficznych.

Beskid Andrychowski można podzielić na dwa pasma:

• niższe Pasmo Bliźniaków – rozpoczyna się od Pańskiej Góry w Andrychowie i biegnie poprzez Kobylą Głowę, Wapienicę, Łysą Górę i Iłowiec do Skawy. Biegnie z zachodu na wschód, równolegle do pasm Beskidów. Średnia wysokość tego pasma wynosi 600 m.
• wyższe, rozpoczyna się z zachodu od Bukowskiego Gronia i Żaru poprzez Potrójną, Łamaną Skałę, Leskowiec i Magurkę Ponikiewską po Skalnicę, kończące się na wschodzie Gancarzem. Średnia wysokość pasma wynosi 800 – 900 m n.p.m. Składa się z Grupy Kocierza, Pasma Łamanej Skały i Grupy Żurawnicy.

• Beskid Andrychowski – nazwa pochodząca od jednego z ważniejszych miast tego regionu: Andrychowa.
• Przez najstarszych bielszczan była używana nazwa Góry Zasolskie (dla nich rejon znajduje się za rzeką Sołą).

W Beskidzie Andrychowskim znajdują się trzy schroniska turystyczne: schronisko Leskowiec na Jaworzynie (Groń Jana Pawła II), schronisko koła PTTK „Limba” na Trzonce i schronisko studenckie w okolicach Potrójnej (Chatka pod Potrójną).

• Andrychów
• Mucharz
• Ślemień
• Czaniec
• Porąbka

• Park Krajobrazowy Beskidu Małego
• rezerwat przyrody Szeroka
• Rezerwat przyrody Madohora

• Tadeusz Głąb: Beskid Andrychowski. Kraków: 1967.
• Aleksy Siemionow: Ziemia Wadowicka monografia Turystyczno-Krajoznawcza. Kraków: Drukarnia Wydawnicza im. Anczyca, 1984.