pl.wikipedia.org

Bunk Johnson – Wikipedia, wolna encyklopedia

  • ️Fri Jan 10 2020

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Ten artykuł wymaga uzupełnienia informacji.

Artykuł należy uzupełnić o istotne informacje: z artykułu nie wynika jakie ma osiągnięcia itd..
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Bunk Johnson

William Geary Johnson

Ilustracja
Bunk Johnson (1910)
Imię i nazwisko

William Geary Johnson

Pseudonim

Bunk

Data i miejsce urodzenia

27 grudnia 1879
Nowy Orlean, USA

Data i miejsce śmierci

7 lipca 1949
New Iberia, stan Luizjana

Instrumenty

kornet, trąbka

Gatunki

jazz, dixieland[1], jazz nowoorleański[1], early jazz[1], New Orleans brass bands[1]

Zawód

trębacz, kornecista, muzyk

Aktywność

przed 1939 (nie wiadomo dokładnie od kiedy i do kiedy, wspominał go ze swojego dzieciństwa Louis Armstrong), ponownie od 1942 do 1949

Multimedia w Wikimedia Commons
Bunk Johnson, jazzmeni: George Lewis, Alcide Pavageau i bluesman Leadbelly

Bunk Johnson, właśc. William Geary Johnson (ur. 27 grudnia 1879 w Nowym Orleanie, zm. 7 lipca 1949 w New Iberia w Luizjanie) – amerykański kornecista, trębacz i tradycyjny muzyk jazzowy.

Jego historia nie jest dokładnie znana, wiadomo, że słuchał go Louis Armstrong, wspominając swoje dzieciństwo, powiedział: "Cóż, był Buddy Bolden, King Oliver, Buddie Petit i był też stary Bunk Johnson. Potrafił naprawdę dobrze grać"[2].

Jego karierą w 1939 roku zainteresowali się jazzmani Frederick Ramsey i William Russell, pragnąc dotrzeć do korzeni jazzu[2]. Wiedzieli o nim od Louisa Armstronga, pamiętającego jeszcze czasy dixielandu i początku mody na jazz. Armstrong, spytany przez nich o muzyków, których słuchał odpowiedział przytoczonymi przed chwilą słowami. Z wymienionych przez niego jazzmanów żył jedynie Bunk, ale słuch o nim zaginął. Ramsey i Russell napisali więc do niego list, na który odpowiedział, że jest bez pieniędzy, a muzykę rzucił lata temu[2]. Fred i William zakupili mu więc nowy instrument i przysłali pieniądze. Spowodowało to, że Johnson wrócił do grania i tworzył aż do swojej śmierci w 1949.[2]

W 1942 wraz z zespołem sprowadzonym mu przez Ramseya i Russella dokonał pierwszych swoich nagrań w Nowym Orleanie, w pokoju mieszczącym się w tym samym budynku, co jeden ze sklepów muzycznych[2].

Mimo niskiej jakości nagrań powrót Bunka Johnsona wywołał zainteresowanie w światku muzycznym, dzięki czemu zyskał on z powrotem popularność, a zarazem przypomniał o korzeniach jazzu[2].

  1. ↑ a b c d Bunk Johnson. allmusic.com. [dostęp 2020-01-10]. (ang.).
  2. ↑ a b c d e f Dave Gelly, Ikony jazzu, 2013.