Cristian Díaz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Pełne imię i nazwisko	Cristian Leonel Díaz
Data i miejsce urodzenia	12 maja 1976 Florencio Varela
Wzrost	175 cm
Pozycja	obrońca
Informacje klubowe
Klub	Cienciano (trener)
Kariera juniorska
Lata Klub 1988–1995 Independiente
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1995–2000 Independiente 117 (4) 2000–2001 Udinese 32 (1) 2001–2003 Mallorca 8 (0) 2002–2003 → Levante (wyp.) 39 (0) 2003 → Albacete (wyp.) 6 (0) 2004 Ciudad Murcia 17 (0) 2005 Almería 4 (0) 2005–2006 Olimpo 18 (1) 2006–2007 Huracán 39 (0) 2007–2009 Arsenal Sarandí 46 (0) W sumie: 326 (6)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 2011 Independiente (tymcz.) 2012 Independiente 2013 Deportes Iquique 2015 Universidad San Martín 2016 Olimpo 2017 Quilmes 2018–2019 Santa Tecla 2019–2020 Jorge Wilstermann 2021 Royal Pari 2021–2022 The Strongest 2023–2024 Jorge Wilstermann 2024 Deportivo Morón 2024– Cienciano
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Cristian Leonel Díaz (ur. 12 maja 1976 we Florencio Varela) – argentyński piłkarz pochodzenia włoskiego występujący na pozycji lewego obrońcy, trener piłkarski, od 2024 roku prowadzi peruwiański Cienciano.

Díaz pochodzi z miejscowości Florencio Varela, w aglomeracji stołecznego Buenos Aires. Wychowywał się w rodzinie klasy średniej. W wieku dwunastu lat dołączył do akademii juniorskiej krajowego potentata CA Independiente, któremu kibicował od dziecka^[1]. Do treningów drużyny seniorów został włączony przez szkoleniowca Miguela Ángela Lópeza^[2]. W argentyńskiej Primera División zadebiutował 29 października 1995 w wygranym 1:0 spotkaniu z Deportivo Español. Dwa miesiące później zdobył z Independiente superpuchar Ameryki Południowej – Supercopa Sudamericana, zaś premierowego gola w najwyższej klasie rozgrywkowej strzelił 13 października 1996 w zremisowanej 1:1 konfrontacji z Banfield. Szybko wywalczył sobie miejsce w linii obrony i w kolejnych latach wywalczył z ekipą z Avellanedy dwa tytuły wicemistrza Argentyny (w sezonach Apertura 1996 i Clausura 2000). Był pewnym punktem ekipy prowadzonej przez trenerów takich jak César Luis Menotti, Ricardo Gareca czy Enzo Trossero^[3]. W barwach Independiente spędził łącznie pięć lat.

W maju 2000 Díaz za sumę dwóch milionów dolarów odszedł do włoskiego Udinese Calcio^[4]. Trzy miesiące później wygrał z tą drużyną Puchar Intertoto^[1]. W Serie A zadebiutował 1 października 2000 w wygranym 4:2 meczu z Brescią, natomiast pierwszą bramkę zdobył 17 lutego 2001 w wygranym 2:1 pojedynku z Hellasem Verona. Przez cały sezon 2000/2001 był podstawowym obrońcą Udinese, z którym zajął dwunaste miejsce w tabeli. Bezpośrednio po tym przeniósł się do Hiszpanii, gdzie zasilił rewelację ostatnich rozgrywek – drużynę RCD Mallorca (na zasadzie współwłasności z Udinese, które zachowało 50% praw do jego karty zawodniczej), podpisując czteroletnią umowę^[5]. W tamtejszej Primera División zadebiutował 15 września 2001 w zremisowanym 0:0 spotkaniu z Deportivo Alavés. W sezonie 2001/2002 uplasował się z Mallorcą na szesnastym miejscu w lidze, wziął także udział w Lidze Mistrzów UEFA (faza grupowa). Nie potrafił się jednak przebić do wyjściowego składu i pełnił wyłącznie rolę rezerwowego dla Miquela Solera.

W lipcu 2002 Díaz udał się na wypożyczenie do drugoligowego Levante UD. W ekipie z Walencji zanotował świetny sezon – imponował formą indywidualną, a jego drużynie zabrakło niewiele do awansu do pierwszej ligi (czwarte miejsce w tabeli)^[6]. Mimo starań władz Levante o zatrzymanie gracza, w sierpniu 2003 został on wypożyczony do beniaminka najwyższej klasy rozgrywkowej – drużyny Albacete Balompié^[7]. Kolejny pobyt w pierwszej lidze hiszpańskiej również okazał się dla Díaza nieudany, gdyż rozegrał on zaledwie sześć meczów i już po pół roku przeszedł do drugoligowego Ciudad de Murcia. Tam również spędził sześć miesięcy, po czym podpisał umowę z kolejnym drugoligowcem – UD Almería. W tamtym okresie zerwał jednak więzadła krzyżowe w prawym kolanie i zdecydował się na powrót do Argentyny. Podjął rehabilitację w swoim macierzystym CA Independiente, lecz nie zaoferowano mu tam ostatecznie kontraktu^[3].

W lipcu 2005 Díaz trafił w końcu do Club Olimpo, z którym na koniec sezonu spadł do drugiej ligi argentyńskiej, a ponadto doznał kolejnej poważnej kontuzji. Po rehabilitacji dołączył do drugoligowego CA Huracán, a więc ekipy z mocnymi aspiracjami do awansu do najwyższej klasy rozgrywkowej^[8]. Cel postawiony zespołowi udało się zrealizować – na koniec sezonu 2006/2007 drużyna Antonio Mohameda wywalczyła promocję do pierwszej ligi, z Díazem w roli podstawowego piłkarza. Bezpośrednio po awansie odszedł do Arsenalu de Sarandí, gdzie został podstawowym obrońcą w taktyce trenera Gustavo Alfaro. W grudniu 2007 wygrał z Arsenalem kontynentalne rozgrywki Copa Sudamericana (odpowiednik Ligi Europy). W finałowym rewanżu z meksykańską Américą (1:2) strzelił gola samobójczego^[9]. W lipcu 2008 zajął drugie miejsce w superpucharze Ameryki Południowej – Recopa Sudamericana, zaś miesiąc później wywalczył z Arsenalem trofeum Copa Suruga Bank. Jego dobrą passę przerwało w listopadzie 2008 zerwanie więzadeł w lewym kolanie^[8]. Była to już kolejna jego poważna kontuzja – trapiony urazami Díaz zdecydował się w sierpniu 2009 zakończyć piłkarską karierę w wieku 33 lat^[2].

W 2010 roku Díaz był przez trzy miesiące asystentem trenera Claudio Úbedy (swojego byłego kolegi z Huracánu) w drugoligowym Independiente Rivadavia^[1]. Zaraz potem znalazł zatrudnienie w swoim macierzystym CA Independiente, gdzie najpierw pomagał „Cacho” Rodríguezowi w prowadzeniu klubowych rezerw, a po jego odejściu został głównym trenerem rezerwowej drużyny^[10]. We wrześniu 2011, po odejściu Antonio Mohameda, tymczasowo objął pierwszy zespół i poprowadził go w dwóch meczach^[11]. W marcu 2012 ponownie został tymczasowym trenerem Independiente – tym razem zastąpił na stanowisku Ramóna Díaza. Za sprawą dobrej gry jego podopiecznych – m.in. wyjazdowa, historyczna wygrana w lidze z Boca Juniors (5:4)^[12] – oraz fiasku negocjacji zarządu z renomowanymi szkoleniowcami, już kilkanaście dni później objął ekipę Independiente na stałe^[13]. Prowadził ją przez kolejne pięć miesięcy – pomimo udanego początku i renowacji składu w letnim oknie transferowym, później notował już wyłącznie bardzo słabe wyniki. Zrezygnował ze stanowiska w sierpniu 2012 po serii dwunastu meczów bez zwycięstwa, zostawiając zasłużoną ekipę na ostatnim miejscu w tabeli spadkowej^[14].

W styczniu 2013 Díaz został trenerem chilijskiego Deportes Iquique^[10]. W tym samym miesiącu awansował z nim do fazy grupowej Copa Libertadores (był to pierwszy występ Iquique w tych rozgrywkach), lecz w ogólnym rozrachunku jego podopieczni spisywali się bardzo kiepsko (tylko dwa zwycięstwa w trzynastu meczach). Ponadto w marcu po ligowym meczu z Universidad de Chile (0:2) wdał się w bójkę z jednym z kibiców – po tej sytuacji otrzymywał śmiertelne pogróżki od fanatyków klubu^[15]. Został zwolniony ze stanowiska już po trzech miesiącach pracy, gdy Iquique zajmowało przedostatnie miejsce w lidze^[16]. W styczniu 2015 objął peruwiański CD Universidad San Martín de Porres ze stołecznej Limy^[17]. Prowadził go do końca roku – jego San Martín bardzo dobrze spisał się w krajowym pucharze (dotarł do półfinału), lecz w rozgrywkach ligowych nie potrafił się włączyć do walki o cele bardziej ambitne niż uniknięcie spadku. Mimo generalnie średnich wyników drużyna była chwalona przez media za wyrazisty i dość efektowny styl gry^[18].

W lutym 2016 Díaz powrócił do ojczyzny, zastępując Diego Osellę w roli szkoleniowca walczącego o utrzymanie w lidze Club Olimpo^[19]. Na koniec sezonu zajął z nim ostatnie, piętnaste miejsce w grupie ligowej, lecz zdołał uchronić go przed relegacją^[3]. Jego dziesięciomiesięczny pobyt w ekipie z Bahía Blanca okazał się raczej nieudany (tylko pięć zwycięstw w 26 meczach), co poskutkowało rezygnacją trenera w grudniu 2016^[20]. W kwietniu 2017 objął będący w strefie spadkowej Quilmes AC, wobec niepowodzenia zarządu w negocjacjach z bardziej doświadczonymi szkoleniowcami^[21]. Nie zdołał odmienić fatalnej gry zespołu – jego podopieczni odnieśli zaledwie jedno zwycięstwo w dwunastu spotkaniach (strzelili w nich tylko cztery gole). Ponadto w końcówce sezonu drużyna musiała radzić sobie bez siedmiu zawodników z najwyższymi kontraktami, odsuniętych od składu przez prezesa^[22]. Na koniec rozgrywek Quilmes spadło do drugiej ligi, a Díaz odszedł z klubu^[23].

W czerwcu 2018 Díaz został trenerem salwadorskiego klubu Santa Tecla FC^[24]. Już w jesiennym sezonie Apertura 2018 poprowadził drużynę do tytułu mistrza Salwadoru^[25], natomiast trzy miesiące później awansował do finału pucharu Salwadoru – Copa El Salvador. Dwa tygodnie przed spotkaniem finałowym, w kwietniu 2019, zrezygnował jednak ze stanowiska ze względu na oferty pracy w silniejszych ligach^[26]. Drużynę przejął po nim Sebastián Abreu, który zdobył z Santa Tecla puchar Salwadoru, podkreślając znacznie pracy wykonanej przez Díaza z drużyną^[27]. W czerwcu 2019 Díaz objął czołową boliwijską ekipę – Club Jorge Wilstermann^[28], z którą w jesiennym sezonie Clausura 2019 w świetnym stylu (osiemnaście zwycięstw, sześć remisów i tylko dwie porażki) wywalczył mistrzostwo Boliwii^[29]. Po tym sukcesie drużynę wzmocniono i postawiono przed nią cel obrony tytułu^[30]. Kolejne rozgrywki okazały się jednak znacznie słabsze – Wilstermann zajął dopiero piąte miejsce w tabeli i nie zakwalifikował się do Copa Libertadores^[30]. Równocześnie zespół wygrał grupę w Copa Libertadores i zaszedł najdalej spośród wszystkich boliwijskich klubów w tamtej edycji – do 1/8 finału^[30]. Gorsze wyniki w lidze poskutkowały w grudniu 2020 zwolnieniem Díaza ze stanowiska^[30].

• Cristian Díaz, [w:] baza Transfermarkt (trenerzy) [dostęp 2020-11-24].
• C. Díaz, [w:] baza Soccerway (trenerzy) [dostęp 2021-01-03].