Discoverer 35 – Wikipedia, wolna encyklopedia
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
| |
| Inne nazwy |
CORONA 9028, Corona 35, KH-3 9028, Agena B 1118, FTV-1118, 1961 Alpha Zeta |
|---|---|
| Indeks COSPAR |
1961-030A |
| Państwo | |
| Zaangażowani | |
| Rakieta nośna | |
| Miejsce startu | |
| Orbita (docelowa, początkowa) | |
| Perygeum |
238 km[1] |
| Apogeum |
278 km |
| Okres obiegu |
90 min |
| Nachylenie |
81,63° |
| Mimośród |
0,003012 |
| Czas trwania | |
| Początek misji |
15 listopada 1961 21:23 UTC |
| Koniec misji |
3 grudnia 1961 |
| Powrót do atmosfery |
kapsuła – 16 listopada, |
| Wymiary | |
| Kształt |
walca |
| Masa całkowita |
1150 kg[2] |
Discoverer 35 – amerykański satelita rozpoznawczy. Stanowił część tajnego programu CORONA. Jego zadaniami miało być wykonanie wywiadowczych zdjęć Ziemi o niskiej rozdzielczości. Kapsuła powrotna oddzieliła się od statku po wykonaniu około 18 orbit. Została przechwycona w locie przez samolot C-130.
.gif)
Oprócz normalnego wyposażenia do telemetrii, statek został wyposażony w dodatkowe mierniki napięcia i ciśnienia, oraz innych parametrów lotu.
Pomyślnie wystrzelone misje Keyhole-3, czyli Discoverer 29, Discoverer 30, Discoverer 32, Discoverer 35 i Discoverer 36, zużyły razem 7521,24 metrów taśmy filmowej, na których wykonały 9918 fotografii. Mimo że kamery statku pracowały poprawnie, zdjęcia miały zauważalną granulację.
- Kamera panoramiczna C-Double Prime, o ogniskowej 61 cm i rozdzielczości (na powierzchni Ziemi) 7,6 m
- Próbki wystawiane na działanie promieniowania kosmicznego
- Dwie grupy klisz pokrytych emulsją czułą na promieniowanie jądrowe, ustawione pionowo i poziomo. Badały intensywność i kierunek promieniowania kosmicznego. Były czułe na neutrony, promienie X i kwanty gamma. Eksperyment zawierał także próbki metali (w tym ziem rzadkich), wystawione na działanie środowiska kosmicznego.
- Radiometr skanujący - ważący 1,68 kg przyrząd mierzył promieniowanie termiczne wysyłane przez Ziemię oraz promieniowanie słoneczne odbite od Ziemi. Składał się z m.in.: układu optycznego i filtrów umieszczonych w wieżyczce; dwóch bolometrów (razem 175 detektorów PbS): czułego na promieniowanie termiczne, 3,5 - 30 μm, i czułego na światło widzialne i bliską podczerwień, 0,2 - 4,5 μm); systemu telemetrii. Każdy detektor miał pole widzenia około 5°. Taki sam przyrząd poleciał na satelicie MIDAS 4; wyprodukowany przez Baird-Atomic Inc. (obecnie Baird Corporation); mimo że tylko detektor promieniowania termicznego działał poprawnie, eksperyment udał się. Dobre dane odebrano ze 110 orbit, czyli z około 165 godzin pracy.
- Encyclopedia Astronautica (ang.)
- NSSDC Master Catalog (ang.)
- CORONA Summary. [w:] Military Space Programs [on-line]. Federation of American Scientists, 1997. [zarchiwizowane z tego adresu]. (ang.).