Els Callens – Wikipedia, wolna encyklopedia

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Państwo	Belgia
Data i miejsce urodzenia	20 sierpnia 1970 Antwerpia
Wzrost	178 cm
Gra	praworęczna
Status profesjonalny	styczeń 1990
Zakończenie kariery	październik 2005
Trener	Jos Geerinck
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	0 WTA, 11 ITF
Najwyżej w rankingu	43 (17 lutego 1997)
Australian Open	3R (2000)
Roland Garros	2R (1995, 1998–2000)
Wimbledon	3R (2002)
US Open	3R (1996)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	10 WTA, 10 ITF
Najwyżej w rankingu	12 (14 maja 2001)
Australian Open	QF (2000)
Roland Garros	QF (1999)
Wimbledon	QF (1997, 1998)
US Open	SF (2000)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Belgia Igrzyska olimpijskie brąz Sydney 2000 tenis ziemny (gra podwójna)

Els Callens (ur. 20 sierpnia 1970 w Antwerpii) – belgijska tenisistka, specjalistka gry podwójnej, medalistka olimpijska, zdobywczyni Pucharu Federacji.

Karierę zawodową rozpoczęła w styczniu 1990. Szczególnie wartościowe wyniki osiągała w deblu, ale z powodzeniem występowała także w grze pojedynczej – dotarła do pozycji nr 43 w rankingu światowym (w lutym 1997). Do jej najlepszych wyników singlowych można zaliczyć finał turnieju w Québecu (1996), zwycięstwo nad Hiszpanką Sánchez Vicario (wówczas nr 4 na świecie) w Pucharze Federacji (1997), jedenaście wygranych turniejów ITF Women's Circuit (niższej rangi niż WTA Tour), trzykrotnie 1/32 finału (III runda) turniejów wielkoszlemowych (US Open 1995, Australian Open 2000, Wimbledon 2002). Na turnieju wimbledońskim w 2002 przegrała w III rundzie z Sereną Williams 6:7, 6:7, stanowiąc dla Amerykanki najcięższą przeprawę w drodze po tytuł.

Jako deblistka wygrała dziesięć turniejów WTA Tour, w dalszych dwunastu dotarła do finału. W 2000 w parze z rodaczką Dominique Van Roost dotarła do półfinału turnieju Masters w Nowym Jorku. Również z Van Roost sięgnęła po brązowy medal igrzysk olimpijskich w Sydney w 2000. W maju 2001 została sklasyfikowana na pozycji nr 12 w rankingu deblistek. Wygrała m.in. trzykrotnie turniej deblowy w rodzinnej Antwerpii, a także turniej w Berlinie (2001). Występowała również w grze mieszanej, dwukrotnie osiągając półfinał wielkoszlemowy – Wimbledon i US Open w 2002 (z Robbie Koenigiem z RPA).

W zespole narodowym w Pucharze Federacji występowała w latach 1994-2005, w 2001 przyczyniła się (głównie jako deblistka) do zdobycia przez Belgię tego trofeum. Wraz z końcem sezonu 2005 zdecydowała się zakończyć karierę zawodniczą, ostatni występ turniejowy zaliczyła w październiku t.r. w Hasselt (przegrała w II rundzie z Niemką Julią Schruff). Jej zarobki na korcie w ciągu 15 lat kariery przekroczyły półtora miliona dolarów amerykańskich.

Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
WTA Tour Championships
1988 – 2008
Kategoria I
Kategoria II
Kategoria III
Kategoria IV
Kategoria V

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwniczka	Wynik finału
Finalistka	1.	27 października 1996	Quebec	Dywanowa	Lisa Raymond	4:6, 4:6

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partnerka	Przeciwniczki	Wynik finału
Zwyciężczyni	1.	6 stycznia 1996	Auckland	Twarda	Julie Halard-Decugis	Jill Hetherington Kristine Radford	6:1, 6:0
Finalistka	1.	19 maja 1996	Cardiff	Ceglana	Laurence Courtois	Katrina Adams Mariaan de Swardt	0:6, 4:6
Zwyciężczyni	2.	14 czerwca 1998	Birmingham	Trawiasta	Julie Halard-Decugis	Lisa Raymond Rennae Stubbs	2:6, 6:4, 6:4
Zwyciężczyni	3.	22 listopada 1998	Pattaya	Twarda	Julie Halard-Decugis	Rika Hiraki Aleksandra Olsza	3:6, 6:2, 6:2
Zwyciężczyni	4.	13 sierpnia 2000	Los Angeles	Twarda	Dominique Van Roost	Kimberly Po Anne-Gaëlle Sidot	6:2, 7:5
Finalistka	2.	5 listopada 2000	Quebec	Ceglana	Kimberly Po	Nicole Pratt Meghann Shaughnessy	3:6, 4:6
Zwyciężczyni	5.	13 maja 2001	Berlin	Ceglana	Meghann Shaughnessy	Cara Black Jelena Lichowcewa	6:4, 6:3
Zwyciężczyni	6.	19 maja 2001	Antwerpia	Ceglana	Virginia Ruano Pascual	Kristie Boogert Miriam Oremans	6:3, 3:6, 6:4
Finalistka	3.	16 września 2001	Waikoloa	Twarda	Nicole Pratt	Tina Križan Katarina Srebotnik	2:6, 3:6
Finalistka	4.	28 października 2001	Linz	Twarda	Chanda Rubin	Jelena Dokić Nadieżda Pietrowa	1:6, 4:6
Finalistka	5.	3 lutego 2002	Tokio	Twarda	Roberta Vinci	Lisa Raymond Rennae Stubbs	1:6, 1:6
Finalistka	6.	7 kwietnia 2002	Sarasota	Ceglana	Conchita Martínez	Jelena Dokić Jelena Lichowcewa	7:6(5), 3:6, 3:6
Zwyciężczyni	7.	16 czerwca 2002	Birmingham	Trawiasta	Shinobu Asagoe	Kimberly Po-Messerli Nathalie Tauziat	6:4, 6:3
Zwyciężczyni	8.	15 czerwca 2003	Birmingham	Trawiasta	Meilen Tu	Alicia Molik Martina Navrátilová	7:5, 6:4
Finalistka	7.	10 sierpnia 2003	Los Angeles	Twarda	Jelena Bowina	Mary Pierce Rennae Stubbs	3:6, 3:6
Finalistka	8.	2 listopada 2003	Quebec	Dywanowa	Meilen Tu	Li Ting Sun Tiantian	3:6, 3:6
Finalistka	9.	16 stycznia 2004	Hobart	Twarda	Barbara Schett	Shinobu Asagoe Seiko Okamoto	6:2, 4:6, 3:6
Zwyciężczyni	9.	22 lutego 2004	Antwerpia	Twarda	Cara Black	Myriam Casanova Eleni Daniilidu	6:2, 6:1
Finalistka	10.	11 kwietnia 2004	Casablanca	Ceglana	Katarina Srebotnik	Marion Bartoli Émilie Loit	4:6, 2:6
Finalistka	11.	15 sierpnia 2004	Vancouver	Twarda	Anna-Lena Grönefeld	Bethanie Mattek Abigail Spears	3:6, 3:6
Finalistka	12.	7 listopada 2004	Quebec	Dywanowa	Samantha Stosur	Carly Gullickson María Emilia Salerni	5:7 5:7
Zwyciężczyni	10.	20 lutego 2005	Antwerpia	Twarda	Cara Black	Anabel Medina Garrigues Dinara Safina	3:6, 6:4, 6:4

• Profil na stronie WTA [online], Women’s Tennis Association [dostęp 2017-03-06] (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2017-03-06] (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Billie Jean King [online], Billie Jean King Cup [dostęp 2017-03-06] (ang.).