Glenn Hughes – Wikipedia, wolna encyklopedia
- ️Tue Aug 04 2015
Glenn Hughes był członkiem Trapeze od początku istnienia grupy. Na pierwszej płycie zespołu grał wyłącznie na gitarze basowej. Na dwóch kolejnych albumach był także głównym wokalistą i wraz z Melem Galleyem współkompozytorem całości repertuaru. W 1973 roku Hughes opuścił Trapeze i dołączył do Deep Purple. Po rozpadzie legendarnej grupy, w drugiej połowie 1976 roku Hughes powrócił do Trapeze. Zespół z Hughesem w składzie zagrał wówczas krótką trasę po Stanach Zjednoczonych. Planowano także nagrać nowy album w najlepszym składzie Trapeze. Ostatecznie Hughes postanowił wydać płytę solową (Play Me Out), na której znalazły się dwa utwory przygotowane z myślą o płycie Trapeze ("L.A. Cutoff" i "Space High"). Na albumie Hughesa wystąpili także gościnnie pozostali członkowie Trapeze – Mel Galley i Dave Holland. Trapeze w najsłynniejszym składzie reaktywował się jeszcze dwukrotnie w celach koncertowych – w 1992 i 1994 roku.
W 1973 roku Glenn Hughes dołączył do zespołu Deep Purple. W grupie przejął obowiązki basisty Rogera Glovera i wokalisty Iana Gillana. Rolę wokalisty prowadzącego dzielił wraz z szerzej nieznanym wówczas Davidem Coverdalem. Z Hughesem w składzie grupa zarejestrowała album pt. Burn, który ukazał się rok później. Materiał promowany utworem tytułowym odniósł sukces komercyjny w Wielkiej Brytanii i USA, gdzie uplasował się, odpowiednio, na 3. i 9. miejscu tamtejszych list przebojów. Po międzynarodowej trasie promującej płytę grupa rozpoczęła pracę nad kolejnym albumem. Wydawnictwo zatytułowane Stormbringer trafiło do sprzedaży w grudniu, także 1974 roku. Znaczną popularnością cieszył się pochodzący z płyty utwór pt. "Soldier of Fortune" emitowany przez liczne rozgłośnie radiowe w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii. Ostatni album długogrający z Hughesem w składzie pt. Come Taste the Band ukazał się pod koniec 1975 roku. Materiał postrzegany przez krytyków muzycznych jako słaby spotkał się z mniejszym zainteresowaniem publiczności niż poprzednie nagrania Deep Purple. Wkrótce potem, w marcu 1976 roku zespół został rozwiązany.
Zobacz więcej w artykule Black Country Communion, w sekcji Dyskografia.
Zobacz więcej w artykule California Breed, w sekcji Dyskografia.
- Albumy solowe
- Play Me Out (1977, RPM Records)
- L.A. Blues Authority Volume II: Glenn Hughes – Blues (1992, Roadrunner Records)
- From Now On... (1994, Empire Records)
- Feel (1995, SPV GmbH)
- Addiction (1996, SPV GmbH)
- Talk About It (EP, 1997, SPV GmbH)
- Greatest Hits: The Voice of Rock (1997, Empire Records)
- The God of Voice: Best of Glenn Hughes (1998, Zero Corporation)[13]
- The Way It Is (1999, SPV GmbH)[14]
- A Soulful Christmas (2000, Pink Cloud Records)
- From the Archives Volume I – Incense & Peaches (2000, Pink Cloud Records)[15]
- Return of Crystal Karma (2000, SPV GmbH)[16]
- Building the Machine (2001, SPV GmbH)[17]
- Different Stages: The Best of Glenn Hughes (2002, SPV GmbH)
- Songs in the Key of Rock (2003, Frontiers Records)[18]
- Soulfully Live in the City of Angels (2004, Frontiers Records)[19]
- Soul Mover (2005, Frontiers Records)[20]
- Music for the Divine (2006, Frontiers Records)[21]
- Live in Australia (2007, Dtm)[22]
- First Underground Nuclear Kitchen (2008, Frontiers Records)[23]
- Live in Wolverhampton (2012, earMUSIC)
- Resonate (2016, Frontiers Records)[24]
Zobacz więcej w artykule Trapeze, w sekcji Dyskografia.
Zobacz więcej w artykule Hughes Turner Project, w sekcji Dyskografia.
- Współpraca
- The Work Tapes (oraz Geoff Downes, 1998, Blueprint)[25]
- The 1996 DEP Sessions (oraz Tony Iommi, 2004, Sanctuary Records)[26]
- Fused (oraz Tony Iommi, 2005, Sanctuary Records)[27]
- Sweet Revenge (oraz Robin George, 2007, Krescendo Records)[28]
- Występy gościnne
- Jon Lord – Windows (1974, Purple Records)[29]
- Roger Glover And Guests – The Butterfly Ball And The Grasshopper's Feast (1974, Purple Records)[30]
- Wizard’s Convention – Wizard’s Convention (1976, RCA Victor)[31]
- Pat Travers – Makin' Magic (1977, Polydor)[32]
- Climax Blues Band – Lucky For Some (1981, Warner Bros. Records)[33]
- Gary Moore – Run For Cover (1985, 10 Records)[34]
- John Norum – Face The Truth (1992, Epic Records)[35]
- Marc Bonilla – American Matador (1993, Reprise Records)[36]
- Quiet Riot – Rehab (2006, Demolition Records)[37]
- Moonstone Project – Hidden In Time (2008, Mausoleum Records)[38]
- Moonstone Project – Rebel On The Run (2009, Blistering Records)[39]
- Kens Dojo – Reincarnation (2010, AOR Heaven )[40]
- Pushking – The World As We Love It (2011, Ear Music)[41]
- Joe Bonamassa – Dust Bowl (2011, Provogue)[42]
- The Slam – Hit It! (2011, Scarlet)[43]
- Ken Hensley – Love & Other Mysteries (2012, Esoteric Antenna)[44]
- Device – Device (2013, Warner Bros. Records)[45]