pl.wikipedia.org

Hans-Martin Linde – Wikipedia, wolna encyklopedia

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Hans-Martin Linde

Data i miejsce urodzenia

24 maja 1930
Werne

Pochodzenie

niemieckie

Instrumenty

flet

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

flecista

Zespoły
Cappella Coloniensis, Linde Consort

Hans-Martin Linde (ur. 24 maja 1930 w Werne[1][2]) – szwajcarski flecista pochodzenia niemieckiego.

W latach 1947–1951 studiował w konserwatorium we Fryburgu Bryzgowijskim u Gustava Schecka (flet) i Konrada Lechnera (kompozycja)[1][2]. Początkowo współpracował z Westdeutscher Rundfunk[2][3]. Zdobył międzynarodową sławę jako wirtuoz gry na flecie prostym, występował jako solista z zespołem Cappella Coloniensis[1][2]. Prowadził też własny zespół Linder Consort[1][2][3]. Grał w duecie z Fransem Brüggenem[3]. Od 1957 roku wykładał w Schola Cantorum w Bazylei[1][2][3]. W latach 1976–1979 był dyrektorem konserwatorium tamże, prowadził też szkolny chór i chór kameralny[2]. Prowadził także działalność jako dyrygent[2]. W 1990 roku został nagrodzony Händel-Preis[2].

Dokonał licznych nagrań płytowych z utworami na flet prosty dawnej muzyki angielskiej oraz dzieł Antonio Vivaldiego, G.B. Sammartiniego i J.-Ch. Naudota oraz na flet poprzeczny utworów takich kompozytorów jak Jean-Marie Leclair, Karl Ditters von Dittersdorf, Johann Stamitz i Wolfgang Amadeus Mozart[1].

Opublikował prace Kleine Anleitung zum Verzieren alter Musik (1958) i Handbuch des Blockflötenspiels (1962)[1][2].

(na podstawie materiałów źródłowych[2])

  • Trio na flet prosty, flet poprzeczny i klawesyn (1963)
  • Serenata a tre na flet prosty, gitarę i wiolonczelę (1966)
  • Consort Music na 4 instrumentalistów (1972)
  • Fairy Tale na flet prosty (1981)
  • Music for 2 na flet prosty i gitarę (1983)
  • 5 Studies na flet prosty i fortepian (1985)
  • Browning na kwintet fletów prostych (1986)
  • Una Follia Nuova na flet prosty (1989)
  • Suite na kwartet fletów prostych (1991)
  • Carmina pro Lassum na 5 fletów prostych i perkusję (1992)
  • 3 Sketches na flet prosty, skrzypce i fortepian (1993)
  • Koncert na flet prosty i orkiestrę smyczkową (1994)
  1. ↑ a b c d e f g Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 5. Część biograficzna klł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1997, s. 360. ISBN 978-83-224-3303-4.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2135. ISBN 0-02-865529-X.
  3. ↑ a b c d Michael Kennedy: The Concise Oxford Dictionary of Music. Oxford: Oxford University Press, 2004, s. 204. ISBN 0-19-860884-5.