Język rapanui – Wikipedia, wolna encyklopedia
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
| Obszar | |
|---|---|
| Liczba mówiących |
ok. 5 tys. |
| Pismo/alfabet |
łacińskie, dawniej rongorongo |
| Klasyfikacja genetyczna | |
| Status oficjalny | |
| UNESCO | 4 poważnie zagrożony↗ |
| Ethnologue | 6b zagrożony↗ |
| Kody języka | |
| ISO 639-2 | rap |
| ISO 639-3 | rap |
| IETF | rap |
| Glottolog | rapa1244 |
| Ethnologue | rap |
| WALS | rap |
| SIL | FJI |
| W Wikipedii | |
|
Zobacz też: język, języki świata | |
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. |
Język rapanui, także rapanuański[1] (Vananga Rapa nui) – język ze wschodniej gałęzi rodziny polinezyjskiej języków austronezyjskich, używany przez rdzennych mieszkańców należącej do Chile Wyspy Wielkanocnej na południowo-wschodnim Pacyfiku. Morfologicznie najbardziej zbliżony do języka markiskiego, fonologicznie – do maoryskiego. W ostatnich dekadach, w związku z migracjami ludności, język ten rozprzestrzenił się także na kontynentalną część Chile oraz inne wyspy Pacyfiku (zwłaszcza na Tahiti). Posługuje się nim w sumie blisko 5 tysięcy ludzi.
Zagrożony wymarciem, znajduje się pod presją języka hiszpańskiego, który jest powszechnie używany[2]. Wykazuje silnie zaznaczone wpływy hiszpańskiego i tahitańskiego[3]. Jako jedyny spośród języków Oceanii posiadał formę pisaną jeszcze przed przybyciem chrześcijańskich misjonarzy w XIX wieku. Zapisywany był pismem rongorongo, rytym w drewnie. Pismo to pozostaje nieodczytane, ponieważ w XIX wieku peruwiańscy handlarze niewolników uprowadzili większą część ludności wyspy, a pozostała na wyspie ludność nie umiała czytać. Badaczka Katherine Routledge przypadkiem trafiła na umierającego Tomenika, który najprawdopodobniej potrafił odczytać pismo rongorongo. Działo się to w 1914 roku. Badaczka odwiedziła go w domu dla trędowatych, starając się kilkakrotnie nawiązać kontakt z umierającym. Tubylec jednak nie chciał wyjawić tajemnicy pisma obcej osobie. Istnieje teoria, że na wyspie pozostawił swoich uczniów (umiejętność czytania i pisania była przekazywana z pokolenia na pokolenie). Badania mające na celu odczytanie pisma trwają nadal.
- ↑ Alfred F. Majewicz, Języki świata i ich klasyfikowanie, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1989, s. 95, ISBN 83-01-08163-5, OCLC 749247655 [zarchiwizowane] (pol.).
- ↑ Wurm 2007 ↓, s. 534.
- ↑ Viktor Krupa, The Polynesian Languages: A Guide, London: Routledge & Kegan Paul, 1982, s. 4, ISBN 978-0-7100-9075-1, OCLC 8475402 (ang.).
- Stephen A. Wurm, Australasia and the Pacific, [w:] Christopher Moseley (red.), Encyclopedia of the World’s Endangered Languages, Abingdon–New York: Routledge, 2007, s. 425–577, DOI: 10.4324/9780203645659, ISBN 978-0-2036-4565-9, ISBN 978-0-7007-1197-0, OCLC 47983733 (ang.).