Jan II Andegaweński – Wikipedia, wolna encyklopedia
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
| ||
.svg)
| ||
| książę Lotaryngii | ||
| Okres |
od 28 lutego 1453 | |
|---|---|---|
| Poprzednik | ||
| Następca | ||
| Dane biograficzne | ||
| Dynastia | ||
| Data i miejsce urodzenia | ||
| Data i miejsce śmierci | ||
| Miejsce spoczynku | ||
| Ojciec | ||
| Matka | ||
| Dzieci | ||
|
Jan II Anjou, Jan z Kalabrii (ur. 2 sierpnia 1425 w Nancy, zm. 16 grudnia 1470 w Barcelonie), książę Lotaryngii od 1453 do śmierci. Brat Małgorzaty Andegaweńskiej – królowej Anglii.
Odziedziczył Lotaryngię po swojej matce Izabeli Lotaryńskiej, jego ojciec René I Andegaweński był księciem Andegawenii i tytularnym królem Neapolu. Jan II jako będąc tytularnym następcą tronu Neapolu, został księciem Kalabrii, ale tron Neapolu przypadł dynastii Aragońskiej. Jan spędził życie próbując odzyskać utracony tron Neapolu. W 1466 zbuntowani przeciwko królowi Aragonii Katalończycy wybrali jego ojca na antykróla Aragonii, co doprowadziło do wojny w Aragonii, wtedy Jan przyjął tytuł księcia Girony jako następca tronu. Ostatecznie Jan zmarł otruty, w Barcelonie. Jego ojciec Rene przegrał rywalizację o tron aragoński.
Jan ożenił się z Marią de Burbon (1428–1448), córką Karola I – księcia de Burbon. Mieli 4 dzieci:
- Izabelę (ur. 1445 – zmarła w dzieciństwie),
- Rene (ur. 1446 – zmarł w dzieciństwie),
- Marię (ur. 1447 – zmarła w dzieciństwie),
- Mikołaja I (1448–1473), księcia Lotaryngii.
Jan miał także kilkoro dzieci ze związków pozamałżeńskich: