Jeleń II – Wikipedia, wolna encyklopedia
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jeleń II – polski herb szlachecki z nobilitacji.
W polu błękitnym zza ogrodzenia srebrnego jeleń wyskakujący, naturalny.
Klejnot: jeleń jak w godle.
Labry: błękitne, podbite złotem.
Nadany 28 lipca 1515 Jerzemu Holarkowi, Janowi Kortakowi (Kortagowi) i Janowi Sernikowi[1]. Szymański podaje nazwisko Hotorek zamiast Holarek[2].
Chronowski, Damanczewski, Dobroczewski, Dunoszewski, Dymoczewski, Gozdziński, Gutkowski, Holarek, Idzik, Kembłowski, Kębłowski, Kiełpiński, Koldras, Kortag - Kortak, Luberski, Nadarzycki, Pacuński, Rutkowski, Sernik, Użemecki.
- ↑ Juliusz Karol Ostrowski: Księga herbowa rodów polskich. T. 2. Warszawa: Główny skład księgarnia antykwarska B. Bolcewicza, 1897, s. 122.
- ↑ Józef Szymański: Herbarz rycerstwa polskiego z XVI wieku. Warszawa: DiG, 2001, s. 110. ISBN 83-7181-217-5.
- Tadeusz Gajl: Herbarz polski od średniowiecza do XX wieku : ponad 4500 herbów szlacheckich 37 tysięcy nazwisk 55 tysięcy rodów. L&L, 2007. ISBN 978-83-60597-10-1.
- Herb Jeleń II z listą nazwisk w elektronicznej wersji Herbarza polskiego Tadeusza Gajla