Kartagina – Wikipedia, wolna encyklopedia
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
| Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO | ||
 Ruiny Term Antonina | ||
| Państwo | ||
|---|---|---|
| Typ |
kulturowy | |
| Spełniane kryterium |
II, III, VI | |
| Numer ref. | ||
| Region[b] |
Kraje arabskie | |
| Historia wpisania na listę | ||
| Wpisanie na listę |
1979 | |
Położenie na mapie Morza Śródziemnego
| ||
 36°51′11″N 10°19′23″E/36,853056 10,323056
| ||
| ||
Kartagina (fen. Qrt-ḥdšt, Kart Hadaszt, lit. Nowe Miasto; łac. Karthago, Carthago, stgr. Καρχηδών Karchedon, arab. قرطاج Kartadż, hebr. קרתגו Kartago) – starożytne miasto w Afryce Północnej, położone na wybrzeżu Morza Śródziemnego. Założone w IX w. p.n.e. przez Fenicjan z Tyru. Kartagina była początkowo państwem-miastem, później stolicą Imperium Kartagińskiego. Ważny ośrodek handlowy i polityczny. Współcześnie stanowisko archeologiczne w pobliżu Tunisu.
Szczyt potęgi Kartagina osiągnęła w III w. p.n.e. W tym stuleciu wdała się w serię wojen z Rzymem (wojny punickie), które doprowadziły do zagłady miasta w 146 roku p.n.e. Po kilkudziesięciu latach odrodziła się jako rzymska kolonia. Dostarczała zboża do Rzymu do 439 roku, kiedy zajęli ją Wandalowie, ustanawiając w niej swoją stolicę. Kartagina ponownie przeszła pod panowanie rzymsko-bizantyńskie w 533 roku. Po podboju Afryki Północnej przez Arabów – samej Kartaginy w 698 roku – miasto zaczęło tracić na znaczeniu i ostatecznie opustoszało.
Mury wokół miasta miały 32 km długości. Głównymi dzielnicami były: akropol, Byrsa i dzielnica portowa.
Od XIX w. prowadzone są w Kartaginie prace wykopaliskowe. Najstarsze odnalezione ślady materialne pochodzą z połowy VIII w. p.n.e.
- Sabatino Moscati, Świat Fenicjan, Warszawa: PWN, 1971.
- Gilbert Charles–Picard, Hannibal, Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1971.
- David Anthony Durham, Duma Kartaginy.
- Krzysztof Kęciek, Dzieje Kartagińczyków, Warszawa: Attyka, 2007.