Klucz C – Wikipedia, wolna encyklopedia
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Klucz C – jeden z trzech rodzajów kluczy notacji muzycznej.
Kształt tego klucza pochodzi od stylizowanej litery C, którą przyjęto (już w IX/X wieku) do oznaczania linii, na której notowano dźwięk c1. Po licznych zmianach uzyskał on współczesną formę.
Istnieją następujące odmiany klucza C różniące się jego położeniem na pięciolinii:
| Nazwa | Skala dźwięków zapisywanych bez linii dodanych | |
|---|---|---|
| 1. | sopranowy | h – e2 |
| 2. | mezzosopranowy | g – c2 |
| 3. | altowy | e – a1 |
| 4. | tenorowy | c – f1 |
| 5. | barytonowy[wymaga weryfikacji?] | A – d1 |
Linia wyznaczająca pozycję dźwięku c razkreślne oznaczona jest kolorem pomarańczowym.
Współcześnie używa się kluczy:
- altowego do zapisania partii altówki (poza najwyższym rejestrem);
- tenorowego do zapisania wyższych rejestrów partii puzonu, wiolonczeli, kontrabasu i fagotu.
- Wiechowicz Stanisław: Ćwiczenia w starych kluczach. Część pierwsza. 3-głosowe utwory dawnych mistrzów (XIII-XVIII w.). Kraków, Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1953.
- Wesołowski Franciszek: Zasady muzyki. Warszawa, Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1968.