Klucz wiolinowy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Klucz wiolinowy, klucz skrzypcowy^[1] – znak graficzny umieszczany na drugiej linii pięciolinii i wyznaczający położenie nuty g¹, który należy do grupy kluczy G.

Stosowany dla zapisu instrumentów i głosów wysokobrzmiących oraz przeważnie prawej ręki instrumentów klawiszowych (zapis dla lewej ręki odbywa się najczęściej w kluczu basowym). W notacji wyższych dźwięków w kluczu wiolinowym używany jest przenośnik oktawowy. Zastępuje on zapis nut na liniach dodanych, który jako rzadziej spotykany, jest trudniejszy w odczycie.