Koalicja PiS-Samoobrona-LPR – Wikipedia, wolna encyklopedia

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Koalicja PiS-Samoobrona-LPR – koalicja rządowa o profilu katolicko-narodowo-konserwatywno-ludowym powstała 5 maja 2006. Istniejąca do sierpnia 2007, z krótką przerwą na jesieni 2006. Początkowo do koalicji miały wejść tylko trzy ugrupowania: PiS, Samoobrona RP oraz byli posłowie LPR zrzeszeni w Narodowym Kole Parlamentarnym. Liderzy tych trzech ugrupowań podpisali umowę koalicyjną 28 kwietnia 2006^[1]. 5 maja 2006 do koalicji dołączyła Liga Polskich Rodzin^[2]. Wbrew wcześniejszym zapowiedziom do koalicji nie weszło Polskie Stronnictwo Ludowe. Rząd miał większość w Sejmie, ponieważ koalicja gwarantowała głosy 238 posłów, a potrzeba ich 231.

Samoobrona RP w rządzie otrzymała 3 resorty: Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi (Andrzej Lepper), Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej (Anna Kalata) i wyodrębnione z Ministerstwa Transportu i Budownictwa – Ministerstwo Budownictwa (Antoni Jaszczak, następnie Andrzej Aumiller). Dla LPR przypadły dwa ministerstwa – Ministerstwo Edukacji Narodowej (Roman Giertych) oraz Ministerstwo Gospodarki Morskiej (Rafał Wiechecki)^[3]. Bogusław Kowalski z Narodowego Koła Parlamentarnego został natomiast wiceministrem transportu^[4].

W podpisanej przez koalicjantów deklaracji programowej Solidarne państwo znalazły się założenia programowe koalicji i zadania, jakie przed sobą postawili jej twórcy. Wśród celów sojuszu PiS, Samoobrony RP, LPR i NKP znalazły się m.in.^[5]:

• powołanie Centralnego Biura Antykorupcyjnego,
• likwidacja Wojskowych Służb Informacyjnych,
• wprowadzenie sądów 24-godzinnych,
• realizacja programu Taniego Państwa,
• przeprowadzenie lustracji oraz lustracji majątkowej,
• rozszerzenie ulg podatkowych,
• wprowadzenie paliwa rolniczego,
• efektywna polityka prorodzinna,
• opracowanie Narodowego Programu Gospodarki Wodnej.

We wrześniu 2006 w koalicji doszło do kryzysu, spowodowanego m.in. przez spór Andrzeja Leppera i Wojciecha Mojzesowicza o kształt polityki rolnej rządu, żądanie przez Samoobronę RP większego wpływu na resorty siłowe, służby specjalne i ministerstwo finansów oraz różnice zdań co do projektu budżetu na 2007.

W wyniku tego sporu, 22 września 2006 odwołany z rządu został wicepremier Andrzej Lepper^[6] a Klub Parlamentarny Samoobrony RP ogłosił wyjście z koalicji rządowej. Liderzy PiS usiłowali wówczas przekonać do poparcia rządu PSL oraz klub parlamentarny Ruchu Ludowo-Narodowego, złożonego głównie z byłych posłów LPR i Samoobrony RP. Tworzenie nowej większości prawdopodobnie zatrzymała afera taśmowa – ujawnione przez Renatę Beger nagrania, pokazujące jak liderzy PiS – m.in. Adam Lipiński proponowali posłom poparcie koalicji w zamian za korzyści takie jak stanowiska rządowe i miejsca na listach wyborczych^[7].

16 października 2006 prezydent ponownie powołał Andrzeja Leppera na urząd wicepremiera i Samoobrona RP wróciła do koalicji^[8]. Ponowny kryzys we współpracy wywołała ponowna dymisja Andrzeja Leppera z dnia 9 lipca 2007^[9]. Miała ona związek z oskarżeniami wobec Leppera o udział w tzw. aferze gruntowej i akcji CBA, które zatrzymało pod zarzutem płatnej protekcji Piotra R. i Andrzeja K.^[10].

Nastąpił kilkutygodniowy spór Samoobrony RP z PiS dotyczący oceny akcji CBA, zakończony 13 sierpnia 2007, gdy Jarosław Kaczyński zerwał koalicję i odwołał z rządu wszystkich ministrów z LPR i Samoobrony RP^[11].

• Kazimierz Marcinkiewicz (PiS) – prezes Rady Ministrów
• Ludwik Dorn (PiS) – minister spraw wewnętrznych i administracji
• Teresa Lubińska – minister finansów
• Grażyna Gęsicka – minister rozwoju regionalnego
• Krzysztof Jurgiel (PiS) – minister rolnictwa i rozwoju wsi
• Tomasz Lipiec – minister sportu
• Stefan Meller – minister spraw zagranicznych, przewodniczący Komitetu Integracji Europejskiej
• Krzysztof Michałkiewicz (PiS) – minister pracy i polityki społecznej
• Andrzej Mikosz – minister skarbu państwa
• Jerzy Polaczek (PiS) – minister transportu i budownictwa
• Zbigniew Religa (Partia Centrum) – minister zdrowia
• Michał Seweryński – minister edukacji i nauki
• Radosław Sikorski (PiS) – minister obrony narodowej
• Jan Szyszko (PiS) – minister środowiska
• Kazimierz Michał Ujazdowski (PiS) – minister kultury i dziedzictwa narodowego
• Zbigniew Wassermann (PiS) – minister, koordynator służb specjalnych
• Piotr Woźniak (PiS) – minister gospodarki
• Zbigniew Ziobro (PiS) – minister sprawiedliwości

• Jarosław Kaczyński (PiS) – prezes Rady Ministrów
• Ludwik Dorn (PiS) – wiceprezes Rady Ministrów, minister spraw wewnętrznych i administracji
• Roman Giertych (LPR) – wiceprezes Rady Ministrów, minister edukacji narodowej
• Andrzej Lepper (Samoobrona) – wiceprezes Rady Ministrów, minister rolnictwa i rozwoju wsi
• Anna Fotyga (PiS) – minister spraw zagranicznych, przewodnicząca Komitetu Integracji Europejskiej
• Grażyna Gęsicka (w dniu zaprzysiężenia bezpartyjna, potem wstąpiła do PiS) – minister rozwoju regionalnego
• Przemysław Gosiewski (PiS) – minister-członek Rady Ministrów, przewodniczący Komitetu Stałego Rady Ministrów
• Wojciech Jasiński (PiS) – minister skarbu państwa
• Antoni Jaszczak (PSL i Samoobrona, z rekomendacji Samoobrony) – minister budownictwa
• Anna Kalata (Samoobrona) – minister pracy i polityki społecznej
• Stanisław Kluza (bezpartyjny) – minister finansów
• Tomasz Lipiec (PiS) – minister sportu
• Jerzy Polaczek (PiS) – minister transportu
• Zbigniew Religa (Partia Centrum) – minister zdrowia
• Michał Seweryński (bezpartyjny) – minister nauki i szkolnictwa wyższego
• Radosław Sikorski (bezpartyjny) – minister obrony narodowej
• Jan Szyszko (PiS) – minister środowiska
• Kazimierz Michał Ujazdowski (PiS) – minister kultury i dziedzictwa narodowego
• Zbigniew Wassermann (PiS) – minister-członek Rady Ministrów, koordynator służb specjalnych
• Rafał Wiechecki (LPR) – minister gospodarki morskiej
• Piotr Woźniak (PiS) – minister gospodarki
• Zbigniew Ziobro (PiS) – minister sprawiedliwości, prokurator generalny

• Antoni Dudek: Historia polityczna Polski 1989–2012. Kraków: Znak, 2013. ISBN 978-83-240-2130-7.