Krainy historyczne Czech – Wikipedia, wolna encyklopedia

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Kraje czeskie (cz. České země) – trzy historyczne krainy tworzące Republikę Czeską: Czechy właściwe, Morawy i Czeski Śląsk.

W kontekście historycznym historiografia czeska używają tego terminu w odniesieniu do ziem we władaniu władców Czech, równoznacznie z krajami Korony Czeskiej (cz. země Koruny české) ustanowionej przez cesarza Karola IV Luksemburskiego w XIV wieku^[1].

• Czeski Palatynat (1353–1401) – stolice: Sulzbach, następnie Auerbach,
• Marchia Brandenburska (1373–1415) – stolica: Brandenburg,
• Łużyce Dolne (1367–1635) – stolica: Lubin, utracone w całości wskutek pokoju praskiego^[2],
• Łużyce Górne (1319–1635^[a]) – stolica: Budziszyn^[2],
• Śląsk (1335–1742) – stolica: Wrocław. Po wojnach śląskich 1742–1763 w granicach królestwa pozostał jedynie południowo-wschodni fragment Śląska, dziś znany jako Śląsk Czeski.

Herb wielki Republiki Czeskiej zawiera herby trzech krajów czeskich: Czech właściwych, Moraw i czeskiego Śląska. Herb Czech właściwych pochodzi od królestwa Czech, podobnie zresztą herb Moraw ma swoje korzenie w średniowieczu. Wreszcie, herb czeskiego Śląska początkowo był herbem całego historycznego regionu Śląsk, którego większa część należy dzisiaj do Polski.

• 

  Czechy właściwe

• 

  Morawy

• 

  Śląsk

• 

  Republika Czeska

• Historia Czech
• Królestwo Czech

• Petr Jokeš, Czesi. Przewodnik po historii narodu i państwa, Kraków: Avalon, 2020, ISBN 978-83-7730-439-6 (pol.).
• Pánek, Jaroslav; Tůma Oldřich; et al. (2009). A History of the Czech lands. Prague: Karolinum. ISBN 978-80-246-1645-2.