Larry Brown – Wikipedia, wolna encyklopedia
- ️Wed Jul 02 2014
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
| |||||||||||||||||||||||||||||||
| Trener | |||||||||||||||||||||||||||||||
| Pseudonim |
Larry | ||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |||||||||||||||||||||||||||||||
| Wzrost |
175 cm | ||||||||||||||||||||||||||||||
| Masa ciała |
98 kg | ||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera | |||||||||||||||||||||||||||||||
| Szkoła średnia |
Long Beach (Lido Beach, Nowy Jork) | ||||||||||||||||||||||||||||||
| College |
North Carolina (1960–1963) | ||||||||||||||||||||||||||||||
| Draft |
1963, numer: 55 | ||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||
|
Lawrence Harvey Brown (ur. 14 września 1940 w Nowym Jorku) – amerykański koszykarz oraz trener ligi NBA, żydowskiego pochodzenia, obecnie trener drużyny SMU Mustangs z Southern Methodist University.
W swojej ponad 30-letniej karierze, rozegrał ponad 1000 spotkań w ligach ABA oraz NBA. Jest również jedynym trenerem w historii NBA, który doprowadził 7 zespołów do playoffów. Pomimo swoich licznych sukcesów, swój pierwszy tytuł mistrzowski najlepszej koszykarskiej ligi świata zdobył dopiero w 2004 roku wraz z drużyną Detroit Pistons.
Znany jest z narzucania swoim zawodnikom stylu gry zespołowej, opierającej się na twardej, fizycznej obronie.
Larry Brown odbył swoje studia na uniwersytecie w Karolinie Północnej, gdzie grał na pozycji rozgrywającego. Pomimo swoich zalet, Larry postrzegany był jako gracz o zbyt niskim wzroście, aby móc rozwinąć się w NBA, z tego powodu dołącza do niższej ligi - NABL. Jednakże, zostaje wybrany do drużyny biorącej udział w Letnich Igrzyskach Olimpijskich w 1964 roku w Tokio.
Brown dołącza do ligi ABA, gdzie występuje w takich zespołach jak: New Orleans Buccaneers (1967-1968), Oakland Oaks (1968-1969), Washington Caps (1969-1970), Virginia Squires (1970-1971) i Denver Rockets (1971-1972). Podczas tego okresu, trzy razy uczestniczył w All-Star Game oraz zdobył tytuł MVP w 1968 roku.
Zostaje trenerem drużyny Denver Nuggets występującej w lidze ABA, z którą trzy razy zdobywa tytuł trenera roku w przeciągu czterech lat.
W roku 1979, opuszcza zespół z Denver i zostaje trenerem drużyny uniwersytetu kalifornijskiego, którą prowadzi przez następne dwa lata. W roku 1981, dołącza do zespołu New Jersey Nets, z którymi również współpracuje przez okres dwóch lat, aby następnie powrócić do NCAA i trenować drużynę z uniwersytetu w Kansas, z którymi zdobywa tytuł w 1988 roku. Powraca następnie do NBA, gdzie prowadzi drużynę Los Angeles Clippers oraz San Antonio Spurs. Jest jednym z nielicznych trenerów, któremu udało się doprowadzić Clippers aż do play-offów.
W latach 1993–1997, trenując zespół Indiana Pacers zapisuje się do historii jako jeden z najlepszych trenerów tej drużyny. Aż dwa razy doprowadził zespół do finałów konferencji. Jednakże, nie udało im się dojść do meczu finałowego.
W 1997 roku, Larry Brown, zostaje trenerem Philadelphia 76ers. W trakcie pierwszego sezonu, polepsza bilans zwycięskich meczów drużyny o 9 wygranych. Natomiast, w kolejnym roku, dzięki Brownowi klub osiąga pierwszy pozytywny bilans w sezonie od 1990.
Podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich w 2000 pełni funkcję asystenta trenera drużyny, z którą zdobywa złoty medal, pokonując w finale Francję. Zostaje pierwszą osobą, która była zarazem zawodnikiem oraz trenerem męskiej drużyny koszykarskiej reprezentującej barwy Stanów Zjednoczonych.
Z biegiem lat, klub Sixers staje się coraz lepszy, aby ostatecznie w 2001 roku, dojść do meczu finałowego ligi NBA, podczas którego Brown zdobywa tytuł trenera roku. Jednakże, zespół zostaje pokonany przez Los Angeles Lakers po 5 spotkaniach. Pomimo sezonu obfitującego w sukcesy, pomiędzy Larrym Brownem a zawodnikiem Allenem Iversonem, często dochodziło do sprzeczek. Jeden z najlepszych koszykarzy w NBA często pozwalał sobie na opuszczanie treningów. Wydaje się więc, że to właśnie z tego powodu, trener postanowił zmienić otoczenie.
W trakcie lata 2003, prowadzi narodową drużynę Stanów Zjednoczonych w kwalifikacjach do Igrzysk Olimpijskich. Dzięki takim gwiazdom jak Tim Duncan czy Allen Iverson, zespół łatwo kończy rozgrywki na pierwszym miejscu.
Po sześciu sezonach spędzonych w Filadelfii, 2 czerwca 2003, Larry Brown, zostaje 24 trenerem Detroit Pistons. To właśnie z tą drużyna zdobywa tytuł NBA w 2004 konsekwentnie realizując swój styl gry polegający na twardej obronie. Zostaje pierwszym trenerem, który zdobył zarazem tytuł uniwersytecki oraz tytuł NBA.
Podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich w 2004 prowadząc narodową drużynę, zdobywa brązowy medal.
W 2005, ponownie doprowadza zespół Detroit do finałów NBA. Jednakże, klub przegrywa z San Antonio Spurs po siedmiu ciężkich meczach. Larry Brown zostaje zwolniony przez menadżerów drużyny powołujących się na kłopoty zdrowotne trenera, które były powodem częstych absencji w trakcie sezonu.
Zostaje zaangażowany do współpracy z New York Knicks – zespołem, który właśnie przeżywał kryzys. Mimo tego, dla Browna najważniejsza była możliwość pracy w swoim rodzinnym mieście.
W czerwcu 2006, zostaje zwolniony przez New York Knicks, którzy na jego miejsce angażują Isiaha Thomasa.
Do 2008, zajmuje stanowisko wiceprezydenta drużyny Philadelphia 76ers, po czym zostaje nowym trenerem Charlotte Bobcats.
- Mistrz ABA (1969)[2]
- MVP meczu gwiazd ABA (1968)[3]
- 3-krotny uczestnik meczu gwiazd ABA (1968–1970)[4][5]
- Wybrany do II składu ABA (1968)[6]
- Lider:
- Lider wszech czasów ABA w średniej asyst:
- Rekordzista ABA w:
- liczbie asyst:
- (506) uzyskanych w trakcie pojedynczego sezonu (1967-68) przez debiutanta
- (129) uzyskanych w trakcie pojedynczego sezonu (1968) przez debiutanta w play-off
- średniej asyst:
- (6,49) uzyskanych w trakcie pojedynczego sezonu (1967/68) przez debiutanta
- (7,59) uzyskanych w trakcie pojedynczego sezonu (1968) przez debiutanta w play-off
- liczbie asyst:
- Dołączenie do Hall of Fame w 2002 roku[12]
- 1988 : Mistrz rozgrywek NCAA Division I z drużyną uniwersytecką z Kansas[12]
- Finalista NCAA Division I (1980)[14]
- Finalista Turnieju NIT (2014)[15]
- Trener Roku Dystryktu VII (przez USBWA – 2014)[15]
- Naismith Coach of the Year (2014)[15]
- Henry Iba National Coach of the Year (2014)[15]
- Trener Roku Naismith College (1988)[15]
- Trener Roku Konferencji Big Eight (1986)[15]
- Finalista ABA (1976)
- Trzykrotnie wybierany trenerem roku (1973, 1975–1976)[6]
- 2001 : trener roku ligi NBA[12]
- 2001 : finalista NBA z Philadelphia 76ers[12]
- 2004 : mistrzostwo NBA z Detroit Pistons[16]
- 2005 : finalista NBA z Detroit Pistons[17]
- 1977, 2001: trener składów All-Star[17]
- Trener Roku USA Basketball (1999)[12]
- ↑ a b HISTORY OF THE AMATEUR ATHLETIC UNION. apbr.org. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
- ↑ a b remembertheaba.com. Larry Brown – remembertheaba.com. [dostęp 2015-01-03]. (ang.).
- ↑ Remember the ABA – ABA All-Star Games (1968-1976). remembertheaba.com. [dostęp 2015-01-03]. (ang.).
- ↑ Larry Brown – basketball-reference.com. basketball-reference.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
- ↑ 1968 ABA All-Star Game East 126, West 120. basketball-reference.com. [dostęp 2023-01-16]. (ang.).
- ↑ a b ABA Year-to-Year Postseason Award Winners. remembertheaba.com. [dostęp 2015-01-03]. (ang.).
- ↑ NBA & ABA Year-by-Year Playoff Leaders and Records for Assists Per Game. basketball-reference.com. [dostęp 2018-04-04]. (ang.).
- ↑ NBA & ABA Year-by-Year Playoff Leaders and Records for Free Throw Pct. basketball-reference.com. [dostęp 2018-04-13]. (ang.).
- ↑ NBA & ABA Career Leaders and Records for Assists Per Game. basketball-reference.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
- ↑ NBA & ABA Career Playoff Leaders and Records for Assists Per Game. basketball-reference.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
- ↑ Games of the VIIIth Olympiad – 1964. usab.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
- ↑ a b c d e Larry Brown – Hall Of Famers. hoophall.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
- ↑ Games of the XXVIIIth Olympiad – 2004. usab.com. [dostęp 2015-01-03]. (ang.).
- ↑ Six Degrees of Larry Brown. nba.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
- ↑ a b c d e f Larry Brown – smumustangs.com. smumustangs.com. [dostęp 2014-07-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (24 lipca 2014)]. (ang.).
- ↑ Larry Brown – Coach profile. nba.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
- ↑ a b Sixers CEO Scott O'Neil takes dig at Larry Brown. csnphilly.com. [dostęp 2014-07-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (31 października 2014)]. (ang.).
| Mężczyźni |
|
|---|---|
| Kobiety |
|
- Zaslofsky (1967–1969)
- Larese (1969–1970)
- Carnesecca (1970–1973)
- Loughery (1973–1980)
- MacKinnon[A] (1980–1981)
- Larry Brown (1981–1983)
- Blair[A] (1983)
- Albeck (1983–1985)
- Wohl (1985–1987)
- MacKinnon (1987–1988)
- Reed (1988–1989)
- Fitch (1989–1992)
- Daly (1992–1994)
- Beard (1994–1996)
- Calipari (1996–1999)
- Casey (1999–2000)
- Scott (2000–2004)
- Frank (2004–2009)
- Barrise[A] (2009)
- Vandeweghe[A] (2009–2010)
- Johnson (2010–2012)
- Carlesimo[A] (2012–2013)
- Kidd (2013–2014)
- Hollins (2014–2016)
- Brown[A] (2016)
- Atkinson (2016–2020)
- Vaughn[A] (2020)
- Nash (2020–2022)
- Vaughn (2022–2024)
- Ollie[A] (2024)
- Fernández (od 2024)
- Dick Harter (1988–1990)
- Gene Littles (1990–1991)
- Allan Bristow (1991–1996)
- Dave Cowens (1996–1999)
- Paul Silas (1999–2002)
- Bernie Bickerstaff (2004–2007)
- Sam Vincent (2007–2008)
- Larry Brown (2008–2010)
- Paul Silas (2010–2012)
- Mike Dunlap (2012–2013)
- Steve Clifford (2013–2018)
- James Borrego (2018–2022)
- Steve Clifford (2022–2024)
- Charles Lee (od 2024)
- Bass (1967–1969)
- McLendon (1969)
- Belmont (1969–1970)
- Albeck (1970–1971)
- Hannum (1971–1974)
- Brown (1974–1979)
- Walsh (1979–1980)
- Moe (1980–1990)
- Westhead (1990–1992)
- Issel (1992–1995)
- Littles[A] (1995)
- Bickerstaff (1995–1996)
- Motta (1996–1997)
- Hanzlik (1997–1998)
- D’Antoni (1998–1999)
- Issel (1999–2001)
- Evans[A] (2001–2002)
- Bzdelik (2002–2004)
- Cooper[A] (2004–2005)
- Karl (2004–2013)
- Shaw (2013–2015)
- Hunt[A] (2015)
- Malone (od 2015)
- Bennett (1948)
- Armstrong (1948–1949)
- Mendenhall (1949–1951)
- Birch (1951–1954)
- Eckman (1954–1957)
- Rocha (1957–1960)
- McGuire (1959–1963)
- Wolf (1963–1964)
- DeBusschere (1964–1967)
- Butcher (1967–1968)
- Seymour (1968–1969)
- van Breda Kolff (1969–1971)
- Dischinger (1971)
- Lloyd (1971–1972)
- Scott (1972–1976)
- H. Brown (1976–1977)
- Kauffman[A] (1977–1978)
- Vitale (1978–1979)
- Adubato[A] (1979–1980)
- Robertson (1980–1983)
- Daly (1983–1992)
- Rothstein (1992–1993)
- Chaney (1993–1995)
- Collins (1995–1998)
- Gentry (1998–2000)
- Irvine (2000–2001)
- Carlisle (2001–2003)
- L. Brown (2003–2005)
- Saunders (2005–2008)
- Curry (2008–2009)
- Kuester (2009–2011)
- Frank (2011–2013)
- Cheeks (2013–2014)
- Loyer[A] (2014)
- Van Gundy (2014–2018)
- Casey (2018–2023)
- Williams (2023–2024)
- Staverman (1967–1968)
- Leonard (1968–1980)
- McKinney (1980–1984)
- Irvine (1984–1986)
- Ramsay (1986–1988)
- Daniels (1988)
- Irvine (1988–1989)
- Versace (1989–1990)
- Hill (1990–1993)
- Brown (1993–1997)
- Bird (1997–2000)
- Thomas (2000–2003)
- Carlisle (2003–2007)
- O’Brien (2007–2011)
- Vogel (2011–2016)
- McMillan (2016–2020)
- Bjorkgren (2020–2021)
- Carlisle (od 2021)
- Schayes (1970–1971)
- McCarthy (1971–1972)
- Ramsay (1972–1976)
- Locke (1976–1977)
- MacKinnon (1977)
- Mullaney (1977)
- Fitzsimmons (1977–1978)
- Shue (1978–1980)
- Silas (1980–1983)
- Lynam (1983–1985)
- Chaney (1985–1987)
- Shue (1987–1989)
- Casey (1989–1990)
- Schuler (1990–1992)
- Calvin[A] (1992)
- Brown (1992–1993)
- Weiss (1993–1994)
- Fitch (1994–1998)
- Ford (1998–2000)
- Todd[A] (2000)
- Gentry (2000–2003)
- Johnson[A] (2003)
- Dunleavy (2003–2010)
- Hughes[A] (2010)
- Del Negro (2010–2013)
- Rivers (2013–2020)
- Lue (od 2020)
- Cohalan (1946–1947)
- Lapchick (1947–1956)
- Boryla (1956–1958)
- Levane (1958–1959)
- Braun (1959–1961)
- Donovan (1961–1965)
- Gallatin (1965)
- McGuire (1965–1967)
- Holzman (1967–1977)
- Reed (1977–1978)
- Holzman (1978–1982)
- H. Brown (1982–1986)
- Hill (1986–1987)
- Pitino (1987–1989)
- Jackson (1989–1990)
- MacLeod (1990–1991)
- Riley (1991–1995)
- Nelson (1995–1996)
- Van Gundy (1996–2001)
- Chaney (2001–2004)
- Williams[A] (2004)
- Wilkens (2004–2005)
- Williams[A] (2005)
- L. Brown (2005–2006)
- Thomas (2006–2008)
- D’Antoni (2008–2012)
- Woodson (2012–2014)
- Fisher (2014–2016)
- Rambis[A] (2016)
- Hornacek (2016–2018)
- Fizdale (2018–2019)
- Miller[A] (2019–2020)
- Thibodeau (od 2020)
- Borgmann (1946–1948)
- Cervi (1948–1956)
- Seymour (1956–1960)
- Hannum (1960–1963)
- Schayes (1963–1966)
- Hannum (1966–1968)
- Ramsay (1968–1972)
- Rubin (1972–1973)
- Loughery[A] (1973)
- Shue (1973–1977)
- Cunningham (1977–1985)
- Guokas (1985–1988)
- Lynam (1988–1992)
- Moe (1992–1993)
- Carter (1993–1994)
- Lucas II (1994–1996)
- Davis (1996–1997)
- L. Brown (1997–2003)
- Ayers (2003–2004)
- Ford[A] (2004)
- O’Brien (2004–2005)
- Cheeks (2005–2008)
- DiLeo[A] (2008–2009)
- Jordan (2009–2010)
- Collins (2010–2013)
- B. Brown (2013–2020)
- Rivers (2020–2023)
- Nurse (od 2023)
- Hagan (1967–1970)
- Williams (1970)
- Blakeley (1970–1971)
- Nissalke (1971–1972)
- McCarthy (1972–1973)
- Nissalke (1973–1974)
- Brown[A] (1973)
- Bass (1974–1976)
- Moe (1976–1980)
- Bass (1980)
- Albeck (1980–1983)
- McHone (1983)
- Bass (1983–1984)
- Fitzsimmons (1984–1986)
- Weiss (1986–1988)
- Brown (1988–1992)
- Bass (1992)
- Tarkanian (1992)
- Hughes[A] (1992)
- Lucas II (1992–1994)
- Hill (1994–1996)
- Popovich (od 1996)
- Lokalizacja: Springfield, Massachusetts
Zespoły
- Reprezentacja olimpijska USA 1960
- Żeńska reprezentacja olimpijska USA 1976
- Reprezentacja olimpijska USA 1992
- All-American Red Heads
- Buffalo Germans
- The First Team (I zespół koszykarski)
- Harlem Globetrotters
- Immaculata College
- New York Renaissance
- Original Celtics
- Tennessee A&I
- Teksas Western
- Wayland Baptist Flying Queens
- pogrubienie – oznacza, że dana osoba została wybrana do Hall Of Fame jako trener i jako zawodnik