Maciej Gdula – Wikipedia, wolna encyklopedia

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Maciej Gdula

Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	20 maja 1977 Żywiec
Doktor habilitowany nauk społecznych
Specjalność: teoria socjologiczna
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Doktorat	6 czerwca 2006 – socjologia UW
Habilitacja	8 listopada 2016 – socjologia UW
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Uniwersytet Warszawski
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Maciej Roman Gdula (ur. 20 maja 1977^[1] w Żywcu^[2]) – polski socjolog, polityk i publicysta, doktor habilitowany nauk społecznych, nauczyciel akademicki Uniwersytetu Warszawskiego, poseł na Sejm IX kadencji, wiceminister nauki w rządzie Donalda Tuska (2023–2025).

Jest synem Andrzeja Gduli i praprawnukiem Antoniego Korygi^[3].

W 2001 ukończył studia z socjologii na Uniwersytecie Warszawskim^[4]. W 2006 na Wydziale Filozofii i Socjologii UW, na podstawie napisanej pod kierunkiem Aleksandry Jasińskiej-Kani rozprawy pt. Utopia, kontrakt i natura. Dyskursy o miłości w kulturze eksperckiej^[5], uzyskał stopień naukowy doktora w dziedzinie nauk humanistycznych w dyscyplinie socjologii i specjalności socjologia wiedzy^[6]. Tam też w 2016 na podstawie dorobku naukowego oraz monografii pt. Uspołecznienie i kompozycja. Dwie tradycje myśli społecznej a współczesne teorie krytyczne^[7] otrzymał stopień doktora habilitowanego nauk społecznych w zakresie socjologii^[6]. Został adiunktem w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego^[6][8]. Jako socjolog specjalizuje się w teorii społecznej i teorii polityki.

Jest publicystą „Krytyki Politycznej” oraz członkiem Stowarzyszenia im. Stanisława Brzozowskiego, w latach 2005–2010 wchodził w skład jego zarządu, a od 2010 do 2015 zasiadał w komisji rewizyjnej^[1]. Komentator w Poranku radia Tok FM^[9][10][11].

W 2017 był koordynatorem głośnego badania terenowego w jednym z miast powiatowych na Mazowszu. Opublikowany raport pod nazwą Dobra zmiana w Miastku. Neoautorytaryzm w polskiej polityce z perspektywy małego miasta przez niektórych socjologów został uznany za pierwszą miarodajną diagnozę przyczyn zwycięstwa Prawa i Sprawiedliwości w wyborach parlamentarnych w 2015^[12][13][14].

W 2019 został ekspertem partii Wiosna^[15] i liderem jej listy do Parlamentu Europejskiego w okręgu nr 10, obejmującym województwa małopolskie i świętokrzyskie. Nie uzyskał wówczas mandatu (głosowały na niego 38 534 osoby)^[16].

W wyborach parlamentarnych w 2019 wystartował do Sejmu z listy SLD w okręgu krakowskim (z rekomendacji Wiosny, w ramach porozumienia Lewica), uzyskując mandat posła na Sejm IX kadencji (otrzymał 35 279 głosów)^[17]. W Sejmie został członkiem Komisji Spraw Zagranicznych oraz Komisji do Spraw Służb Specjalnych^[2]. W czerwcu 2021, po rozwiązaniu Wiosny, został członkiem Nowej Lewicy. W wyborach w 2023 nie uzyskał poselskiej reelekcji^[18].

W grudniu 2023 został powołany na stanowisko podsekretarza stanu w Ministerstwie Edukacji i Nauki, a w styczniu 2024 objął tożsame stanowisko w wydzielonym Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego^[19][20]. W kwietniu tego samego roku kandydował do Sejmiku Województwa Małopolskiego z listy KKW Lewica, otrzymując 3954 głosy i nie uzyskując mandatu radnego sejmiku^[21][22]. W styczniu 2025 zakończył pełnienie funkcji wiceministra^[23].

Jest żonaty z lekarką Agnieszką Pomianowską, mają dwie córki^[24][25].

Wybory	Komitet wyborczy	Organ	Okręg	Wynik
2019		Wiosna Roberta Biedronia	Parlament Europejski IX kadencji	nr 10	38 534 (2,21%)[16]
2019		Sojusz Lewicy Demokratycznej	Sejm IX kadencji	nr 13	35 279 (5,43%)[17]
2023		Nowa Lewica	Sejm X kadencji	nr 13	16 308 (2,15%)[18]
2024		KKW Lewica	Sejmik Województwa Małopolskiego VII kadencji	nr 3	3954 (1,34%)[21]

• Trzy dyskursy miłosne (2009)
• Style życia i porządek klasowy w Polsce (red. nauk. wspólnie z Przemysławem Sadurą, 2012)
• Oprogramowanie rzeczywistości społecznej (red. wspólnie z Lechem Nijakowskim, 2014)
• Dobra zmiana w Miastku. Neoautorytaryzm w polskiej polityce z perspektywy małego miasta (wspólnie z Katarzyną Dębską i Kamilem Trepką, 2017)
• Nowy autorytaryzm (2018)