Maria Karolina Austriacka – Wikipedia, wolna encyklopedia
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ten artykuł dotyczy królowej Neapolu i Sycylii. Zobacz też: Maria Karolina Habsburg – księżna Saksonii.
,_K%C3%B6nigin_beider_Sizilien,_an_einem_Tisch_sitzend,_Halbfigur.jpg)
| ||
| ||
| ||
| Królowa Neapolu | ||
| Okres | ||
|---|---|---|
| Jako żona | ||
| Królowa Sycylii | ||
| Okres | ||
| Jako żona | ||
| Dane biograficzne | ||
| Data i miejsce urodzenia | ||
| Data i miejsce śmierci |
8 września 1814 | |
| Ojciec | ||
| Matka | ||
| Mąż | ||
| Dzieci |
Maria Teresa, | |
| Odznaczenia | ||
| ||
|
Maria Karolina Austriacka (ur. 13 sierpnia 1752 w Wiedniu, zm. 8 września 1814 w Wiedniu) – królowa Neapolu w latach 1768–1799 i 1799–1806 oraz królowa Sycylii w latach 1768–1814 (oficjalnie jednak straciła władzę dwa lata wcześniej w 1812).
Trzynaste dziecko – dziesiąta córka Franciszka I, cesarza rzymskiego, i Marii Teresy, arcyksiężnej austriackiej, królowej Czech i Węgier. Ukochana siostra Marii Antoniny, królowej Francji.
W 1768 Maria Karolina poślubiła Ferdynanda, króla Neapolu (jako Ferdynand IV) i Sycylii (jako Ferdynand III) – przyszłego Ferdynanda I, króla Obojga Sycylii. Mieli razem kilkanaścioro dzieci, z których 7 przeżyło dzieciństwo:
.jpg)
- Marię Teresę Karolinę Joannę (1772–1807), żonę swojego kuzyna – Franciszka II, cesarza Austrii;
- Luizę Marię Amelię Teresę (1773–1802), żonę swojego kuzyna – Ferdynanda III, wielkiego księcia Toskanii;
- Karola Franciszka Jana Januarego (1775–1778), zmarłego w dzieciństwie;
- Marię Annę Joannę Antoniettę Franciszkę Gaetanę Teresę Amelię Klementynę (1775–1780), zmarłą w dzieciństwie;
- Franciszka I (1777–1830), króla Obojga Sycylii;
- Marię Krystynę Amelię (1779–1849), żonę Karola Feliksa, króla Sardynii;
- Marię Amelię Krystynę (1779–1783), zmarłą w dzieciństwie;
- Karola Januarego Franciszka (1780–1789), zmarłego w dzieciństwie;
- Jana Karola Januarego (1781-1783), zmarłego w dzieciństwie;
- Marię Amelię Teresę (1782–1866), żonę Ludwika Filipa I, króla Francuzów;
- Marię Krystynę (ur. i zm. 1783), która żyła tylko kilka godzin;
- Marię Antoniettę (1784–1806), żonę kuzyna – Ferdynanda VII, króla Hiszpanii;
- Marię Klotyldę Teresę Amelię Antoniettę Joannę Annę Gaetanę Pulcherię (1786–1792), zmarłą w dzieciństwie;
- Marię Henriettę Karmelę (1787–1792), zmarłą w dzieciństwie;
- Karola Januarego (1788–1789), zmarłego w dzieciństwie;
- Leopolda Jana Michała, księcia Salerno (1790–1851), męża swojej siostrzenicy – Marii Klementyny Austriackiej (córki Marii Teresy i Franciszka II);
- Alberta Marię (1792–1798), który utonął w morzu, uciekając przed Napoleonem Bonaparte;
- Marię Izabelę (1793–1801), zmarłą w dzieciństwie.
Maria Karolina zdominowała swojego męża i to ona faktycznie sprawowała władzę w ich królestwie. Na początku Wielkiej Rewolucji Francuskiej królowa sympatyzowała z rewolucjonistami, ale kiedy obalono monarchię we Francji, a następnie zgilotynowano króla Ludwika XVI (21 stycznia 1793) i królową Marię Antoninę (16 października 1793), zmieniła zdanie.
Królowa i jej małżonek byli przerażeni wydarzeniami we Francji i dzięki poparciu Johna Actona i ambasadora Wielkiej Brytanii Williama Hamiltona Maria Karolina przekonała męża do utworzenia w 1798 armii neapolitańskiej i sycylijskiej. Armia ta wystąpiła przeciw rewolucyjnej Francji razem z innymi państwami w ramach I koalicji antyfrancuskiej. Pokój z Francją zawarto jednak już w 1796.
Na początku 1799 Francuzi stanęli pod bramami Neapolu, a król Ferdynand uciekł na Sycylię. Francuzom udało się zdobyć miasto z pomocą szlachty i mieszczaństwa, którzy zbuntowali się przeciwko Ferdynandowi i Marii Karolinie. W styczniu 1799 do życia powołano Republikę Partenopejską, a król został zdetronizowany. W czerwcu wojska wysłane przez Ferdynanda pod dowództwem kardynała Ruffo zdobyły Neapol i przywróciły stary porządek. Jeszcze przed przypłynięciem sojuszniczej floty króla Ferdynanda (pod dowództwem Horatio Nelsona) został podpisany pokój między Neapolitańczykami a Francuzami.
Król i królowa jednomyślnie postanowili nie okazywać łaski żadnemu rewolucjoniście. Dzięki pomocy Emmy, Lady Hamilton, przyjaciółki królowej, żony brytyjskiego ambasadora i kochanki Nelsona – również bliskiego przyjaciela królowej, udało się złapać kilka tysięcy rebeliantów, którzy następnie zostali powieszeni.
W 1806 Ferdynand ponownie został zdetronizowany, tym razem przez Napoleona Bonaparte. Królem Neapolu Napoleon uczynił swojego brata – Józefa. Maria Karolina jako de facto samodzielna władczyni utrzymała władzę na Sycylii do 1812. W 1812 jej mąż nieoficjalnie abdykował na rzecz ich syna – regenta Franciszka, co pozbawiło królową wszelkich wpływów. Maria Karolina została odesłana na wygnanie do swojej ojczyzny, gdzie zmarła w 1814. Po jej śmierci Ferdynand ożenił się ponownie, pozostając pod wpływem Austrii.