Max Perutz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Max Ferdinand Perutz

Państwo działania	Wielka Brytania
Data i miejsce urodzenia	19 maja 1914 Wiedeń, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	9 lutego 2002 Cambridge, Anglia
profesor
Specjalność: biochemia, krystalografia
Uczelnia	University of Cambridge
Nagrody
Nagroda Nobla w dziedzinie chemii Medal Copleya
Multimedia w Wikimedia Commons

Max Ferdinand Perutz (ur. 19 maja 1914 w Wiedniu, Austria, zm. 6 lutego 2002 w Cambridge, Anglia) − brytyjski biochemik i krystalograf pochodzenia austriackiego, laureat Nagrody Nobla z dziedziny chemii w roku 1962 za ustalenie struktury przestrzennej hemoglobiny.

Od 1937 był pracownikiem naukowym w Laboratorium Cavendisha na Uniwersytecie Cambridge. W latach 1947–1962 był profesorem Uniwersytetu Cambridge. W latach 1962–1979 był dyrektorem Laboratorium Biologii Molekularnej w Cambridge, gdzie F. Crick i J. Watson opisali po raz pierwszy strukturę DNA.

Profesor Perutz prowadził badania struktury budowy białek globularnych metodą rentgenografii strukturalnej. Na podstawie pomiarów dyfrakcji promieniowania X przez kryształy białek w roku 1959 określił mechanizm działania i strukturę przestrzenną ludzkiej hemoglobiny oraz mioglobiny kaszalota, za co w roku 1962 otrzymał Nagrodę Nobla z chemii, wraz z Johnem C. Kendrewem. Laureat Medalu Copleya.

• Nagrody Nobla. Leksykon PWN, Beata Tarnowska (red.), Warszawa: Wydaw. Naukowe PWN, 2001, ISBN 83-01-13393-7, OCLC 830213964.

• Max F. Perutz – Biografia (ang.)