Pałac w Dąbrowicy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Pałac w Dąbrowicy

Pałac w Dąbrowicy
Państwo	Polska
Województwo	dolnośląskie
Miejscowość	Dąbrowica
Styl architektoniczny	barok, neogotyk
Ukończenie budowy	1751
Ważniejsze przebudowy	1835
Położenie na mapie gminy Mysłakowice
Położenie na mapie Polski
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego
Położenie na mapie powiatu karkonoskiego
50°53′47″N 15°48′26″E/50,896389 15,807222
Multimedia w Wikimedia Commons

Pałac w Dąbrowicy – zabytkowy pałac^[1] położony w północno-wschodniej części wsi Dąbrowica w województwie dolnośląskim.

Dwór zbudowano prawdopodobnie już w drugiej połowie XV w., początkowo jako siedzibę dla zarządcy dóbr. Według źródeł panem na Dąbrownicy był Hans von Zedlitz w latach 1463-1486. W roku 1597 pałac wraz z wsią posiadał Nickel von Zedlitz, późniejszy właściciel Wojanowa i Maciejowej. Po jego śmierci w 1616 r. Dąbrowica przypadła rodzinie von Borowitz. Prawdopodobnie w tym czasie obiekt nie posiadał wyraźnych cech reprezentacji i służył celom administracyjno-gospodarczym. Dzieje dąbrowickiego majątku są w źródłach lepiej uchwytne dopiero od wieku XVIII. Kolejnymi właścicielami były rodziny: von Carwarth do 1723 roku, von Frankenberg do 1747 roku i od 1750 aż do roku 1817 rodzina von Buchs.

Barokowy pałac wzniesiono w 1751 r. Świadczyła o tym data na zachowanym do niedawna portalu. W XIX w. kolejnymi właścicielami pałacu były rodziny von Rothkirch od roku 1817, von Decker od 1859 r., a od 1917 r. rodzina von Mitscher. Przebudowy starego dworu w modnym stylu neogotyku tudorowskiego dokonano w 1835 r. na zlecenie rodziny von Rosen^[2]. Obiekt został dostosowany do pełnienia nowej funkcji letniego pałacyku, podobnie jak wcześniej uczyniono to w przypadku innych rezydencji będących pod wpływem rodziny króla Prus. W latach 90 pałac przejęła miejscowa rodzina i z przerwami prowadzi odbudowę. Odbudowana część pełni funkcję mieszkalną.

Budowla nosiła cechy architektury neogotyckiej i eklektycznej. Bryła wznosiła się do wysokości trzech kondygnacji. Na osi częściowo zachowany portyk wejściowy z tarasem na górze, a po bokach czworokątna wieża i czworokątna przypora naśladująca wieżyczkę.Obecnie najlepiej zachowała się tylko fragmentarycznie elewacja południowo-wschodnia z pięciokondygnacyjną wieżą, na której znajdował się kartusz z dwoma herbami, zwieńczoną krenelażem i czterema narożnymi wieżyczkami oraz wspomniany wyżej portal.

• Wojciech Kapałczyński, Piotr Napierała: Zamki, pałace i dwory Kotliny Jeleniogórskiej,. Wrocław: Fundacja Doliny Pałaców i Ogrodów Kotliny Jeleniogórskiej, 2005, s. 60-61. ISBN 83-92292-21-9.