Pawęza – Wikipedia, wolna encyklopedia
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pawęza (Herburt V, Pawęża) – polski herb szlachecki, odmiana herbu Herburt.
Opis zgodnie z klasycznymi regułami blazonowania:
W polu czerwonym jabłko zielone[1], na którym zaćwieczony krzyż kawalerski złoty, przeszyte trzema mieczami: dwoma w skos i skos lewy, trzecim na opak. W klejnocie nad hełmem w koronie trzy pióra strusie.
Nieznana geneza odmiany.
Guzikowski, Koziek, Kozrogowicz, Modzelewski, Mozalewski, Pawęski, Pawęzki, Pawęzowski, Powęski, Skarga, Worona, Woronicz[2]
- ksiądz Piotr Skarga
- hrabia Mateusz Żyniew
- ↑ Zieleń na czerwieni łamie zasadę alternacji, Alfred Znamierowski podaje złote
- ↑ Dźmitry Matviejčyk: Herboŭnik biełaruskaj šlachty. T. 3. Miensk: Беларусь, 2014, s. 186-189. ISBN 978-985-01-1095-4. (biał.).
- Tadeusz Gajl: Herbarz polski od średniowiecza do XX wieku : ponad 4500 herbów szlacheckich 37 tysięcy nazwisk 55 tysięcy rodów. L&L, 2007. ISBN 978-83-60597-10-1.