Potok – Wikipedia, wolna encyklopedia
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Potok (ritral, rhitral) – niewielki ciek o wartkim nurcie, płynący w terenie o znacznych deniwelacjach. Należy do wód płynących w korycie, które zwykle wyerodowało w skałach. W Polsce potokami nazywa się przeważnie cieki płynące na terenach gór i wyżyn[1]. Na terenach nizinnych i pojeziernych w odniesieniu do niewielkich cieków stosuje się raczej termin strumień.
Cechami potoków są:
- duże spadki koryt (zwierciadła wody)
- w potokach płynących na wyżynach od 5‰ do 10‰;
- w potokach górskich od 5‰ do 30‰;
- w potokach wysokogórskich nawet powyżej 80‰.
- burzliwy nurt[1].
Zlewnia potoku nie przekracza zazwyczaj 100 km²[1]. Podłoże w potokach wysokogórskich stanowią lite skały, niżej głazy, następnie kamienie przemieszane ze żwirem, a jeszcze niżej żwir i wreszcie piasek i muł.
Słowo potok występuje także w nazwach własnych cieków, np. Rybi Potok.
- widelnice (Plecoptera)
- wiele gatunków chruścików (Trichoptera), m.in. z rodzajów: Rhyacophila, Allogamus, Potamophylax, Drusus i Philopotamus(inne języki)
- jętki (Ephemeroptera)
- niektóre ślimaki (Gastropoda)
- meszkowate (Simuliidae)
- muchówki ochotkowate (Chironomidae)
- larwy Blepharoceridae i Deuterophlebidae
Gromadzi się detrytus pochodzenia autochtonicznego i allochtonicznego oraz seston. W szybko płynących niewielkich ciekach nie występuje plankton, jedynie bentos i peryfiton.
- ↑ a b c Nazewnictwo geograficzne Polski. T. 1: Hydronimy – Wprowadzenie. Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006, s. 12.
- Zdzisław Kajak, Hydrobiologia-Limnologia Ekosystemy wód śródlądowych, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2001, ISBN 83-01-12537-3
- Hydronimy, Główny Urząd Geodezji i Kartografii Warszawa 2006 [1]