Przykorwin – Wikipedia, wolna encyklopedia
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przykorwin (ros. Пржикорвин) – polski herb szlachecki nadany w Królestwie Polskim.
Opis z wykorzystaniem klasycznych zasad blazonowania:
Na tarczy obramowanej złotem ściętej, w polu górnym błękitnym – na sękatym pniu leżącym – kruk z pierścieniem w dziobie, w dolnym czerwonym – głowa zwierzęca ze strzałą żeleźcem do góry prawo-ukośnie w pysku. Klejnot: nad hełmem w koronie trzy pióra strusie, błękitne. Labry: błękitne, podbite srebrem.
Nadany wraz z dziedzicznym szlachectwem Janowi Joachimowskiemu, synowi Jakuba, po roku 1836[1].
Ponieważ herb pochodził z nobilitacji osobistej, prawo do niego ma tylko jedna rodzina herbownych:
Joachimowski
- ↑ Juliusz Karol Ostrowski: Księga herbowa rodów polskich. T. 2. Warszawa: Główny skład księgarnia antykwarska B. Bolcewicza, 1897, s. 239.
- Tadeusz Gajl: Herbarz polski od średniowiecza do XX wieku: ponad 4500 herbów szlacheckich 37 tysięcy nazwisk 55 tysięcy rodów. L&L, 2007. ISBN 978-83-60597-10-1.
- Herb Przykorwin z listą nazwisk w elektronicznej wersji Herbarza polskiego Tadeusza Gajla