pl.wikipedia.org

Rajdowe Mistrzostwa Świata 1991 – Wikipedia, wolna encyklopedia

️Fri May 01 2020

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Sezon 1991
Rajdowych mistrzostw świata

Liczba rajdów

Pierwsza runda

Rajd Monte Carlo

Ostatnia runda

Rajd Wielkiej Brytanii

Mistrzowie

Kierowcy

Juha Kankkunen

Konstruktorzy

Lancia

Poprzedni sezon • Następny sezon

Multimedia w Wikimedia Commons

Rajdowe Mistrzostwa Świata w roku 1991 były 19. sezonem Rajdowych Mistrzostw Świata FIA. Sezon składał się z 14 rajdów. Mistrzem świata kierowców rajdowych w roku 1991 został fiński kierowca Juha Kankkunen startujący samochodem Lancia Delta Integrale 16V, wyprzedził on Hiszpana Carlosa Sainza i Francuza Didiera Auriola. Tytuł konstruktorów wygrała Lancia przed Toyotą i Mitsubishi.

W sezonie 1991 kalendarz mistrzostw świata składał się z czternastu rajdów, to o dwa więcej niż w poprzednim sezonie, nowymi w kalendarzu były rajdy Szwecji i Hiszpanii.

Runda	Data	Nazwa rajdu	Zwycięzca	Wyniki
1	24–30 stycznia	59. Rajd Monte Carlo	Carlos Sainz	Wyniki
2	16–18 lutego	40. Rajd Szwecji	Kenneth Eriksson	Wyniki
3	5–9 marca	25. Rajd Portugalii	Carlos Sainz	Wyniki
4	27 marca – 1 kwietnia	39. Rajd Safari	Juha Kankkunen	Wyniki
5	28 kwietnia – 1 maja	35. Rajd Francji	Carlos Sainz	Wyniki
6	2–5 czerwca	38. Rajd Grecji	Juha Kankkunen	Wyniki
7	26–30 czerwca	21. Rajd Nowej Zelandii	Carlos Sainz	Wyniki
8	23–27 lipca	11. Rajd Argentyny	Carlos Sainz	Wyniki
9	22–25 sierpnia	41. Rajd Finlandii	Juha Kankkunen	Wyniki
10	20–24 września	4. Rajd Australii	Juha Kankkunen	Wyniki
11	13–17 października	33. Rajd San Remo	Didier Auriol	Wyniki
12	27–31 października	23. Rajd Wybrzeża Kości Słoniowej	Kenjiro Shinozuka	Wyniki
13	10–13 listopada	27. Rajd Hiszpanii	Armin Schwarz	Wyniki
14	24–27 listopada	47. Rajd Wielkiej Brytanii	Juha Kankkunen	Wyniki

Zespół	Producent	Samochód	Opony	Kierowca	Rundy
Jolly Club	Lancia	Delta Integrale 16V	M	Didier Auriol	1–3, 5–11, 14
Dario Cerrato	11
Andrea Aghini	11, 13
Gustavo Trelles	13
Toyota Team Europe	Toyota	Celica GT-Four ST165	P	Carlos Sainz	1, 3–11, 13–14
Armin Schwarz	1, 3, 5–6, 9–11, 13
Marc Duez	1, 3, 5, 14
Mats Jonsson	2, 9, 14
Leif Asterhag	2
Björn Waldegård	4
Mikael Ericsson	4, 6, 8, 14
Mohammed bin Sulayem	8
Neal Bates	10
Renaud Verreydt	11
Martini Lancia	Lancia	Delta HF Integrale 16V	M	Miki Biasion	1, 3–4, 6, 8, 11, 14
Bruno Saby	1, 5, 14
Juha Kankkunen	1, 3–4, 6–11, 13–14
Yves Loubet	1, 5
Jorge Recalde	4, 8, 10
Mitsubishi Ralliart Europe	Mitsubishi	Galant VR-4	M	Timo Salonen	1–2, 6, 9–10, 14
Kenneth Eriksson	1–2, 6, 9–10, 14
Kenjiro Shinozuka	4, 12
Ross Dunkerton	7, 10
Patrick Tauziac	12
Ford Motor Co	Ford	Sierra RS Cosworth 4x4	P	Alex Fiorio	1, 3, 6, 11
François Delecour	1, 3, 5–6, 11, 13–14
Malcolm Wilson	1, 3, 5–6, 11, 14
Gwyndaf Evans	2, 14
Bernard Béguin	5
Gianfranco Cunico	5, 11
Ari Vatanen	9
Mía Bardolet	13
Mazda Rally Team Europe	Mazda	323 GT-X	M	Hannu Mikkola	1–3, 6, 9, 14
Jesús Puras	1, 3
Grégoire de Mévius	1, 3, 6, 8, 11, 14
Ingvar Carlsson	2, 7, 10
Rod Millen	7, 10
Tommi Mäkinen	9, 14
Mikael Sundstöm	9
Subaru Rally Team Europe	Subaru	Legacy RS	M	Markku Alén	2–3, 6–7, 9, 14
François Chatriot	2–3, 5
Ian Duncan	4
Patrick Njiru	4, 10
Peter Bourne	7, 10
Ari Vatanen	14
Colin McRae	14
Nissan Motorsports Europe	Nissan	Sunny GTi-R	D	Stig Blomqvist	4, 6, 9, 14
Mike Kirkland	4
David Llewellin	4, 6, 9, 14
Stratis Hatzipanayiotou	6
Audi Sport	Audi	90 Quattro	M	Rudi Stohl	4, 8, 12
Patrice Servant	12
Société Diac	Renault	Clio 16S	M	Jean Ragnotti	5
Philippe Bugalski	5
Prodrive BMW	BMW	M3	P	Patrick Bernardini	5
Frédéric Dor	5

Do klasyfikacji mistrza świata kierowców w sezonie 1991 zaliczane było pierwszych dziesięć miejsc zajętych w rajdzie i punktowane one były według zasady:

Pozycja	1º	2º	3º	4º	5º	6º	7º	8º	9º	10º
Punkty	20	15	12	10	8	6	4	3	2	1

Do końcowego wyniku liczone było dziewięć najlepszych startów, aby zostać mistrzem co najmniej jeden start musiał odbyć się poza Europą^[1]. Wyniki rajdów nie liczone w końcowej klasyfikacji ujęto w nawiasach.

W sezonie 1991 system punktacji producentów składał się z dwóch grup punktacji, które do siebie dodawano. Wpierw punkty dla producenta zdobywał najwyżej sklasyfikowany samochód danej marki według klucza:

Pozycja	1º	2º	3º	4º	5º	6º	7º	8º	9º	10º
Punkty	10	9	8	7	6	5	4	3	2	1

Dodatkowe punkty były przyznawane dla najwyżej sklasyfikowanego samochodu danej marki za zajęcie miejsca od pierwszego do ósmego w swojej grupie, pod warunkiem, że dany zespół znalazł się w pierwszej dziesiątce w klasyfikacji generalnej, według klucza:

Pozycja	1º	2º	3º	4º	5º	6º	7º	8º
Punkty	8	7	6	5	4	3	2	1

Do klasyfikacji końcowej sezonu było branych siedem najlepszych występów. Aby zostać mistrzem co najmniej jeden start musiał odbyć się poza Europą i należało wystartować w co najmniej ośmiu rajdach. Wyniki rajdów nie brane pod uwagę w końcowej klasyfikacji ujęto w nawiasach. Rajdy Szwecji, Nowej Zelandii, Wybrzeża Kości Słoniowej i Hiszpanii nie był brane pod uwagę w klasyfikacji zespołowej^[1].

Miejsce	Zespół	MCO	PRT	KEN	FRA	GRE	ARG	FIN	AUS	ITA	GBR	Pkt
1	Lancia	(2)	(2)	1	(2)	1	2	1	1	1	1	137
2	Toyota	1	1	2	1	2	1	(4)	3	(6)	(3)	128
3	Mitsubishi	8		8		7		3	2		2	62
4	Ford	3			3			7		4	6	54
5	Mazda		7			8	9	5	6		7	44
6	Subaru		5	6	9				4		5	42
7	Nissan			5		9		8				16
8	BMW				7							6
9	Renault				8							4
10	Daihatsu			9								2
Miejsce	Zespół	MCO	PRT	KEN	FRA	GRE	ARG	FIN	AUS	ITA	GBR	Pkt

Do końcowej klasyfikacji brano pod uwagę sześć najlepszych startów, aby zawodnik mógł być sklasyfikowany co najmniej jeden ze startów musiał odbyć się poza Europą^[1].

Miejsce	Kierowca	MCO	SWE	PRT	KEN	FRA	GRE	NZL	ARG	FIN	AUS	ITA	CIV	ESP	GBR	Pkt.
1	Gregoire de Mevius	–	–	13	–	–	10	–	13	–	–	10	–	–	5	51
2	Stig-Olov Walfridsson	–	13	–	–	–	–	–	–	10	–	–	–	–	–	23
3	Fernando Capdevila	–	–	5	–	–	–	–	–	–	–	–	–	13	–	18
4	Piergiorgio Bedini	–	–	10	–	–	–	–	–	–	–	7	–	–	–	17
5	Ed Ordynski	–	2	–	–	–	–	–	–	1	13	–	–	–	–	16
6	Dave Strong	–	–	–	–	–	–	8	–	–	7	–	–	–	–	15
7	Carlos Saúl Facundo Menem	–	–	–	–	–	7	–	–	–	–	–	–	7	–	14
8	Christophe Spiliotis	13	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	13
8=	Michael Hughes	–	–	–	13	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	13
8=	Jean-Pierre Manzagol	–	–	–	–	13	–	–	–	–	–	–	–	–	–	13
8=	Stratis Hatzipanayiotou	–	–	–	–	–	13	–	–	–	–	–	–	–	–	13
8=	Ross Meekings	–	–	–	–	–	–	13	–	–	–	–	–	–	–	13
8=	Jouko Puhakka	–	–	–	–	–	–	–	–	13	–	–	–	–	–	13
8=	Giovanni Manfrinato	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	13	–	–	–	13
8=	Philippe Doué	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	13	–	–	13
8=	Robbie Head	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	13	13
17	Auguste Turiani	–	–	–	–	–	–	–	10	–	–	3	–	–	–	13

↑ ^a ^b ^c Home > Seasons > Season 1991 > Championship standings. www.juwra.com. [dostęp 2020-05-01]. (ang.).

Wyniki sezonu na stronie eWRC.com