pl.wikipedia.org

Roman Zawistowski – Wikipedia, wolna encyklopedia

  • ️Mon Feb 10 2020

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Roman Zawistowski

Data i miejsce urodzenia

28 stycznia 1902
Warszawa

Data i miejsce śmierci

9 lipca 1987
Warszawa

Zawód

aktor, reżyser, kierownik i dyrektor teatrów, wykładowca akademicki

Lata aktywności

1922–1970

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Medal 10-lecia Polski Ludowej
Odznaka Nagrody Państwowej

Roman Zawistowski (ur. 28 stycznia 1902 w Warszawie, zm. 9 lipca 1987 tamże) – polski aktor teatralny i filmowy, reżyser teatralny, kierownik teatrów i wykładowca akademicki.

Syn Teofila[1]. Uczęszczał do Miejskiej Szkoły Dramatycznej w Krakowie. W latach 1922–1927 należał do zespołu Reduty; najpierw w Warszawie, a następnie w Wilnie. W międzyczasie, w sezonie 1924/1925 występował w Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie. W kolejnych latach grał i reżyserował w Poznaniu (Teatr Nowy 1927–1929, Teatr Polski 1933–1937) oraz w Warszawie (Teatr Ateneum 1930–1933, Teatr Malickiej 1937–1938, Cyrulik Warszawski 1937–1938). W 1939 roku powrócił do Poznania, gdzie reżyserował w Teatrze Polskim, będąc jednocześnie słuchaczem Wydziału Sztuki Reżyserskiej PIST w Warszawie.

W 1944 roku występował i reżyserował w krakowskim Teatrze Powszechnym. Po zakończeniu wojny przeniósł się do Katowic, gdzie grał na deskach Teatru Śląskiego im. Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach. Następnie w okresie 1945–1949 pracował w Krakowie (Teatr Powszechny, Miejskie Teatry Dramatyczne), by na kolejne lata powrócić do Katowic (1949–1954). Tam głównie reżyserował, a w latach 1951–1954 był kierownikiem artystycznym Teatru Śląskiego. W kolejnych latach pracował w Starym Teatrze im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie jako dyrektor i kierownik artystyczny (1954–1957), Teatrze Polskim w Warszawie jako reżyser (1957–1962) oraz ponownie w Katowicach jako dyrektor i kierownik artystyczny (1962–1965). Przez kolejne lata (1965–1970) reżyserował gościnnie, m.in. w Warszawie. Wystąpił w dwóch audycjach Teatru Polskiego Radia (1951, 1956) oraz wyreżyserował dwa spektakle Teatru Telewizji (1958, 1963).

Jeszcze przed II wojną światową działał jako pedagog, wykładając w Instytucie Reduty (1931). W 1945 roku prowadził zajęcia z gry aktorskiej w Szkole Dramatycznej przy Teatrze Śląskim w Katowicach. Przez kolejne lata (1946–1947, 1949–1950, 1955–1957) wykładał w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie m.in. inscenizację, reżyserię i grę, a w okresie 1955–1957 był dziekanem Wydziału Reżyserii uczelni. Natomiast w latach 1957–1970 był wykładowcą Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie, gdzie prowadził zajęcia z gry aktorskiej, recytacji zbiorowych oraz techniki. W 1970 roku przeszedł na emeryturę.

Zmarłw Warszawie, pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 249-5-2)[2].

  1. ↑ a b M.P. z 1954 r. nr 112, poz. 1564 „w 10 rocznicę Polski Ludowej za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki”.
  2. ↑ Cmentarz Stare Powązki: SZCZEPAN LEJTER, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-02-10].
  3. ↑ M.P. z 1953 r. nr 30, poz. 376 „za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki”.
  4. ↑ M.P. z 1955 r. nr 103, poz. 1410 - Uchwała Rady Państwa z dnia 28 stycznia 1955 r. nr 0/247 - na wniosek Ministra Kultury i Sztuki.
  5. ↑ Uchwała Prezydium Rządu w sprawie przyznania nagród za osiągnięcia w dziedzinie nauki, postępu technicznego, literatury i sztuki za rok 1952. „Trybuna Ludu”. Rok V, Nr 203 (1265), s. 7, 23 lipca 1952. Warszawa: KC PZPR. [dostęp 2024-08-02].