Sarah Hendrickson – Wikipedia, wolna encyklopedia

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Sarah Hendrickson (2013)
Data i miejsce urodzenia	1 sierpnia 1994 Salt Lake City
Klub	Park City SS
Debiut w PŚ	3 grudnia 2011 w Lillehammer (1. miejsce)
Pierwsze punkty w PŚ	3 grudnia 2011 w Lillehammer (1. miejsce)
Pierwsze podium w PŚ	3 grudnia 2011 w Lillehammer (1. miejsce)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ	3 grudnia 2011 w Lillehammer
Rekord życiowy	136,0 m w Courchevel (14 sierpnia 2013)[1]
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Stany Zjednoczone Mistrzostwa świata złoto Val di Fiemme 2013 normalna Mistrzostwa świata juniorów srebro Erzurum 2012 indywidualnie brąz Hinterzarten 2010 indywidualnie
Inne nagrody
Puchar Świata Kryształowa kula 2011/2012 2. miejsce 2012/2013 Puchar Kontynentalny 2. miejsce 2011/2012 Letni Puchar Kontynentalny 2. miejsce 2014
Multimedia w Wikimedia Commons

Sarah Catherine Hendrickson^[2] (ur. 1 sierpnia 1994 w Salt Lake City^[3]) – amerykańska skoczkini narciarska, złota medalistka mistrzostw świata z 2013, srebrna i brązowa medalistka mistrzostw świata juniorów, zwyciężczyni pierwszego w historii konkursu Pucharu Świata kobiet (3 grudnia 2011 w Lillehammer) i pierwsza w historii zwyciężczyni klasyfikacji generalnej PŚ (2011/2012).

Była najmłodszą zawodniczką wybraną do U.S. Ski Team^[4]. Reprezentowała Park City Nordic Ski Club^[5].

W międzynarodowych zawodach organizowanych przez Międzynarodową Federację Narciarską zadebiutowała 16 lutego 2008 podczas konkursu Pucharu Kontynentalnego w Breitenbergu, zajmując dwudziestą czwartą pozycję. Do końca sezonu najlepszym osiągnięciem było zajęcie 11. miejsca w Schönwald im Schwarzwald. Podczas odbywających się w tym roku mistrzostw świata juniorek w Zakopanem zajęła 16. miejsce. W sezonie 2008/2009 wystartowała jedynie w siedmiu zawodach Pucharu Kontynentalnego: czterech w Ameryce Północnej (Park City, Whistler) oraz w lutowych zawodach odbywających się tuż przed mistrzostwami świata seniorek w Libercu. Poza niespodziewanym zwycięstwem w Zakopanem zajmowała miejsca w drugiej dziesiątce. Latem 2009 po raz pierwszy wystartowała w letniej edycji pucharu kontynentalnego, podczas którego dwukrotnie w Lillehammer stanęła na podium (2. i 3. miejsce), kończąc rywalizację w klasyfikacji generalnej na czwartym miejscu. W sezonie 2009/2010 po raz drugi w karierze stanęła na podium zimowej edycji pucharu kontynentalnego. Podczas odbywającego się w Villach konkursie zajęła trzecie miejsce. W tym sezonie zawodniczka zdobyła dotychczas jedyny medal mistrzostw świata juniorek. W odbywającym się w Hinterzarten konkursie zajęła trzecie miejsce. Latem wystartowała w czterech zawodach w niemieckich miejscowościach Oberwiesenthal i Bischofsgrün, podczas których tylko w jednych zawodach nie stanęła na podium. W sezonie 2010/2011 raz stanęła na podium. W norweskim Vikersund zajęła drugie miejsce. W rozgrywanych w Otepää mistrzostwach świata juniorek nie obroniła brązowego medalu, zajmując 18. miejsce. Miesiąc później w mistrzostwach świata seniorek zajęła 16. miejsce^[6][7].

3 grudnia 2011 wystartowała w pierwszych zawodach Pucharu Świata kobiet w historii i od razu zwyciężyła, wyprzedzając drugą Coline Mattel o 29,3 punktu. Następne zawody odbyły się w Hinterzarten, gdzie zajęła 9. miejsce w pierwszym konkursie, a w drugim zwyciężyła, dzięki oddanym dwóm najdłuższym skokom w obu seriach. Po tygodniu dwukrotnie zwyciężyła w zawodach odbywających się w Predazzo, pokonując dwukrotnie drugą Danielę Iraschko. W kolejnych zawodach odbywających się w Hinzenbach to Austriaczka zwyciężyła, zaś Hendrickson dwukrotnie zajęła drugie miejsce. Po tygodniowej przerwie w Ljubnie zwyciężyła dwa razy, pokonując Sarę Takanashi. Kolejne zawody odbyły się w Zaō. W pierwszym, sobotnim dniu odbyły się dwa konkursy, w tym jedno dodatkowo w miejsce jednego z odwołanych konkursów w Szczyrku. W pierwszym Amerykanka zwyciężyła zaledwie o 1,1 punktu, a w drugim zajęła drugie miejsce, wymieniając się pozycjami z reprezentantką gospodarzy – Takanashi^[6][7]. Po zajęciu przez Danielę Iraschko 7. lokaty Amerykanka zapewniła sobie pierwszą w historii kryształową kulę^[8].

23 listopada 2012 w Lillehammer, podczas pierwszego w historii konkursu drużynowego – mieszanego inaugurującego sezon 2012/2013 Pucharu Świata w skokach narciarskich Sarah Hendrickson zdobyła piąte miejsce dla USA wraz z Lindsey Van, Andersem Johnsonem, Peterem Frenette. Kolejnego dnia w Lillehammer, podczas pierwszego indywidualnego konkursu PŚ kobiet w sezonie 2012/2013 Sarah Hendrickson zajęła drugie miejsce, przegrywając z Sarą Takanashi, jednocześnie wyprzedzając Anette Sagen. Dwa tygodnie później podczas próby przedolimpijskiej w Krasnej Polanie w pierwszym konkursie zwyciężyła, zaś w drugim zajęła siódme miejsce. W Ramsau ponownie zajęła siódme miejsce. W pierwszym konkursie w Schonach po raz pierwszy w karierze nie znalazła się w pierwszej dziesiątce zawodów pucharu świata, zajmując jedenaste miejsce. W drugim zajęła piąte miejsce tracąc do zwyciężczyni Anette Sagen 4,4 punktu. Tydzień później w Hinterzarten zwyciężyła po raz drugi w sezonie oraz była druga, przegrywając z Takanashi^[6][7].

Podczas mistrzostw świata juniorów w narciarstwie klasycznym w Libercu w konkursie indywidualnym nie obroniła tytułu wicemistrzowskiego i zajęła szóste miejsce. W konkursie drużynowym wraz z Manon Maurer, Niną Lussi oraz Emilee Anderson, jako członkini składu Stanów Zjednoczonych uplasowała się na ósmym miejscu^[6][7].

Po zakończeniu mistrzostw uczestniczyła w japońskich konkursach Pucharu Świata, w których to zajęła 7. i 3. miejsce w Sapporo oraz 4. i 3. w Zaō. Tydzień później w słoweńskiej miejscowości Ljubno zajęła 2. miejsce. Następnie wystartowała w seniorskich mistrzostwa świata, podczas których zdobyła złoty medal w konkursie indywidualnym. Już w pierwszej serii prowadziła, skacząc 106 m. W drugiej serii skoczyła 103 metry. Lepszą notę w drugiej serii miała Takanashi jednak przewaga z pierwszej serii wystarczyła by zdobyć tytuł mistrzyni świata. Dwa dni później wystąpiła w konkursie mieszanym, w którym razem z: Jessicą Jerome, Peterem Frenette oraz Andersem Johnsonem zajęła szóste miejsce. Wśród zawodniczek Hendrickson uzyskała najlepszy wynik. W pierwszej serii skoczyła 99 metrów, a w drugiej 104,5 metra. Łączna suma punktów była wyższa o dwa od drugiej Takanashi^[6][7].

Po mistrzostwach odbyły się jeszcze dwa konkursy w Norwegii w ramach Pucharu Świata. W obu zwyciężyła Amerykanka, wyprzedzając Takanashi oraz Seifriedsberger^[6][7]. W końcowej kwalifikacji Pucharu Świata zajęła drugie miejsce, zdobywając 1047 punktów. Przegrała z Takanashi o 250 punktów^[9].

Sezon letni rozpoczęła od zdobycia tytułu mistrzyni Stanów Zjednoczonych w skokach narciarskich na skoczni Utah Olympic Park w Park City. Tytuł zdobyła dzięki skokom na odległość 125,5 oraz 111,5 metra. Wynik ten pozwolił wyprzedzić drugą Jessica Jerome o 12,3 punktu. Po tych zawodach zawodniczka wystartowała we Courchevel w konkursach Letniego Grand Prix. Hendrickson uczestniczyła w konkursie mieszanym na dużej skoczni oraz w konkursie indywidualnym na skoczni normalnej. Przez zawodami drużynowymi w obu seriach treningowych osiągnęła najdłuższe odległości. Mimo tak dobrych wyników w seriach treningowych, zawodniczka nie spisała się najlepiej w konkursie, gdzie skoczyła 115 oraz 117 metrów. Wynik ten pomógł reprezentacji USA zająć szóste miejsce. Dzień później w zawodach indywidualnych zajęła drugie miejsce, ustępując jedynie najlepszej tego dnia Słowence Emie Klinec^[6][7].

Pod koniec sierpnia podczas treningu w Oberstdorfie na dużej skoczni Schattenbergschanze Hendrickson doznała kontuzji prawego kolana, po tym jak nie ustała skoku na odległość 148 metrów. 29 sierpnia przeprowadzono operację, która miała na celu rekonstrukcję więzadła krzyżowego przedniego, pobocznego piszczelowego oraz stawu kolanowego z łąkotką. Operacja zakończyła się sukcesem^[10]. W październiku mimo kontuzji zawodniczka została nominowana do żeńskiej kadry skoków narciarski na sezon zimowy^[11]. Hendrickson na skocznię wróciła na skocznię po pięciu miesiącach. Swoje pierwsze skoki po kontuzji odbyła 11 stycznia 2014 na obiektach w Park City^[12][13]. Ostatecznie zawodniczka została powołana na igrzyska olimpijskie^[14]. Hendrickson wystartowała, mimo iż przed zawodami skarżyła się na odczuwany dyskomfort oraz zdarzające się bóle, przez które musiała ograniczać liczbę oddanych skoków^[15]. W odbywającym się 11 lutego 2014 pierwszym w historii igrzysk konkursie skoków kobiet oddała pierwszy w konkursie historyczny skok, lecąc na 94. metr. Prowadziła do piątego skoku pierwszej serii, kiedy to wyprzedziła ja rodaczka Lindsey Van. Ostatecznie po pierwszej serii zajmowała 19. miejsce. W drugiej serii skoczyła 91,5 metra i ostatecznie zajęła 21. miejsce. Do zwyciężczyni Cariny Vogt straciła prawie trzydzieści punktów^[6][7].

Po zawodach ogłosiła swoje rozczarowanie wynikiem, ogłaszając jednocześnie, że po zawodach olimpijskich nie wystartuje już w zawodach tego sezonu, chcąc skoncentrować się na przygotowaniach do letnich startów^[16].

Nowy sezon rozpoczęła startem w konkursie Letniego Pucharu Kontynentalnego w Trondheim. W obu konkursach sklasyfikowana została na drugim miejscu, przegrywając w obu przypadkach z Japonką Sarą Takanashi^[6][7]. Tydzień po tych zawodach wyraziła swoje zadowolenie z uzyskanych wyników w Norwegii i zapowiedziała akces do obrony tytułu mistrza świata w Falun. 12 października 2014 roku w Lake Placid zdobyła złoty medal w krajowych mistrzostwach na igelicie^[17].

Z początkiem grudnia wystartowała w inauguracyjnych zawodach Pucharu Świata w Lillehammer, w których zajęła dziewiąte miejsce. W połowie grudnia wystartowała w Notodden w ramach Pucharu Kontynentalnego. Oba konkursy zakończyła w czołowej piątce, zajmując kolejno czwarte oraz piąte miejsce. Pierwsze konkursy w 2015 roku zaliczyła występem w Pucharze Świata w Sapporo, gdzie plasowała się na piątej i ósmej pozycji. Tydzień później w jednoseryjnym konkursie w Zaō sklasyfikowana została poza trzydziestką, bo na trzydziestym czwartym miejscu. Kolejne zawody, w których wzięła udział, odbywały się w Oberstdorfie. Tam pierwszy konkurs zakończyła na siedemnastej pozycji. Drugi zaś na ostatnim, czterdziestym miejscu będąc wraz z Czeszką Doleželovą współautorką najkrótszego skoku w konkursie^[6][7]. Po konkursach w Niemczech Hendrickson skrytykowała organizatorów zawodów za nieprawidłowy dobór belek startowych, co miało odbić się na uzyskiwanych prędkościach na progu^[18]. Na przełomie stycznia i lutego w austriackim Hinzenbach konkursy kończyła na ósmym i piętnastym miejscu. Tydzień później w Râșnovie oba konkursy zakończyła będąc sklasyfikowana w drugiej dziesiątce. Przed konkursami w Ljubnie została oficjalnie powołana do kadry USA na zbliżające się mistrzostwa świata. Amerykanka stwierdziła, że średnie wyniki uzyskiwane przez nią w tym sezonie były związane ze stresem, który powodowała perspektywa obrony tytułu sprzed dwóch lat^[19]. W Słowenii Hendrickson po raz pierwszy w sezonie stanęła na podium zawodów, zajmując w obu konkursach trzecie miejsce^[6][7].

W drugiej połowie lutego wystartowała w Mistrzostwach Świata 2015 w szwedzkim Falun. Konkurs indywidualny zakończyła na szóstym miejscu straciwszy do nowej mistrzyni świata Niemki Cariny Vogt ponad dziesięć punktów. Dwa dni później w konkursie drużyn mieszanych wraz z Nitą Englund, Nicholasem Alexandrem oraz Williamem Rhoadsem zajęła siódme miejsce^[6][7].

W połowie marca, niespełna trzy tygodnie po zakończonych mistrzostwach wzięła udział w finałowym konkursie Pucharu Świata w Oslo. Konkurs ten zakończyła na drugim miejscu^[6][7]. W całym cyklu sklasyfikowana została na ósmej lokacie^[9].

Podczas przeprowadzonego z nią wywiadu przez FIS w lipcu 2015 roku oznajmiła, że chciałaby ponownie odnieść triumf w końcowej klasyfikacji generalnej Pucharu Świata oraz zdobyć medal podczas igrzysk olimpijskich w Pjongczangu^[20]. Miesiąc wcześniej, bo w czerwcu Hendrickson ponownie doznała kontuzji prawego kolana i poinformowała o swojej absencji w nadchodzącym sezonie^[21].

Po półtorarocznej przerwie od startów Amerykanka wróciła do treningów na skoczni^[22]. Na początku listopada 2016 roku zapowiedziała, że chce wystartować w zawodach w Lillehammer, które zainaugurują kolejny sezon Pucharu Świata^[23].

2 grudnia 2016 zgodnie ze swoimi zapowiedziami wystartowała w konkursach w Norwegii. Oba występy zakończyła na przełomie pierwszej i drugiej dziesiątki, zajmując kolejno jedenaste i ósme miejsce. Tydzień później w Niżnym Tagile zajmowała miejsca na końcu pierwszej i w połowie drugiej dziesiątki zawodów. Na początku stycznia 2017 roku w Oberstdorfie na skoczni dużej pierwszy konkurs zakończył się dla niej dziewiątą pozycją. Drugi zaś ukończyła na miejscu szesnastym. W drugiej połowie miesiąca wzięła udział w konkursach odbywanych w Japonii. W Sapporo dwukrotnie zajmowała lokaty na początku drugiej dziesiątki, a w Zaō w pierwszym konkursie sklasyfikowana została na miejscu jedenastym, a w drugim na szesnastym. W Râșnovie była czternasta, oraz dziesiąta. Był to jej czwarty konkurs w sezonie, który zakończyła w najlepszej dziesiątce konkursu. Na początku lutego wystartowała w Hinzenbach, gdzie zajmowała miejsca w połowie drugiej dziesiątki^[6][7].

Trzy tygodnie po swoim ostatnim starcie w zawodach znalazła się na liście startowej konkursu Mistrzostw Świata 2017 w Lahti^[24]. 24 lutego w konkursie indywidualnym zajęła dwudzieste trzecie miejsce. Dwa dni później wraz z Nitą Englund, Michaelem Glasderem i Kevinem Bicknerem wystartowała w konkursie drużyn mieszanych, kończąc zawody na ósmym miejscu^[6][7].

Po mistrzostwach świata wystartowała w finałowych zawodach Pucharu Świata w Oslo. Tam zajęła dwudziestą pierwszą lokatę, co na przestrzeni całego sezonu było dla niej najsłabszym wynikiem^[6][7]. W końcowej klasyfikacji generalnej cyklu zajęła czternaste miejsce^[9].

W rozmowie po zakończeniu sezonu wyznała, że cały sezon zmagała się z brakiem zaufania do samej siebie, czego powodem było kontuzjowane kolano^[25]. W maju została wybrana do komitetu zawodników FIS^[26].

11 sierpnia 2017 roku rozpoczęła sezon startem w Courchevel w ramach Letniego Grand Prix. Konkurs indywidualny ukończyła na ósmej pozycji. Tydzień później wystartowała w czeskim Frenštácie, gdzie w pierwszym konkursie była dziewiąta, a w drugim piętnasta. W pierwszej połowie września w Czajkowskim zajmowała miejsca na przełomie drugiej i trzeciej dziesiątki. Letni cykl zakończyła na czternastej pozycji^[6][7]. Przed zimowym sezonem nie otrzymała wsparcia finansowego ze strony amerykańskiego związku^[27].

Na początku grudnia wystartowała w inaugurującym Puchar Świata turnieju Lillehammer Triple rozgrywanym w Norwegii. Nie udało jej się przebrnąć przez kwalifikacje do pierwszych dwóch konkursów. W trzecim nie wystartowała. W całym cyklu ze względu na brak zdobytych punktów nie została sklasyfikowana w klasyfikacji generalnej turnieju^[6][7].

W konkursach w Hinterzarten rozegranych w połowie miesiąca wystartowała w konkursie drużynowym z Nitą Englund, Niną Lussi i Abby Ringquist, zajmując ósme miejsce. Dzień wcześniej nie przeszła pomyślnie kwalifikacji do konkursu indywidualnego kończąc zawody na czterdziestej piątej pozycji. 2018 rok rozpoczęła od krajowych kwalifikacji do południowokoreańskich zimowych igrzysk olimpijskich. Zawody te wygrała, gwarantując sobie tym samym pewne miejsce w składzie na zbliżające się igrzyska^[28]. Następnie wystartowała w Japonii w Sapporo. Tam nie udało jej się zakwalifikować do obu konkursów indywidualnych. W Zaō w konkursach indywidualnych zajmowała miejsce w drugiej połowie czwartej dziesiątki, nie zdobywając punktów do klasyfikacji generalnej Pucharu Świata. W rozegranym tam drugim i ostatnim zarazem konkursem drużynowym w sezonie zajęła siódme miejsce z Nitą Englund, Tarą Geraghty-Moats oraz z Abby Ringquist^[6][7].

Dwa tygodnie później wystartowała w Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2018 w Pjongczangu. Konkurs indywidualny zakończyła na dziewiętnastej pozycji, poprawiając swój ostatni rezultat sprzed czterech lat zaledwie o dwie pozycje^[6][7].

Po zakończeniu igrzysk wystartowała w Oberstdorfie, w zawodach kończących Puchar Świata. Tam zajęła kolejno dwudziestą szóstą i trzydziestą szóstą pozycję^[6][7]. Sezon ten zakończyła na czterdziestym piątym miejscu^[9].

Na początku listopada w wywiadzie przeprowadzonym w jednej z amerykańskich audycji wyznała, że nie chce rezygnować ze sportu jednocześnie myśląc o kształceniu się^[29]. Miesiąc później, bo z początkiem grudnia oznajmiła, że nie wystartuje w żadnym z konkursów w tym sezonie, a czas ten poświęci na edukację^[30]. W maju 2019 roku wystartowała w zawodach Red Bull 400 na skoczni w Ironwood, w których zwyciężyła^[31]. W kwietniu dostała powołanie do kadry B kobiet na nadchodzący sezon^[32].

Przed rozpoczęciem sezonu zapowiedziała swój start w Pucharze Świata^[33]. 14 września 2019 roku wystartowała w konkursie Letniego Pucharu Kontynentalnego w Lillehammer, gdzie zajęła dziewiąte miejsce. Tydzień później wzięła udział w finałowych konkursach cyklu w austriackim Stams. Pierwszy konkurs zakończył się dla niej dyskwalifikacją, zaś drugi zajęciem szóstej pozycji. W klasyfikacji generalnej cyku zajęła dwudzieste czwarte miejsce^[6][7].

W lipcu 2020 przeszła operację pleców^[34]. W sezonie 2020/2021 nie wystartowała w żadnych międzynarodowych zawodach. 26 marca 2021 za pośrednictwem serwisu społecznościowego Instagram poinformowała o zakończeniu swojej sportowej kariery^[35].

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
21.	11 lutego	2014	Soczi/Krasnaja Polana	Russkije Gorki	K-95	HS-106	indywid.	94,0 m	91,5 m	217,6 pkt	29,8 pkt	Carina Vogt
19.	12 lutego	2018	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-98	HS-109	indywid.	86,0 m	88,0 m	160,6 pkt	104,0 pkt	Maren Lundby

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
29.	20 lutego	2009	Liberec	Ještěd	K-90	HS-100	indywid.	60,5 m	69,5 m	110,5 pkt	132,5 pkt	Lindsey Van
16.	25 lutego	2011	Oslo	Midtstubakken	K-95	HS-106	indywid.	90,5 m	84,0 m	177,0 pkt	54,7 pkt	Daniela Iraschko-Stolz
1.	22 lutego	2013	Val di Fiemme/Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-95	HS-106	indywid.	106,0 m	103,0 m	253,7 pkt	–
6.	24 lutego	2013	Val di Fiemme/Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-95	HS-106	druż. miesz.[a]	99,0 m	104,5 m	938,4 pkt (269,5 pkt)	72,6 pkt	Japonia
6.	20 lutego	2015	Falun	Lugnet	K-90	HS-100	indywid.	87,0 m	91,0 m	226,4 pkt	10,5 pkt	Carina Vogt
7.	22 lutego	2015	Falun	Lugnet	K-90	HS-100	druż. miesz.[b]	98,5 m	94,0 m	789,3 pkt (236,6 pkt)	128,6 pkt	Niemcy
23.	24 lutego	2017	Lahti	Salpausselkä	K-90	HS-100	indywid.	86,5 m	82,0 m	198,0 pkt	56,6 pkt	Carina Vogt
8.	26 lutego	2017	Lahti	Salpausselkä	K-90	HS-100	druż. miesz.[c]	85,0 m	84,0 m	802,2 pkt (206,4 pkt)	233,3 pkt	Niemcy

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
16.	28 lutego	2008	Zakopane	Średnia Krokiew	K-85	HS-94	indywid.	71,0 m	82,5 m	188,0 pkt	39,0 pkt	Jacqueline Seifriedsberger
3.	29 stycznia	2010	Hinterzarten	Adlerschanze	K-95	HS-108	indywid.	102,5 m	97,5 m	249,5 pkt	18,0 pkt	Elena Runggaldier
18.	27 stycznia	2011	Otepää	Tehvandi	K-90	HS-100	indywid.	86,5 m	84,5 m	205,0 pkt	52,5 pkt	Coline Mattel
2.	23 lutego	2012	Erzurum	Kiremitliktepe	K-95	HS-109	indywid.	105,0 m	100,5 m	265,0 pkt	11,5 pkt	Sara Takanashi
6.	24 stycznia	2013	Liberec	Ještěd	K-90	HS-100	indywid.	89,0 m	97,0 m	241,0 pkt	27,0 pkt	Sara Takanashi
8.	26 stycznia	2013	Liberec	Ještěd	K-90	HS-100	druż.[d]	96,5 m	106,0 m	617,0 pkt (270,0 pkt)	392,0 pkt	Słowenia

Sezon	Miejsce[9][7]
2011/2012	1.
2012/2013	2.
2014/2015	8.
2016/2017	14.
2017/2018	49.

Sezon PŚ	1. miejsce	2. miejsce	3. miejsce	Razem
2011/2012	9	3	–	12
2012/2013	4	3	3	10
2014/2015	–	1	2	3
2016/2017	–	–	–	0
2017/2018	–	–	–	0
Suma	13	7	5	25

Źródło[6][7]
Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota
1.	3 grudnia	2011	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-90	HS-100	100,5 m	95,5 m	277,0 pkt
2.	8 stycznia	2012	Hinterzarten	Adlerschanze	K-95	HS-108	107,5 m	104,5 m	273,0 pkt
3.	14 stycznia	2012	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-95	HS-106	105,0 m	107,5 m	277,2 pkt
4.	15 stycznia	2012	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-95	HS-106	104,5 m	108,0 m	285,9 pkt
5.	11 lutego	2012	Ljubno	Logarska dolina	K-85	HS-95	85,5 m	87,0 m	246,5 pkt
6.	12 lutego	2012	Ljubno	Logarska dolina	K-85	HS-95	91,5 m	95,0 m	259,6 pkt
7.	3 marca	2012	Zaō	Yamagata	K-90	HS-100	99,5 m	95,5 m	253,8 pkt
8.	4 marca	2012	Zaō	Yamagata	K-90	HS-106	98,0 m	94,5 m	249,1 pkt
9.	9 marca	2012	Oslo	Midtstubakken	K-95	HS-106	104,0 m	99,0 m	254,1 pkt
10.	8 grudnia	2012	Krasnaja Polana	Russkije Gorki	K-95	HS-105	103,5 m	103,0 m	264,2 pkt
11.	12 stycznia	2013	Hinterzarten	Adlerschanze	K-95	HS-108	97,5 m	98,5 m	243,6 pkt
12.	15 marca	2013	Trondheim	Granåsen	K-90	HS-105	101,5 m	101,0 m	283,0 pkt
13.	17 marca	2013	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	133,5 m	129,0 m	262,8 pkt

Źródło[6][7]
Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	3 grudnia	2011	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-90	HS-100	100,5 m	95,5 m	277,0 pkt	1.	–
2.	8 stycznia	2012	Hinterzarten	Adlerschanze	K-95	HS-108	107,5 m	104,5 m	273,0 pkt	1.	–
3.	14 stycznia	2012	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-95	HS-106	105,0 m	107,5 m	277,2 pkt	1.	–
4.	15 stycznia	2012	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-95	HS-106	104,5 m	108,0 m	285,9 pkt	1.	–
5.	4 lutego	2012	Hinzenbach	Aigner-Schanze	K-85	HS-94	91,5 m	–	122,6 pkt	2.	0,7 pkt	Daniela Iraschko
6.	5 lutego	2012	Hinzenbach	Aigner-Schanze	K-85	HS-94	86,0 m	90,5 m	233,2 pkt	2.	5,2 pkt	Daniela Iraschko
7.	11 lutego	2012	Ljubno	Logarska dolina	K-85	HS-95	85,5 m	87,0 m	246,5 pkt	1.	–
8.	12 lutego	2012	Ljubno	Logarska dolina	K-85	HS-95	91,5 m	95,0 m	259,6 pkt	1.	–
9.	3 marca	2012	Zaō	Yamagata	K-90	HS-100	99,5 m	95,5 m	253,8 pkt	1.	–
10.	3 marca	2012	Zaō	Yamagata	K-90	HS-100	95,5 m	–	113,7 pkt	2.	11,2 pkt	Sara Takanashi
11.	4 marca	2012	Zaō	Yamagata	K-90	HS-106	98,0 m	94,5 m	249,1 pkt	1.	–
12.	9 marca	2012	Oslo	Midtstubakken	K-95	HS-106	104,0 m	99,0 m	254,1 pkt	1.	–
13.	24 listopada	2012	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-90	HS-100	98,5 m	95,0 m	261,4 pkt	2.	3,8 pkt	Sara Takanashi
14.	8 grudnia	2012	Krasnaja Polana	Russkije Gorki	K-95	HS-105	103,5 m	103,0 m	264,2 pkt	1.	–
15.	12 stycznia	2013	Hinterzarten	Adlerschanze	K-95	HS-108	97,5 m	98,5 m	243,6 pkt	1.	–
16.	13 stycznia	2013	Hinterzarten	Adlerschanze	K-95	HS-108	103,0 m	101,5 m	245,9 pkt	2.	1,6 pkt	Sara Takanashi
17.	3 lutego	2013	Sapporo	Miyanomori	K-90	HS-100	93,5 m	87,5 m	240,2 pkt	3.	5,5 pkt	Jacqueline Seifriedsberger
18.	10 lutego	2013	Zaō	Yamagata	K-90	HS-100	93,0 m	92,0 m	222,6 pkt	3.	17,8 pkt	Sara Takanashi
19.	16 lutego	2013	Ljubno	Logarska dolina	K-85	HS-95	85,0 m	83,5 m	214,2 pkt	2.	10,9 pkt	Sara Takanashi
20.	17 lutego	2013	Ljubno	Logarska dolina	K-85	HS-95	85,5 m	88,0 m	241,8 pkt	3.	25,1 pkt	Sara Takanashi
21.	15 marca	2013	Trondheim	Granåsen	K-90	HS-105	101,5 m	101,0 m	283,0 pkt	1.	–
22.	17 marca	2013	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	133,5 m	129,0 m	262,8 pkt	1.	–
23.	14 lutego	2015	Ljubno	Logarska dolina	K-85	HS-95	86,0 m	87,0 m	237,1 pkt	3.	11,4 pkt	Sara Takanashi
24.	15 lutego	2015	Ljubno	Logarska dolina	K-85	HS-95	89,0 m	88,0 m	243,8 pkt	3.	1,1 pkt	Daniela Iraschko-Stolz i Sara Takanashi
25.	13 marca	2015	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	126,5 m	128,5 m	257,1 pkt	2.	6,7 pkt	Sara Takanashi

Źródło[7]
Sezon 2011/2012
													punkty
1	9	1	1	1	2	2	1	1	1	2	1	1	1169
Sezon 2012/2013
																punkty
2	1	7	7	11	5	1	2	7	3	4	3	2	3	1	1	1047
Sezon 2014/2015
													punkty
9	5	8	34	17	40	8	15	18	14	3	3	2	399
Sezon 2016/2017
																			punkty
11	8	14	10	9	16	13	12	11	16	14	10	14	17	-	-	-	-	21	311
Sezon 2017/2018
															punkty
q	q	-	q	q	q	35	36	-	-	-	-	-	26	36	5
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach  q  – zawodniczka nie zakwalifikowała się  -  – zawodniczka nie wystartowała

Źródło[7]
Sezon 2012/2013
5
Sezon 2017/2018
8	7
Legenda
1 2 3 4-8 poniżej 8  -  – brak startu

Sezon	Miejsce[7]
2013	21.
2017	14.

Sezon LGP	1. miejsce	2. miejsce	3. miejsce	Razem
2013	–	1	–	1
2017	–	–	–	0
Suma	0	1	0	1

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	15 sierpnia	2013	Courchevel	Tremplin du Praz	K-90	HS-96	93,0 m	98,0 m	222,8 pkt	2.	1,9 pkt	Ema Klinec

Źródło[7]
2013
						punkty
-	2	-	-	-	-	80
2017
					punkty
8	9	15	18	22	99
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach  q  – zawodniczka nie zakwalifikowała się  -  – zawodniczka nie wystartowała

Sezon	Miejsce[7]
2007/2008	43.
2008/2009	19.
2009/2010	6.
2010/2011	21.
2011/2012	2.
2014/2015	8.

Sezon PK	1. miejsce	2. miejsce	3. miejsce	Razem
2007/2008	–	–	–	0
2008/2009	1	–	–	1
2009/2010	–	–	1	1
2010/2011	–	1	–	1
2011/2012	2	2	1	5
2014/2015	–	–	–	0
Suma	3	3	2	8

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota
1.	7 lutego	2009	Zakopane	Średnia Krokiew	K-85	HS-94	79,0 m	–	99,5 pkt
2.	20 stycznia	2012	Zakopane	Średnia Krokiew	K-85	HS-94	89,0 m	89,5 m	234,5 pkt
3.	18 lutego	2012	Liberec	Ještěd	K-90	HS-100	100,5 m	103,5 m	279,0 pkt

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	7 lutego	2009	Zakopane	Średnia Krokiew	K-85	HS-94	79,0 m	–	99,5 pkt	1.	–
2.	14 lutego	2010	Villach	Alpenarena	K-90	HS-98	91,5 m	90,5 m	232,0 pkt	3.	19,5 pkt	Ulrike Gräßler
3.	11 grudnia	2010	Vikersund	Vikersundbakken	K-105	HS-117	112,5 m	115,5 m	263,4 pkt	2.	12,7 pkt	Daniela Iraschko
4.	9 grudnia	2011	Notodden	Tveitanbakken	K-90	HS-100	98,0 m	99,5 m	257,5 pkt	2.	1,5 pkt	Daniela Iraschko
5.	10 grudnia	2011	Notodden	Tveitanbakken	K-90	HS-100	95,5 m	96,0 m	251,5 pkt	3.	7,5 pkt	Anette Sagen
6.	20 stycznia	2012	Zakopane	Średnia Krokiew	K-85	HS-94	89,0 m	89,5 m	234,5 pkt	1.	–
7.	21 stycznia	2012	Zakopane	Średnia Krokiew	K-85	HS-94	79,5 m	86,5 m	214,5 pkt	2.	0,5 pkt	Daniela Iraschko
8.	18 lutego	2012	Liberec	Ještěd	K-90	HS-100	100,5 m	103,5 m	279,0 pkt	1.	–

Źródło[7]
Sezon 2007/2008
																	punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	24	41	20	11	-	-	42
Sezon 2008/2009
																		punkty
16	13	15	18	-	-	-	-	-	-	-	1	15	14	-	-	-	-	198
Sezon 2009/2010
																		punkty
6	5	4	6	5	4	-	-	-	8	13	22	5	3	16	9	9	16	524
Sezon 2010/2011
																				punkty
5	7	2	4	16	20	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	237
Sezon 2011/2012
							punkty
-	-	2	3	1	2	1	420
Sezon 2014/2015
				punkty
4	5	-	-	95
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  -  – zawodniczka nie wystartowała

Sezon	Miejsce[7]
2009	4.
2010	14.
2014	2.
2019	24.

Sezon LPK	1. miejsce	2. miejsce	3. miejsce	Razem
2008	–	1	1	2
2009	1	–	2	3
2014	–	2	–	2
2019	–	–	–	0
Suma	1	3	3	7

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota
1.	15 sierpnia	2010	Bischofsgrün	Ochsenkopfschanzen	K-64	HS-71	65,5 m	65,0 m	234,0 pkt

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	21 sierpnia	2009	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-90	HS-100	91,0 m	89,0 m	228,5 pkt	3.	19,5 pkt	Ulrike Gräßler
2.	22 sierpnia	2009	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-90	HS-100	89,0 m	97,0 m	241,0 pkt	2.	19,0 pkt	Line Jahr
3.	14 sierpnia	2010	Bischofsgrün	Ochsenkopfschanzen	K-64	HS-71	65,0 m	66,5 m	236,4 pkt	3.	1,3 pkt	Jenna Mohr
4.	15 sierpnia	2010	Bischofsgrün	Ochsenkopfschanzen	K-64	HS-71	65,5 m	65,0 m	234,0 pkt	1.	–
5.	20 sierpnia	2010	Oberwiesenthal	Fichtselbergschanzen	K-95	HS-106	92,5 m	94,5 m	218,0 pkt	3.	14,5 pkt	Jacqueline Seifriedsberger
6.	27 września	2014	Trondheim	Granåsen	K-90	HS-105	92,5 m	90,5 m	236,0 pkt	2.	14,5 pkt	Sara Takanashi
7.	28 września	2014	Trondheim	Granåsen	K-90	HS-105	91,5 m	100,5 m	251,5 pkt	2.	14,0 pkt	Sara Takanashi

Źródło[7]
2009
							punkty
19	4	12	6	12	3	2	286
2010
											punkty
3	1	3	9	-	-	-	-	-	-	-	249
2014
		punkty
2	2	160
2019
							punkty
-	-	-	-	6	dq	9	69
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  -  – zawodniczka nie wystartowała

• Sarah HENDRICKSON - Athlete Biography. fis-ski.com. [dostęp 2025-01-10]. (ang.).
• Adam Kwieciński: HENDRICKSON Sarah 1994.08.01 USA. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2025-01-10].