Silvia Farina Elia – Wikipedia, wolna encyklopedia

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Państwo	Włochy
Data i miejsce urodzenia	27 kwietnia 1972 Mediolan
Wzrost	172 cm
Gra	praworęczna
Zakończenie kariery	2005
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	3 WTA, 2 ITF
Najwyżej w rankingu	11 (20 maja 2002)
Australian Open	4R (2004, 2005)
Roland Garros	4R (2001, 2002)
Wimbledon	QF (2003)
US Open	4R (2002)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	9 WTA, 6 ITF
Najwyżej w rankingu	24 (21 czerwca 1999)
Australian Open	3R (1997)
Roland Garros	QF (1994, 1998, 2004)
Wimbledon	QF (1998, 1999)
US Open	3R (1994, 1999, 2005)

Silvia Farina Elia (ur. 27 kwietnia 1972 w Mediolanie) – tenisistka włoska, zwyciężczyni trzech turniejów zawodowych w grze pojedynczej, reprezentantka w Pucharze Federacji.

Oboje jej rodzice są agentami ubezpieczeniowymi. Treningi tenisowe rozpoczęła jako 10-latka, w gronie juniorów była finalistką konkurencji debla na French Open w 1989 (z Cathy Caverzasio). Karierę zawodową rozpoczęła w 1988. Po kilku latach startów głównie w turniejach niższej rangi w 1991 została sklasyfikowana w czołowej setce rankingu światowego, w tym samym roku debiutowała w seniorskich turniejach Wielkiego Szlema oraz była w finale turnieju cyklu WTA Tour w San Marino. W kolejnych latach balansowała między pierwszą i drugą setką rankingu, osiągając od czasu do czasu znaczące rezultaty; w 1994 w I rundzie French Open wyeliminowała Argentynkę Sabatini, w t.r. pokonała w Eastbourne Japonkę Date (nr 6 na świecie). W lutym 1995 awansowała do pierwszej pięćdziesiątki rankingu.

Przełomowy w jej karierze był rok 1998. Wystąpiła w czterech finałach turniejowych (m.in. w Warszawie po pokonaniu w dramatycznym, rozgrywanym dwa dni półfinale Magdaleny Grzybowskiej – Polka ostatecznie skreczowała przy stanie 2:4 w decydującym secie), odniosła dwa zwycięstwa nad rywalkami sklasyfikowanymi w czołowej dziesiątce rankingu (Coetzer i Tauziat); w listopadzie t.r., jako pierwsza Włoszka od czasu Raffaelli Reggi (w czerwcu 1990), została sklasyfikowana w najlepszej dwudziestce na świecie (jako nr 19).

Od tego czasu pozostała już w szerokiej czołówce światowej do końca kariery, tylko w 2000 wypadając na krótko z czołowej pięćdziesiątki. W 1999 pokonała Japonkę Sugiyamę w II rundzie French Open 6:4, 6:7, 11:9; mecz trwał 3 godziny i 29 minut, będąc jednym z najdłuższych pojedynków kobiecych w historii tego turnieju. W t.r. wraz z zespołem narodowym dotarła do półfinału Pucharu Federacji, odnosząc m.in. dwa zwycięstwa singlowe w meczu z broniącymi trofeum Hiszpankami; w półfinale pokonała Seles, co nie zapobiegło jednak porażce włoskiej reprezentacji z Amerykankami. Jesienią 1999 w Filderstadt Farina pokonała Czeszkę Novotną, dla której był to ostatni mecz w zawodowej karierze.

W 2001 doczekała się wreszcie zwycięstwa turniejowego – wygrała w Strasburgu, pokonując w półfinale Tauziat (która prowadziła już 6:3, 4:2), a w finale Niemkę Anke Huber w trzech setach. Strasburg okazał się najszczęśliwszym miejscem w jej karierze – obroniła tytuł w 2002 (w finale z Jeleną Dokić), a następnie w 2003 (w finale z Karoliną Šprem). W 2001 miała swój udział w bezprecedensowym sukcesie tenisa włoskiego, kiedy aż trzy Włoszki dotarły do IV rundy (1/8 finału) French Open (oprócz Fariny Rita Grande i Francesca Schiavone). W tym samym roku po raz pierwszy wystąpiła w kończącym sezon Masters, ale odpadła już w I rundzie z Sereną Williams. W maju 2002 osiągnęła najwyższą pozycję w karierze – nr 11; miejsce to jest zarazem najwyższym w historii kobiecego tenisa włoskiego. Rok później jedyny raz w karierze dotarła do ćwierćfinału wielkoszlemowego – na Wimbledonie (pokonała m.in. Chandę Rubin, przegrała z Belgijką Kim Clijsters w trzech setach). Drugi (i ostatni) występ w Masters zanotowała w 2002, ale ponownie przegrała w I rundzie, tym razem z Jennifer Capriati.

W kolejnych latach coraz częściej kończyła sezon przedwcześnie, prześladowana kontuzjami. Mimo to odnosiła dalsze wartościowe rezultaty, pokonując m.in. (jako jedyna zawodniczka) w 2005 obie siostry Williams i pozostając nieprzerwanie w czołowej trzydziestce rankingu światowego. W październiku 2005 zdecydowała się na zakończenie kariery sportowej. Jej ostatni występ turniejowy miał miejsce w belgijskim Hasselt, gdzie przegrała w I rundzie z Belgijką Kirsten Flipkens.

Należy wspomnieć także o udanych występach Fariny w grze podwójnej. Wygrała łącznie dziewięć turniejów cyklu WTA Tour (m.in. w Warszawie w 2004), w dalszych ośmiu dotarła do finału. W czerwcu 1999 została sklasyfikowana na pozycji nr 24 w rankingu deblistek. Poza Pucharem Federacji (w latach 1993–2004 wygrała 23 mecze, przegrała 11) reprezentowała Włochy na trzech olimpiadach (Atlanta 1996, Sydney 2000, Ateny 2004). 22 września 1999 wyszła za mąż za Francesco Elię, który był jej trenerem w ostatnich latach kariery.

Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
WTA Tour Championships
1988 – 2008
Kategoria I
Kategoria II
Kategoria III
Kategoria IV
Kategoria V

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwniczka	Wynik finału
Finalistka	1.	21 lipca 1991	San Marino	Ceglana	Katia Piccolini	2:6, 3:6
Finalistka	2.	10 stycznia 1998	Auckland	Twarda	Dominique Van Roost	6:4, 6:7, 5:7
Finalistka	3.	26 kwietnia 1998	Budapeszt	Ceglana	Virginia Ruano Pascual	4:6, 6:4, 3:6
Finalistka	4.	19 lipca 1998	Warszawa	Ceglana	Conchita Martínez	0:6, 3:6
Finalistka	5.	31 października 1998	Luksemburg	Dywanowa	Mary Pierce	0:6, 0:2 krecz
Finalistka	6.	14 lutego 1999	Prościejów	Dywanowa	Henrieta Nagyová	6:7, 4:6
Finalistka	7.	6 stycznia 2001	Gold Coast	Twarda	Justine Henin	6:7, 4:6
Zwyciężczyni	1.	26 maja 2001	Strasburg	Ceglana	Anke Huber	7:5, 0:6, 6:4
Zwyciężczyni	2.	25 maja 2002	Strasburg	Ceglana	Jelena Dokić	6:4, 3:6, 6:3
Zwyciężczyni	3.	24 maja 2003	Strasburg	Ceglana	Karolina Šprem	6:3, 4:6, 6:4
Finalistka	8.	17 stycznia 2004	Canberra	Twarda	Paola Suárez	6:3, 4:6, 6:7
Finalistka	9.	22 lutego 2004	Antwerpia	Twarda	Kim Clijsters	3:6, 0:6
Finalistka	10.	10 kwietnia 2005	Amelia Island	Ceglana	Lindsay Davenport	5:7, 5:7

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partnerka	Przeciwniczki	Wynik finału
Finalistka	1.	6 maja 1990	Tarent	Ceglana	Rita Grande	Elena Brioukhovets Jewgienija Maniokowa	6:7, 1:6
Finalistka	2.	11 lipca 1993	Palermo	Ceglana	Brenda Schultz	Karin Kschwendt Natalija Medwediewa	4:6, 6:7
Zwyciężczyni	1.	30 lipca 1995	Maria Lankowitz	Ceglana	Andrea Temesvári	Alexandra Fusai Wiltrud Probst	6:2, 6:2
Finalistka	3.	3 listopada 1996	Moskwa	Dywanowa	Barbara Schett	Natalija Medwediewa Łarysa Neiland	6:7, 6:4, 1:6
Finalistka	4.	5 stycznia 1997	Gold Coast	Twarda	Ruxandra Dragomir	Naoko Kijimuta Nana Miyagi	6:7, 1:6
Zwyciężczyni	2.	20 lipca 1997	Palermo	Ceglana	Barbara Schett	Florencia Labat Mercedes Paz	2:6, 6:1, 6:4
Zwyciężczyni	3.	12 lipca 1998	Praga	Ceglana	Karina Habšudová	Květa Hrdličková Michaela Paštiková	2:6, 6:1, 6:2
Zwyciężczyni	4.	9 stycznia 1999	Auckland	Twarda	Barbara Schett	Seda Noorlander Marlene Weingärtner	6:2, 7:6(2)
Zwyciężczyni	5.	19 czerwca 1999	’s-Hertogenbosch	Trawiasta	Rita Grande	Cara Black Kristie Boogert	7:5, 7:6
Zwyciężczyni	6.	11 lipca 1999	Pörtschach	Ceglana	Karina Habšudová	Olga Lugina Laura Montalvo	6:4, 6:4
Finalistka	5.	20 lutego 2000	Hanower	Twarda	Karina Habšudová	Åsa Carlsson Natalla Zwierawa	3:6, 4:6
Zwyciężczyni	7.	16 lipca 2000	Palermo	Ceglana	Rita Grande	Ruxandra Dragomir Virginia Ruano Pascual	6:4, 0:6, 7:6
Zwyciężczyni	8.	26 maja 2001	Strasburg	Ceglana	Iroda Tulyaganova	Amanda Coetzer Lori McNeil	6:1, 7:6
Finalistka	6.	26 października 2003	Linz	Twarda	Marion Bartoli	Liezel Huber Ai Sugiyama	1:6, 6:7
Finalistka	7.	15 lutego 2004	Paryż	Twarda	Francesca Schiavone	Barbara Schett Patty Schnyder	3:6, 2:6
Zwyciężczyni	9.	2 maja 2004	Warszawa	Ceglana	Francesca Schiavone	Gisela Dulko Patricia Tarabini	3:6, 6:2, 6:1
Finalistka	8.	8 stycznia 2005	Gold Coast	Twarda	Maria Elena Camerin	Jelena Lichowcewa Magdalena Maleewa	3:6, 7:5, 1:6

Końcowy wynik	Rok	Turniej	Nawierzchnia	Partnerka	Przeciwniczki	Wynik finału
Finalistka	1989	French Open	Ceglana	Cathy Caverzasio	Nicole Pratt Wang Shi-ting	5:7, 6:3, 6:8

• Profil na stronie WTA [online], Women’s Tennis Association [dostęp 2020-01-04] (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2020-01-04] (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Billie Jean King [online], Billie Jean King Cup [dostęp 2020-01-04] (ang.).