Srebrny Lew – Wikipedia, wolna encyklopedia
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Srebrny Lew (wł. Leone d’argento) – nagroda przyznawana w różnych kategoriach na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji. Przyznawana jest ona nieregularnie i w swojej historii była licznie modyfikowana. Do 1995 uchodziła za nagrodę dla filmu, który zajął drugie miejsce w konkursie głównym festiwalu (laureat pierwszego miejsca otrzymuje Złotego Lwa). W międzyczasie nagrody przyznawane były również za najlepszy debiut, film krótkometrażowy czy scenariusz. Obecnie regulamin festiwalu zaznacza, iż nagroda wędruje dla najlepszego reżysera danej edycji imprezy.
W latach 1953–1957 nagrodę przyznawano jako drugą nagrodę festiwalu − laureata wybierano pośród biorących udział w Konkursie Głównym o Złotego Lwa.
- 1953:
- Mały uciekinier (Little Fugitive) reż. Ray Ashley, Morris Engel oraz Ruth Orkin
- Moulin Rouge reż. John Huston
- Sadko reż. Aleksandr Ptuszko
- Teresa Raquin (Thérèse Raquin) reż. Marcel Carné
- Opowieści księżycowe (Ugetsu) reż. Kenji Mizoguchi
- Wałkonie (I vitelloni) reż. Federico Fellini
- 1954:
- Na nabrzeżach (On the Waterfront) reż. Elia Kazan
- Zarządca Sanshō (Sansho the Bailiff) reż. Kenji Mizoguchi
- Siedmiu samurajów (Seven Samurai) reż. Akira Kurosawa
- La strada reż. Federico Fellini
- 1955:
- Przyjaciółki (Le amiche) reż. Michelangelo Antonioni
- Wielki nóż (The Big Knife) reż. Robert Aldrich
- Dziecko potrzebuje miłości (Ciske de Rat) reż. Wolfgang Staudte
- Trzpiotka (The Cricket) reż. Samson Samsonow
- 1956: nagrody nie przyznano
- 1957: Białe noce (Le notti bianche) reż. Luchino Visconti
- 1958-1965: nagrody nie przyznawano
- 1966 – Chappaqua – Conrad Rooks
- 1967–1982: nagrody nie przyznawano
W latach 1983–1987 nagrodę przyznawano za najlepszy debiut reżyserski
- 1983: Rue cases nègres reż. Euzhan Palcy
- 1984: Sonatine reż. Micheline Lanctôt
- 1985: Dust reż. Marion Hänsel
- 1986: Król i jego film (A King and His Movie) reż. Carlos Sorin
- 1987:
- Niech żyje czcigodna pani! (Lunga vita alla signora!) scen. Ermanno Olmi (najlepszy scenariusz)
- Maurycy (Maurice) reż. James Ivory (najlepsza reżyseria)
W latach 1988–1994 nagrodę przyznawano filmowi lub kilku filmom nominowanym do Złotego Lwa
- 1988: Pejzaż we mgle (Topio stin omihli) reż. Teo Angelopoulos
- 1989:
- Wspomnienia z Żółtego Domu (Recordações da Casa Amarela) reż. João César Monteiro
- Śmierć herbacianego mistrza (Sen no Rikyu: Honkakubô ibun) reż. Kei Kumai (najlepsza reżyseria)
- 1990: nie przyznano
- 1991:
- Zawieście czerwone latarnie (Dà hóng denglong gaogao guà) reż. Zhang Yimou
- Fisher King (The Fisher King) reż. Terry Gilliam
- Nie słyszę już gitary (J'entends plus la guitare) reż. Philippe Garrel
- 1992:
- Hotel de lux reż. Dan Pița
- Szynka, szynka (Jamón, jamón) reż Bigas Luna
- Serce jak lód (Un coeur en hiver) reż. Claude Sautet
- 1993: Kosh ba kosh – Bachtijar Chudojnazarow
- 1994:
- Niebiańskie stworzenia (Heavenly Creatures) reż. Peter Jackson
- Mała Odessa (Little Odessa) reż. James Gray
- Byk (Il toro) reż. Carlo Mazzacurati
- 1995 – obecnie: nie przyznaje się nagród w tej formie
Srebrnego Lwa w tej kategorii przyznano tylko raz, nagrodą główną festiwalu w tej dziedzinie jest Złota Osella.
- 1990: Sirup, scen. Helle Ryslinge
- 1996: O Tamaiti, reż. Sima Urale
- 1997–1998: nie przyznano
- 1999: Portret tonącego młodzieńca (Portrait of a Young Man Drowning), reż. Teboho Mahlatsi
- 2000: A Telephone Call for Genevieve Snow, reż. Peter Long
- 2001: Freunde, reż. Jan Krüger
- 2002: Clown, reż. Irina Evteeva
- 2003: Neft, reż. Murad Ibragimbekov
- 2004: Signe d’appartenance, reż. Kamel Cherif
- 2005: Xiaozhan, reż. Chien-ping Lin
- 2006: Comment on freine dans une descente?, reż. Alix Delaporte
- 2007: Dog Altogether, reż. Paddy Considine
- 2008-obecnie: nie przyznaje się nagród w tej kategorii
- 2006: Złote wrota (Nuovomondo), reż. Emanuele Crialese