Stanisław Rychter – Wikipedia, wolna encyklopedia
- ️Wed Sep 01 2021
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
.jpg)
| ||
 major piechoty
| ||
| Data i miejsce urodzenia |
10 lipca 1891 | |
|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
8 kwietnia 1942 | |
| Przebieg służby | ||
| Siły zbrojne | ||
| Formacja | ||
| Jednostki |
Komenda Placu Białystok | |
| Stanowiska |
komendant placu | |
| Główne wojny i bitwy | ||
_02.jpg)
| ||
| Odznaczenia | ||
       
| ||
|
Stanisław Rychter (ur. 10 lipca 1891 w Przedmieściu Dalszym, zm. 8 kwietnia 1942 w Hartheim[1]) – major piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari, nauczyciel.
Urodził się 10 lipca 1891 w Przedmieściu Dalszym, w powiecie iłżeckim, w rodzinie Karola i Anieli z domu Trela[2]. 1 września 1910, po ukończeniu seminarium nauczycielskiego w Solcu nad Wisłą, rozpoczął pracę w szkole powszechnej w Białej Szlacheckiej, w charakterze nauczyciela[3].
3 maja 1915 został powołany do armii rosyjskiej[4]. Od 1 października 1915 do 1 lutego 1916 uczył się w Czugujewskiej Szkole Wojskowej[5]. Po ukończeniu szkolenia został mianowany chorążym[5]. 8 grudnia 1916 awansował na podporucznika, a 18 maja 1917 na porucznika[5]. 29 lipca tego roku został ranny w rękę lewą, a 30 lipca 1917 kontuzjowany[5]. 4 stycznia 1918 wstąpił do II Korpusu Polskiego w Rosji i został przydzielony do 15 pułku strzelców polskich[5].
Do Wojska Polskiego został przyjęty z byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej. Od 15 lipca 1919 służył w 35 pułku piechoty[5]. 17 września tego roku w walce pod Łopatyczami na Wołyniu został ranny w łokieć prawej ręki i w ramię lewe[3]. 9 sierpnia 1920 pod Długosiodłem koło Wyszkowa został ranny po raz drugi w lewą nogę, powyżej kolana[3].
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku jako oficer zawodowy i kontynuował służbę w macierzystym 35 pp w Brześciu[6][7]. W 1922 ukończył kurs dowódców batalionów w Rembertowie[8]. Z dniem 5 października 1924 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza[9]. 27 listopada 1927 został przeniesiony z KOP do 60 pułku piechoty w Ostrowie Wielkopolskim[5][10]. 18 lutego 1928 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 211. lokatą w korpusie oficerów piechoty[11]. W kwietniu tego roku został wyznaczony w macierzystym oddziale na stanowisko oficera sztabowego pułku[12][13]. W sierpniu 1929 został przesunięty na stanowisko dowódcy batalionu[14]. 7 lutego 1930 został przeniesiony na stanowisko oficera placu Białystok[15][16][17]. Później zajmowane przez niego stanowisko otrzymało nazwę „komendant placu Białystok”[16][17]. W lipcu 1935 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji Okręgu Korpusu Nr I[18], a z dniem 31 października tego roku przeniesiony w stan spoczynku[19].
W bazie danych Programu „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką” figuruje Stanisław Rychter, urodzony 10 lipca 1891 w m. Dalice, więzień obozu koncentracyjnego Dachau, zamordowany w Hartheim[20]. Prochy zostały złożone na Friedhof Perlacher Forst w Monachium (Nr urny: 2327)[1].
Był żonaty. Jego pasierbicą była Irena Schlechtówna (ur. 6 marca 1916)[8].
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 1358[2] – 28 lutego 1921[21]
- Krzyż Walecznych dwukrotnie[22][23]
- Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1938 „za zasługi w służbie wojskowej”[24][25]
- Medal Niepodległości – 23 grudnia 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[26][27]
- Medal Zwycięstwa[22][28]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[22]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[22]
- Odznaka za Rany i Kontuzje z dwiema gwiazdkami[29]
- ↑ a b Rychter Stanisław [online], www.polskiegroby.pl [dostęp 2021-09-01].
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ a b c Kolekcja ↓, s. 2, 4.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 3, 4.
- ↑ a b c d e f g Kolekcja ↓, s. 4.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 227, 421.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 211, 365.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 2.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 75 z 21 lipca 1925, s. 395.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927, s. 331.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 lutego 1928, s. 47.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928, s. 133.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 74, 185.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 sierpnia 1929, s. 305.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 21 stycznia 1930, s. 8.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 34, 508.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1, 2, 4.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935, s. 90.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 8.
- ↑ Straty ↓.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 19 marca 1921, s. 481.
- ↑ a b c d Kolekcja ↓, s. 3.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 34.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938, s. 21.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 259, poz. 612.
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 6, poz. 12.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 19 marca 1934, s. 111.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 74.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1 foto..
- Rychter Stanisław. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.67-5928 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-01-01].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2023-01-01].