Stefan Wolski (major) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Ten artykuł dotyczy majora. Zobacz też: inne postaci noszące imię i nazwisko Stefan Wolski.

Stefan Wolski

major piechoty
Data i miejsce urodzenia	25 kwietnia 1898 Warszawa
Data i miejsce śmierci	wiosna 1940 Charków
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	42 pułk piechoty
Stanowiska	II zastępca dowódcy pułku
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Stefan Wolski^[a] (ur. 25 kwietnia 1898 w Warszawie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – major piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, ofiara zbrodni katyńskiej.

Urodził się 25 kwietnia 1898 w Warszawie, ówczesnej stolicy Królestwa Polskiego, w rodzinie Mieczysława i Marii z Kasprzyckich^[3][4]. Był wnukiem Aleksandra, powstańca styczniowego^[4]. W 1916 ukończył naukę w średniej Szkole Przemysłowo-Technicznej w Warszawie^[4]. Należał do Polskiej Organizacji Wojskowej, w której ukończył Szkołę Podchorążych^[3][4]. W 1918 uczestniczył w rozbrajaniu Niemców^[4].

W tym samym roku wstapił do Wojska Polskiego^[3]. Początkowo przydzielony do 6 pułku piechoty Legionów^[3]. Wziął udział w wojnie z bolszewikami w szeregach 21 pułku piechoty jako dowódca plutonu, a następnie dowódca kompanii^[4][3]. W 1921 walczył w III powstaniu śląskim jako dowódca batalionu 16 pułku piechoty Rysia^[4].

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku jako oficer zawodowy i kontynuował służbę w 21 pp w Warszawie^{[5][6][7][8][9]}. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 2027. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[10]. 19 marca 1928 prezydent RP nadał mu stopień kapitana z dniem 1 stycznia 1928 i 123. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[11]. 4 lutego 1934 prezydent RP nadał mu z dniem 1 stycznia 1934 stopień majora w korpusie oficerów piechoty i 47. lokatą^[12][13]. W tym samym roku został przeniesiony do Departamentu Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych^[14][15]. We wrześniu 1935 został przeniesiony do 42 pułku piechoty w Białymstoku na stanowisko dowódcy batalionu. Później został przesunięty na stanowisko II zastępcy dowódcy pułku (kwatermistrza)^[16]. We wrześniu 1939 znajdował się w Ośrodku Zapasowym 18 Dywizji Piechoty^[3].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 – po agresji ZSRR na Polskę – w nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli sowieckiej i został osadzony w Starobielsku^[3]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach^[3], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie^[17]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD, pod poz. 454^[3].

Był żonaty z Marią (zm. 1982), z którą miał córkę Mieczysławę^[18].

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika^[19][20][21]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”^[22][23][24].

• Krzyżem Niepodległości z Mieczami – 9 listopada 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^{[25][26][27][28]}
• Krzyż Walecznych trzykrotnie^[29][30]
• Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1938 „za zasługi w służbie wojskowej”^[31][32][33]
• Srebrny Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928 „w uznaniu zasług położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”^[34][35]
• Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi – 1927^[36]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[3]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[3]
• Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939” pośmiertnie^[36]
• Krzyż Kampanii Wrześniowej pośmiertnie^[36]
• Krzyż Legionowy^[36]
• Gwiazda Górnośląska^[36]
• Odznaka pamiątkowa „Orlęta”^[36]
• Odznaka Pamiątkowa Frontu Litewsko-Białoruskiego^[36]
• Krzyż Oficerski Orderu Korony Rumunii – 1931^[37]
• łotewski Medal Pamiątkowy 1918-1928 – 6 sierpnia 1929^[38]

• jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• obozy NKWD dla jeńców polskich
• ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1 lipca 1933. Warszawa: Przegląd Piechoty, 1933.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 5 czerwiec 1935. Warszawa: Departament Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1935.
• Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
• Stanisława Palenica: Stefan Wolski major piechoty WP. W: Ostatnia droga. Białystok: Stowarzyszenie Rodzina Katyńska, 1998, seria: Zeszyty Katyńskie. ISBN 83-909948-0-1.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.